Super Shape

'Les Garcons et Guillaume, a table !' Guillaume Gallienne

Deze verrassende Frans-Belgische prent onder regie van Guillaume Gallienne (met o.a. Guillaume Gallienne (zowel als zichzelf als in zijn moederrol), André Marcon en Fancoise Fabian) is zeker geen 'gieren-lachen-brullen' film, maar wel een emotioneel (soms grappig) verhaal over een hetero jongen, die als homoseksueel wordt opgevoed en toch moet bewijzen dat hij hetero is. Ook al komen er voldoende vrolijke, humoristische passages in voor, toch is het een bevreemdend verhaal. De film is een bewerking van het gelijknamige (deels autobiografische) toneelstuk dat Guillaume Gallienne eerder schreef. De combinatie "theater-voorstelling / binnen een film" werkt hier versterkend.
Omdat het verhaal nogal opzichtig met psychoanalytische plotelementen als 'het oedipuscomplex' en 'het paardenfobie' flirt, lijkt de film soms op de verfilming van de psychoseksuele ontwikkeling volgens Freud. Dit komt de film niet ten goede. Ook met het einde ben ik niet tevreden, daar had hij iets anders mee kunnen doen.
Bijzondere muziekkeuze met o.a. 'Vous les femmes' van Julio Iglesias / 'Don't leave me now' van Supertramp / en 'Vous les femmes' van onze eigen Arno.   
Vreemde film, wel van genoten en ook weer een Aanrader.

Hmmmm...

klaar wakker

Zoals gewoonlijk start ik de dag met 'baantjes trekken' in het zwembad. Met een slaapkop uit bed, de fiets op, de dagelijkse vaste zwemmers en 'goedemorgens' en dan wakker worden in het prachtige Art Deco zwembad, bij mij achter de hoek. Vandaag was de verwarming uitgevallen en het meestal lauwe badwater, was nu ijswater. Toch heb ik flink mijn baantjes getrokken, maar voelde aan mijn hart dat ik er uit moest. Nu ben ik klaar wakker, de werkdag kan starten. Morgen hopelijk terug de aangename bad temperatuur.  

'De kunst om in koor te huilen' Erling Jepsen

In omgekeerde volgorde, had ik reeds de opvolger van dit boek gelezen ('Met oprechte deelneming') en wist dat deze Deense schrijver Erling Jepsen, goed kan schrijven.
Bij deze 'De kunst om in koor te huilen' had de schrijver tijd nodig om op gang te komen. Het begint allemaal wat lief en teder met korte verhalen over Allan, elf jaar, zijn vader, moeder en zus. Maar eenmaal halfweg dit boek begint het verhaal op dreef te komen. Zijn zus begint alsmaar vreemder gedrag te stellen, terwijl Allan van zijn kant alles, op zijn manier probeert te begrijpen en op te lossen.
Knap hoe het incest-gebeuren niet beschreven wordt, maar wel duidelijk aanwezig is. Heel herkenbaar voor die gezinnen waar deze zaken voorvallen. Ik ben blij dat ik heb doorgelezen en blijf met een goed gevoel achter. Goed boek en meteen ook weer een Aanrader.

Your Silver Fox Gx

Thuis dansen

Hard gewerkt in eigen praktijk

 

Kijk ook even op
mijn eigen therapie blog 

geertvb.wordpress.com

Drakenbrug

'Inside Llewyn Davis' by Joel Coen and Ethan Coen

Donker, guur en koud buiten, ideaal weer voor deze ingetogen, sterke film van de Coen Brothers met o.a. Oscar Isaac, Carey Mulligan, John Goodman en een originele bijrol voor Justin Timberlake.
'Inside Louis N. Davis' is een prachtig menselijk epos. Het volgt de jonge 'folk'-muzikant Llewyn Davis (intens vertolkt door Oscar Isaac) terwijl hij zich beweegt door de 'folkscene' van Greenwich Village in 1961, op zoek naar erkenning en succes. Na de tragische dood van zijn collega folk zanger, waarmee hij een duo vormde, probeert hij het in zijn eentje.
Sterkste scene is de roadtrip naar Chicago waar we vooral Garrett Hedlund in actie zien (voor mij een ontdekking om verder in het oog te houden). Een film met sfeer die blijft hangen. Aanrader ! Andere grote ster in deze film is de prachtige rosse kater.

