Mijn vader wordt 85. Ik heb hem enkel aan de lijn gehad. Met zijn ouder worden, komt de afstand tussen ons beiden alleen maar duidelijker in beeld. We zijn beleefd voor elkaar, maar hebben niets te vertellen. Hij staat symbool voor hoe ik het zelf NIET wil aanpakken in dit leven.
Gisteren is hij gaan "chinezen" met mijn broer (die trouwens vandaag ook jarig is) en zijn gezin. Op dit moment kan ik deze 'happy family' missen als de pest. Ik heb geen boodschap aan hun levensopvatting maar wil hen wel respecteren. Gelukkig heb ik een broer die me begrijpt en me deze ruimte geeft. We delen dezelfde vader en daardoor dezelfde overtuiging om het in dit leven anders aan te pakken.
Vader gaat nu naar zijn demente vrouw om haar te voeden in het bejaardentehuis. Het gaat blijkbaar niet goed met haar. Ze ontwaakt niet meer. Stilaan kruipt ze letterlijk weg in haar eigen wereld. Een zoveelste confrontatie voor mijn vader. Na het bezoek komt hij terug naar huis en kijkt naar "blokken" op één. Dat is zijn leven. Eindeloos wachten op het einde.
Ik wil niet wachten op dat einde, dat komt er zowiezo wel. Laat ik alvast beginnen met mijn waarden goed te verduidelijken en tijdens mijn weg ernaartoe de 'monsters' te confronteren. Vandaag gans de dag in eigen praktijk. De ene cliënt na de andere. Het geeft een boost, ik weet dat ik dit wil ... en liefst nog veel meer.
Fijne verjaardag vader. Ik drink vanavond op Uw gezondheid een glas.
Origineel boek van Repubblica column schrijver Alessandro Baricco.
Op geheel eigen wijze beschrijft hij zelf gelezen boeken die de moeite zijn. Van Andre Agassie's 'Open' tot Roberto Balafio's '2666'.
Een aantal titels kunnen noteren, maar vooral zijn manier om over gelezen werk te schrijven is heel origineel. Daar wil ik zelf ook wel naartoe. Nog een hele weg af te leggen.
Uitgaan : vroeger deed ik niet liever, nu zegt het me niet veel meer.
Gisteren toch nog eens een kans gegeven. Eerst heerlijk bijkletsen met R., een bijzondere vriend met een bijzonder gedeeld verleden. Het was lang geleden, maar we hebben elkaar terug gevonden en maken weer plannen. Noordfeestjes, altijd lekker alternatief en leuk. Alleen al de locaties zijn zeer bijzonder. Gisteren in een aftandse Turkse club in de Diepestraat. Hier vlak bij mij achter de hoek, zeker een buurt of club waar ik zelf niet zou verwachten om er uit te gaan. De club ziet er niet uit. Even die twijfel om rechtsomkeer te maken en weg te vluchten. Maar de afschuwelijk blinkende tegels en mottig ingerichte zaal roepen iets op, maken het zo exclusief alternatief dat het goed wordt. Het duurde ook niet lang vooraleer deze plek boem vol zat. Leuke bende, combinatie van tolerant jonge hetero's met toffe gay hipsters. Dansen komt er niet bij omdat er gewoon geen plaats meer was, maar wel straffe muziek en natuurlijk veel te veel pintjes. Ik ga m'n drankgebruik wat onder controle moeten houden, zeker nu ik wil trainen aan mijn lichaam. Vandaag dus behoorlijke kater op bezoek, maar wel lekker loom en leuke avond gehad. Volgende week is het SPEK !
Ik zou het, onrespectvol, de Chinese 'Witse' kunnen noemen.
Het is een onderdompeling in de Chinese cultuur. Een andere, tragere manier van denken en doen, een verhaal dat niet spannend is maar wel boeiend, maar deze film moet het vooral hebben van zijn sterke beelden en vreemde kille locaties.
"In een Noord-Chinees bedrijvenpark wordt een lichaamsdeel gevonden. Een ander deel wordt gevonden in een kolenfabriek. Verspreid over de hele provincie duiken restanten op van hetzelfde lijk. Detective Zhang wordt met de zaak belast. Al gauw heeft hij twee verdachten in het vizier, maar de arrestatie wordt catastrofaal verprutst... "
Een eenvoudig voorspelbaar verhaal maar sterk in beeld gebracht. Winnaar van de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn.
Ik heb hem gezien in de prachtige zaal van Cinema Zuid Antwerpen. Voor herhaling vatbaar.
Ik wist dat dit jaar goed voor me zal zijn. Het is zo'n dom voornemen, maar het werkt, dat probeer ik me toch wijs te maken. Eigenlijk heeft het niets met dat nieuwe jaar te maken, maar wel alles met die andere focus die ik wil leggen.
De laatste weken voel ik me emotioneel enorm sterk. Er is terug helderheid gekomen in mijn manier van denken en vooral mijn manier van doen. En jawel, soms tijdens het fietsen komen die gedachten op, die monsters die me influisteren hoe zielig ik toch wel ben. ACT heeft me geholpen om te luisteren naar die monsters, ze letterlijk aan te spreken maar me er niet meer door laten intimideren.
Het is dank zij het zuurstof tekort van mijn man, dat ik zelf meer ademruimte heb gekregen. De confrontatie om tijdens het weekend alleen te zijn heeft me wakker gemaakt. Ik ben geen eenzaat, ik hou er niet van om alleen op te staan in een leeg huis... dat dacht ik toch.
Nu heb ik een enorme rust gevonden, een nieuwe weg, een nieuwe ontdekking. Ik slaap uit, zet koffie, knuffel de poes en geniet. Maar het belangrijkste : ik besef dat ik aan het genieten ben. De laatste weken heb ik die eenzaamheid kunnen koesteren en ben daardoor ook anderen gaan opzoeken. Wél ingaan op dat aanbod om een pintje te gaan drinken. Andere, nieuwe en boeiende mensen leren kennen. Complimenten krijgen van diegenen waar ik het totaal niet van zou verwachten. En met vrienden afspreken en hen opnieuw leren kennen.
Staat mijn relatie me in de weg ? Ik denk het niet, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Mijn denken stond me in de weg. Mijn gedachten hielden me vast in een domme structuur. En er zat geen actie meer in. Ik liet het allemaal gebeuren vanuit een gelatenheid. De eenzaamheid frist me op, maakt me wakker en geeft me een nieuw profiel, jawel diegene die ik was, ben en wil zijn en dat is Fijn !
En jawel ik moet oppassen met mijn 'happy' gevoel. Er zijn al trouwe vrienden die twijfelen aan mijn overtuiging. Onrechtstreeks laten ze me dit weten. Is Geert wel happy ? Waarom moet hij dat zo luid verkondigen ? Is dit Geert wel ?
Ik besef dat ik iets zwaarmoedigs rond mij heb hangen en weet ook van wie ik die zwaarmoedige levensvisie heb meegekregen. Deze zal ook altijd aanwezig blijven. Maar het verschil is dat ik dat gevoel wil aanpakken. Ik wil er niet meer naar luisteren en dat werkt. Jawel lieve vrienden, SPOT blog volgers, Dit ben ik !
Opmerkelijk bericht vandaag in de Standaard weekendkrant (p. 36/37)
"Manchester overweegt school voor holebi's" Studieresultaten van Britse Holebi- en transgenderjongeren lijden onder pesterijen.
Het zou toch een spijtige zaak zijn, moest dit project écht van start gaan. Het moet toch de bedoeling zijn dat we de jongeren samen voorbereiden op die Super-Diverse-Maatschappij. Dat doen we niet door ze onder te verdelen in aparte groepen volgens geloof of geaardheid.
Gelukkig is Cavaria (de Vlaamse koepel van LGTB-organisatie) ook geen voorstander van deze speciale scholen. Er ligt natuurlijk wel een opdracht voor de onderwijzers. Het zal enorm belangrijk worden de ze stil staan, en actief zoeken en werken rond dit Super-Divers-Denken.
Ik hou niet van deze 'feeling' literatuur. De inhoud is rechtstreeks gestolen vanuit de ACT theorie maar komt hier zo klef en flauw over dat ik ervan walg. Dit zou moeten verboden worden. Neem die huisvrouwen voor serieus en bepamper ze niet op deze manier.
Please don't read or buy this book.
Een voorspelbaar verhaal en jawel, weer eens een film over een Franse school, een zwakke klas met moeilijke leerlingen, een bewogen lerares en een project. Maar hier gebeurt toch iets bijzonder !
Marie-Castile Mention-Schaar baseerde zich op waargebeurde feiten voor deze super gevoelige film. Het resultaat is meer dan de moeite geworden. Ligt het aan deze tijd, net nu Frankrijk zo veranderd is de laatste dagen ? Het is een bijzonder sterk verhaal over geloven in jezelf en samen leven in een Multi diverse samenleving.
Sereen en pakkend is zeker ook de getuigenis van Léon Zyguel, een overlevende van Auschwitz. Zeker gaan zien !!!