Man Boobs

 

Stekskes

'Gelukkige Slaven' Tom Lanoye

Met m'n goede vriend Karel ga ik (bijna) elke week naar de film en we lezen vaak dezelfde boeken. Laatst hadden we afgesproken dat hij Lanoye gaat aankopen, ik Jonas Gardell 'De liefde'. Deze week was het tijd voor de uitwisseling van de boeken. Karel was niet zo gek van 'Gelukkige Slaven' en heeft er zich doorheen moeten worstelen.

Ik heb absoluut genoten van dit meesterwerk.
Het is een literaire topper waar je in begint en niet meer in kan stoppen. Ongelooflijk sterk en wreed verhaal over de twee Tony Hanssens.

Het verhaal : 'Twee Belgische bannelingen gaan op zoek naar zichzelf in een wereld die te groot en te chaotisch is geworden voor iedereen. In Buenos Aires speelt Tony Hanssen (een voormalig cruise director op de meest luxueuze plezierboten ter wereld) een gevaarlijk spel als toyboy van mevrouw Bo Xiang, de bejaarde echtgenote van een beruchte, steenrijke Chinees. In Zuid-Afrika dringt een heel andere Tony Hanssen (een gevluchte computerspecialist van een gecrashte zakenbank) een wildpark binnen met een precisiegeweer. De ene Tony is een illusieloze loser, de andere Tony een levenslustige nerd. Allebei hopen ze op verlossing. De ene wil zijn vrijheid terug, de andere zijn gezin. Pas als ze elkaar voor het eerst ontmoeten, op weer een ander continent blijkt hoezeer ze op elkaar zijn aangewezen om hun doel te bereiken. Als ze het al bereiken...".

Dit boek is een absolute aanrader !

Eigen praktijk

Mijn eigen praktijk loopt naar wens. Het is dan ook een mooie, heldere, inspirerende ruimte om therapie te geven. Luc, de eigenaar van dit pand, is dan ook een man met bijzonder veel smaak.

All i need now

"Mamaatje"

"Geen taal ter wereld was zo aangetast door de schimmel van het verkleinwoord als de Vlaamse variant van het Nederlands. Elke bediende aan een postloket, zonder schaamte :'Hoeveel zegelkes en envelopkes wil mijnheer?'. Een Bankbediende, tegen zijn volwassen klanten :'Hebt ge uw kaartje meegebracht, of kent ge het nummerke van uw rekening vanbuiten?'. Wederzijdse vernedering, onder het mom van beleefdheid. En met altijd, altijd : die blijvende, stompzinnige onmondigheid zelfs al kwekten ze inmiddels nog zo vlot. Zo herinnerde hij zich het imperium van zijn mamaatje het kleine land waar hij was opgegroeid. ... Een biefstukske met een glazeke wijn erbij. Een toerke rond den hof. Gazetje, sigaretje, bakske koffie, alles op't gemakske. Het klonk allemaal zo vermaledijd verleidelijk, zo smartelijk gezellig. Fuck no. ..."
Uit 'Gelukkige Slaven' van Tom Lanoye (p.78)

'The Counselor' by Ridley Scott

Genoten van deze gewelddadige, spannende en toch trage actiefilm met prachtige generiek en als thema VEEL !