Vreemd, maar ik begrijp nu pas de 'roze' beweging. IK begrijp nu pas hoe belangrijk het is om te blijven vechten voor verworven vrijheden. Ik begrijp nu pas hoe belangrijk het is om je te outen.
Dit jaar voor het eerst écht deelgenomen aan de 'The Antwerp Pride' en besef dat ik er telkens aan zal deelnemen.
"Strip Jack Naked (Nighthawks II)" van Ron Peck doet nog eens beseffen dat het ooit anders was. In deze film vertelt hij over zijn ervaringen van het opgroeien als een homoseksuele man en de houding ten opzichte van homoseksualiteit in Groot-Brittannië in 1978. Hij geeft conversaties weer tussen homo mannen, waarover praten homo's, hoe gaan ze uit en wanneer ze elkaar versiert hebben, hoe gaan ze met elkaar naar bed. Een bevreemdend rommelig verslag dat je vooral moet begrijpen in zijn tijd. Het is eerder een documentaire.
Ondertussen krijg ik de uitnodiging van P. om een pint te gaan drinken op de nieuwjaarsreceptie van het Roze Huis in Antwerpen. Eerst zeg ik nee, maar na het bekijken van dit sterk document, stuur ik P. een sms dat ik binnen een half uur voor zijn deur sta om samen dat Pintje te gaan drinken. Het was er een bijzonder leuke bende en het is niet gebleven bij die ene pint.
Tevens was het de inhuldiging van het nieuwe Regenboogmonument. De spoorwegbrug aan de Antwerpse Draakplaats zal voortaan elke nacht zo'n Regenboogmonument zijn. Symbolen zijn belangrijk.
Wat een geluk dat er nog dit soort artistieke breinen bestonden die creëerden en hun ding deden. Derek Jarman was zeker zo iemand.
Deze visueel prachtige film 'The Angelic Conversation' is gemaakt in 1985.
Net als andere werken van Jarman is dit geen conventioneel verhaal maar eerder een vreemde montage van beelden, muziek en stem. Het is precies een olieverfschilderij in beweging. Een onzichtbare vrouw reciteert sonnetten van Shakespeare terwijl we ondertussen vreemde homo-erotische beelden zien van twee mannen (Paul Reynolds en Philip Williamson).
Visueel is het prachtig, begrijpen is hier niet belangrijk. Ik wil nog van dit.
Zonder het goed te beseffen ben ik al jaren fan van deze Britse rapper. Ik bewonderde hem reeds bij Portishead en Massive Attack. Sinds 1995 maakt hij muziek uit eigen naam en die is altijd raak.
Net zijn laatste 'Adrian Thaws' in huis gehaald en wederom schitterend werk ! Fascinerende man, geweldige muziek.
Zwarte dag vandaag ... wat een hel ... hoe moet je hiermee omgaan ?
Ik had vandaag vier verschillende huisbezoeken en zat veel in de wagen. Via Radio één kon ik de verslagenheid volgen en ook de sterke verklaringen van verschillende mensen waaronder Nigel Williams :'de tijd is aangebroken dat er een verwesterde aangepaste versie moet komen van de Islam'.
Gelukkig heb ik geen TV, heb geen behoefde aan beelden, het is zo al erg genoeg.
Morgen zit ik met mijn moslim collega's rond de vergadertafel, ik heb het er moeilijk mee. De tijd is aangebroken dat we de zaken moeten benoemen zoals ze zijn. Dit kan zo niet verder gaan. We moeten ons laten horen. We staan in onze samenleving te ver om dit te laten gebeuren. Begin van verandering.
Zeven januari, het jaar is al weer volop aan het draaien. Na twee weken bezinning thuis, heb ik helemaal het gevoel actief in het leven te staan.
Dat geeft een fijn gevoel, maar ik besef dat ik me bewust moet blijven en bewegen door me vast te houden aan die vooropgestelde waarden die ik wil nastreven. De ACT opleiding die ik momenteel volg, helpt me daar nog steeds goed bij.
Gisteren intensief gewerkt in het 'Hier-en-Nu' a.d.h.v. zintuigelijke bewustzijnsoefeningen. ACT is eenvoudig duidelijk en begrijpelijk, daardoor heeft het zo'n enorme impact op me.
Zeker op professioneel vlak. Binnen mijn eigen praktijk ben ik bezig met het uitbouwen van een eigen methodiek, sterk geïnspireerd door deze ACT theorie. Maar ook tijdens het geven van de gezinstherapie voel ik me gesterkt door deze visie.
ACT heeft me ook persoonlijk geholpen om, vooral die laatste maanden, goed te focussen op datgenen waar 'ik' naartoe wil.