Veel knappe vrouwen : Penélope Cruz, Cameron Diaz,
Veel knappe mannen : Michael Fassbender, Javier Bardem, Brad Pitt
Veel seks : Diaz die neukt met haar gele Ferrari
Veel geweld : De onthoofding met een ijzerdraad van de motorijder, of de "Bolito" (een soort mechanische wurgkoord).
en Veel gebabbel : lange conversaties die tot niets leiden (a la Tarantino)

Ondanks het super eenvoudig, rommelig en zelfgenoegzaam B-verhaal, heeft de regisseur er een spannende film van kunnen gemaakt.
De ster van deze prent is ongetwijfeld Michael Fassbender. Niet alleen bijzonder knap maar ook ijzersterke rol. De film was een dikke flop in Amerika en krijgt ook hier veel kritiek, ik heb er van genoten maar wil toch waarschuwen voor het vreselijke soms onverwachte geweld in deze film.

The real Angels

'Een samenzwering van Idioten' John Kennedy Toole

Deze dikke kanjer van bijna 500 blz. begint vlot maar naar het einde toe begint het wat te vervelen. 

Het verhaal over het succes van dit boek is best wel indrukwekkend. 'Na een leven vol afwijzingen, zowel persoonlijk als literair, verwierf de Amerikaanse schrijver John Kennedy Toole (New orleans, 1937 - 1969) na zijn dood literaire- en cultstatus met deze meesterlijke schelmenroman. Tole, die depressief was en aan paranoia leed, pleegde op eenendertigjarige leeftijd zelfmoord. In 1980 werd "Een samenzwering van idioten" uitgegeven door bemiddeling van Thelma D. Toole, de moeder van de auteur, en de Amerikaanse schrijver Walker Percy.'

Het verhaal speelt zich af in New Orléans in het begin van de jaren zestig. De hoofdpersoon, Ignatius Reilly, is een intelligente maar luie man die op zijn dertigste nog steeds bij zijn moeder leeft in een woonwijk van de stad, en die door familieomstandigheden gedwongen wordt een baan te zoeken. In zijn zoektocht naar werk ontmoet hij een verscheidenheid aan kleurrijke personages. Maar voor mij is het allemaal wat té Amerikaans, soms ook té overdreven. Vooral naar het einde van het verhaal begon dit boek me wat te vervelen. Ik had ook een ander, frisser einde verwacht.

Romy Schneider and Alain Delon for Paris Match (1959)

Your Silver fox

Tentoonstelling "Geert Verbruggen" in Laken

Brussel Noord

 

Physalis alkekengi

 

head

Wijk 2060 (deel 2)

En jawel, op weg naar m'n krantenwinkel, achter de hoek, roept mijn Marokkaanse overbuurvrouw me binnen. Ze geeft me een rondleiding in hun pas verbouwde huis, haar man maakt thee voor me klaar en als ik het zelf niet had tegengehouden, zat ik samen met hen en de kinderen aan de ontbijttafel. Terug op straat geeft de Filipijnse overbuur me een schouderklop, laat de Indische overbuur trots zijn kleinkind zien en doe ik een babbel met mijn linkerbuur over zijn zieke vrouw. Het voelt allemaal aan zoals ik zelf ben opgegroeid in een klein Kempisch dorp. Leven in de stad is best wel leuk en heel persoonlijk.   

3000

Wijk 2060

De natuur roept. Hoe langer hoe meer droom ik van een fijn rustig huis 'op den buiten', liefst nog midden in't bos, om er zuivere lucht in te ademen, te wandelen met de hond, of te tuinieren in de eigen groententuin.
Ondertussen woon ik graag in deze levendige buurt in het Noorden van de Stad. Wanneer ik 's morgens ga zwemmen in het prachtige art deco zwembad in de Veldstraat, fiets ik door de buurt waar Van Gogh nog woonde, waar Willy Vandersteen zijn Suske en Wiske laat geboren worden en waar o.a.  Jan Fabre, Sidi Larbi Cherkaoui, en zelfs Peter Van den begin hun inspiratie opdoen.
Onze kleine stadstuin komt uit op een enorme binnenruimte waar de Stad zijn grootste kindercrèche neerpootte. Bijna honderdtwintig krijsende baby's en peuters met soms nog meer overheersende kirrende kinderverzorgsters... het is geen evidentie. Gisteren tijdens een bemiddelingsgesprek met hen, heb ik wel het gevoel dat we samen gaan zoeken hoe samenleven toch mogelijk moet blijven en dat is toch fantastisch.
's Avonds ga ik tappen in het buurthuis Cortina en sta versteld van de dynamiek die daar heerst. Het buurthuis draait louter op vrijwilligerswerk en zit stampvol. Ik leer er nieuwe, jonge frisse buurtbewoners kennen en maak leuke contacten. Mijn schoonvader, een man die de respectvolle leeftijd van tachtig tegemoet gaat, komt met zijn wagen, helemaal vanuit het rustige Ekeren naar de stad om ook een pintje te drinken. Parkeren is in deze buurt een ramp, hij laat zijn wagen staan aan het Sportpaleis en komt helemaal te voet (toch wel een hele stap) naar het buurthuis. Wel zo iets ontroert mij. Dat is toch onvoorstelbaar lief, eenvoudig en menselijk warm. Ik zou het van mijn eigen vader niet kunnen verwachten.
Tevreden kruip ik in bed, sta op, drink m'n koffie in bed, ga subiet mijn krant kopen achter de hoek en ik weet zeker dat er weer langs alle kanten 'goedemorgen' of 'hélaba' wordt geroepen door een of andere toffe buur.
Zolang het buitenhuis-project niet gevonden wordt, blijf ik hier, voorlopig, nog heel graag wonen.

Julie Andrews by Cecil Beaton

'Behind the Candelabra' by Steven Soderbergh

Vreemde, wat onevenwichtige film over het opmerkelijke leven van de Las Vegas showpianist Liberace met een voortreffelijke en zeer geloofwaardige Michael Douglas (Liberace), een nog betere Matt Damon (de vriend) en een bijzondere Rob Lowe (als plastisch chirurg) . De andere rollen (bv Liberace's moeder) zijn soms ronduit slecht en dat haalt het niveau van de film, spijtig genoeg, naar beneden.  

De film heeft, vooral in het begin, nogal wat grappige scenes, en dat geeft wat vreemde reacties vanuit het publiek in de cinema zaal. Uiteindelijk krijgen we een diepdroevig verhaal te zien over homo's en hoe zijn omgaan met hun relaties.
Net voor ik naar de cinema vertrek had ik nog een pittige discussie met mijn eigen man over de impact en positie binnen onze eigen relatie. De ruimte die je aan elkaar geeft en hoe je daarover al dan niet communiceert met elkaar, niet direct mijn sterkste kant.  Na het bekijken van deze film hou ik er heel persoonlijk voor mezelf geen goed gevoel aan over. Nee, samenleven als twee mannen is niet gemakkelijk en blijft een zoektocht hoe je dit optimaal met elkaar kan communiceren. Deze film kwam voor mij op het verkeerde moment, maar hij heeft me wel doen nadenken. Sterke film dus.

'De zonde die liefde heet' by Mario Sabino

Uiteindelijk laat ik me misleiden door de foute voorflap, met foto van een Italiaanse deerne en foute achterflap, met misleidende korte inhoud van dit schitterende boek.

De schrijver is wat wazig over zijn eigen naam en identiteit. Uiteindelijk komen we te weten dat het gaat over Mario Sabino (niet Marco Levi of Ranuccio Tomassini).

De beste manier om in het buitenland een taal te leren is om in psychotherapie te gaan, 'want dan ben je gedwongen veel te praten'. Tot die conclusie komt de hoofdpersoon uit deze tweede roman van de Braziliaanse schrijver Mario Sabino :     'De zonde die liefde heet'.

Mario Sabino is joods langs gehate vaderkant. We volgen hem in zijn verschillende relaties en eigen kijk op de vrouwen. Terwijl je helemaal mee bent met zijn roman vol chagrijnig liefdesverdriet, eindigt dit verhaal zowaar als een politieke triller. Het boek is het lezen meer dan waard, al is het maar vanwege de aangename verwarring die de schrijver schept.