Intussen zijn de vliegtuigtickets voor Barcelona binnen en heb ik een toffe plek gevonden via airb&b in het midden van de oude binnenstad. Samen met de reeds aangekochte tickets voor Boekarest geeft me dit een versterkt gevoel. Een gevoel van beslissingen nemen die erom doen, namelijk me goed voelen, me amuseren en vooral die nieuwe bewuste richting inslaan. Terug het gevoel hebben dat ik zelfstandig ben, dat ik voor 'iets' sta, maar zeker ook dat ik 'iets' kan betekenen voor anderen. Het is een gevoel dat ik verwaarloosd heb de laatste jaren. Ik was lui geworden in denken en doen. Dit jaar zal ik me beter en duidelijker gaan profileren.
Dit 'semi-wetenschappelijk' boek doet me alleen maar overtuigen dat ik zelf werk moet maken van dat 'eigen' boek.
"Waarom mannen niet luisteren en vrouwen niet kunnen kaartlezen" is een opsomming van voorspelbare man><vrouw clichés. Het geeft geen nieuwe inzichten maar doet bevestigen wat iedereen eigenlijk al wel weet maar niet durft uitspreken. Ideaal gespreksonderwerp om samen aan de toog van een louche bar wat lullen over deze inhoud.
Ook al heb ik spijt dat ik, uiteindelijk dit boek dan toch gelezen heb, het zet me aan om snel werk te maken van eigen inhoud en visie. Nu hoef ik me niet meer te schamen, als dit mag, dan mag ik het ook.
Een eenvoudig mannen-liefdes-verhaal, meer moet dat niet zijn.
Een gewone film over relaties en hoe dat er bij ons aan toe gaat.
Met Murray Barlett, Edward Conna en Adrian gonzalez... geen topsterren, alhoewel ze hier goed hun best doen.
Troy en Jonathan hadden een toffe relatie, maar de ene gaat er vandoor met een andere en verhuist naar Barcelona. De film focust zich op de periode daarna. Jonathan heeft een toffe relatie met knappe barman in Los Angeles. Troy komt onverwacht op bezoek. Er is terug spanning tussen de twee en ze zoeken hoe ze mogelijk opnieuw een relatie kunnen aangaan. Maar dat lukt hen niet meer. Troy zou nu wel willen, Jonathan is veranderd.
Meer zit er in deze film niet in, maar dat hoeft ook niet. Een warm echt verhaal over mannen die elkaar graag zien en zoeken hoe ze relaties aangaan en onderhouden. Een must voor jonge homo's die zelf op zoek zijn binnen deze hetero wereld.
Na pagina 200 en bijna halfweg, heb ik de strijd opgegeven, het is me niet gelukt om in dit verhaal te geraken. Het is de grote literaire teleurstelling van 2014 geworden.
Terwijl zijn vorig boek (Een man die Ove heet) een meesterwerk was, kwam ik maar niet in dit verhaal. Te veel personages en onduidelijke dialogen. Is het nu een kinderboek ? Is het een sprookjesboek ? ... waar wil de schrijver naartoe ? Wat met die monsters ?
Ik weet het niet, leg het boek op de kast en probeer het van de zomer nog een keer. Ben wel enorm teleurgesteld, vandaar dat ik dit boek een herkansing wil geven. Iemand een andere ervaring met dit boek ?
Als dit de boeken-trend voor het nieuwe jaar gaat worden, wel dan is die goed ingezet. Eindelijk nog eens een heerlijk fantastisch magisch verhaal.
"Het is 1949. Valdimar Haraldsson, hoofdredacteur van het tijdschrift Vis en Cultuur, wordt uitgenodigd om met een Deens handelsschip mee te varen naar de Zwarte Zee. Het schip strandt in een Noorse fjord. Om de tijd te verdrijven luistert de bemanning elke avond in de eetzaal naar de verhalen van tweede stuurman Caeneus, over de tijd dat hij voer op de Argo, het legendarische ship van Jason. Valdimar zet daar zijn eigen verhalen over Vikingen en vis tegenover..."
Tijdens het lezen van dit kleurrijke boek kom je helemaal in de sfeer. Ik had het gevoel mee op dat schip te zitten en te luisteren naar de soms gruwelijke en erotische verhalen van die stoere zeemanslui.
Sjon (pseudoniem van Sigurjon Bigir Siguosson) is niet zo maar een schrijver. Hij werd bekend door zijn liedteksten voor onder anderen Bjork en The Sugercubes en voor Lars von Triers film 'Dancer in the Dark'.
Als je even op avonturenreis wil gaan, kan ik je dit boek ten zeerste aanraden. Puur literair genot !