Sabino verhuist naar Rome als hij een grote erfenis ontvangt van zijn Italiaanse vader die hij zo goed als nooit heeft gezien. Daar krijgt hij een affaire met een joodse tangolerares die met Hamas sympathiseert. Dat zij meer weet over zijn vader en diens rijkdom, komt als een onaangename verrassing.

Freud, Lacan, Schopenhauer, ze komen veelvuldig voorbij, maar de pogingen van Mario om het bedrog van zijn tegenspelers te analyseren schieten steeds tekort. Het kan hem niet deren, want de wraak van de literatuur is zoet :'Wie heeft de inkt van de weemoed nodig als hij het toetsenbord van de neurose heeft ?'.

Schitterend boek, indrukwekkend verhaal en weer fantastische ontdekking, deze schrijver. Laat zijn volgende maar komen. Aanrader

Black pages

Passa porta

Ik kijk er altijd stiekem naar uit wanneer mijn man naar Brussel gaat. Hij heeft er de unieke bookshop : 'Passa Porta' ontdekt, waar hij niet alleen vriendelijk geholpen wordt, maar ook nog eens het absoluut juiste boeken advies krijgt.

Na de BIB ontdekking van die heerlijke boeken van Erlend loe, vraagt Geert advies om nieuwe tips te krijgen naar gelijkaardige schrijvers.  

Zo is er in mijn leven Frederik Backman 'Een man die Ove heet' (SPOTblog 21/10/13)gekomen,
maar ook Jonas Jonasson 'de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween' (SPOTblog 18/08/13),
Arto Paasilinna 'De Zelfmoordclub' (SPOTblog 07/08/13) 
en vooral 'De huilende molenaar' (SPOTblog 22/07/13).

Ze staan allemaal te pronken hier op mijn boekenrek.

Nu liggen er weer twee parels te wachten : Erling Jepsen 'De kunst om in koor te huilen' (van deze schrijver had ik reeds de fantastische 'Met oprechte deelneming' (SPOTblog 21/10/12) gelezen) en hopelijk een nieuwe ontdekking 'Een samenzwering van Idioten' van de voor mij voorlopig nog onbekende John Kennedy Toole. Volg deze blog, je gaat er beslist meer van lezen.

Lacan Jacques

"de vrouw bestaat niet",    "de seksuele relatie bestaat niet" ...

Voor Lacan bestaat "de vrouw" niet, maar wel "de vrouwen". Dat is omdat de vrouwelijke identiteit wordt opgebouwd vanuit een referentiesysteem van libido dat mannelijk, Fallisch... en uniek is. Daarom kan de vrouwelijke identiteit niet beschouwd worden als, bij wijze van spreken, een basisbegrip. En die tweede zin heeft te maken met de eerste : in Lacans visie kan er onmogelijk sprake zijn van een "seksuele relatie", omdat er in de daad op zich geen uitwisseling plaatsvindt. Per slot van rekening bestaat er slechts één geslacht als referentie ... het mannelijke geslacht !.

Uit 'De zonde die liefde heet' van Mario Sabino (p. 94-95)
(zie ook SPOTblog 20 juli 2012)

'the tuesday stud'

'The Hobbit' by Peter Jackson

Donker en guur herfstweer, zondagavond, de kachel aan ... de ideale sfeer om nog een keer te genieten van de Trollen van J.R.R. Tolkien : 'De Hobbit', het boek uit 1937, de film deel één 2012 

Een écht jongens/mannen verhaal/film met enkel Cate Blanchett in een sobere vrouwenrol.
De teleurstelling is weer groot wanneer helemaal op het einde de ogen van de draak terug open gaan... wat zou er gaan gebeuren...  benieuwd naar deel twee, hopelijk eind dit jaar.
(zie ook SPOTblog vrijdag 14 december 2012)