Home Alone

Met lichte tegenzin begin ik er weer aan ... alleen thuis voor een aantal weken. Mijn man is net vertrokken met de wagen vol schildergerief, richting Oostenrijk. Hij trekt er zich terug op een grote boerderij om nieuw werk te maken. Voor mij weer een confrontatie om het hier alleen te doen. Voorlopig kan dat enkel met een druk programma. Zo zit ik momenteel volop in de onderhandeling voor een eventuele deelname aan een TV programma, ga ik mijn praktijk voorstellen aan een groot netwerksysteem, waar ik best wel zenuwachtig voor ben, en zit ik in de laatste fase van mijn ACT therapie opleiding. Maar ik wil vooral veel lezen en mediteren, yoga, zwemmen en film, en hopelijk gauw ook een evenwicht vinden in het alleen zijn. Op deze blog kan je het allemaal volgen.

'Het aarzelen van de tijd' Peter Minten

Ik heb een haat><liefde verhouding met kortverhalen. De verhalen op zich, zijn sterk en overtuigend, maar ik kan het geheel niet vatten. Het zal wel aan mijn autisme liggen dat ik dit soort kortverhalen niet begrijp. Ik heb blijkbaar mijn tijd nodig om in een verhaal te stappen. Ook zo bij deze van Peter Minten. In 'het aarzelen van de tijd' worstelen mensen met het alledaagse leven. Gaandeweg ontsporen ze. Of het nu gaat om een vrouw die in de ochtendfile haar leven een nieuwe wending geeft, een werkloze die zijn verleden in een vuilnisbak propt, een dochter die op reis schreeuwt wat alle vrouwen schreeuwen, een masseur die elke zaterdag de stad ontvlucht of een man die zijn bevroren echtgenote ontdekt in de tuin van zijn buurman : Minten schept in een uitgebeende taal steeds weer vervreemding, dreiging en onrust. 'Het aarzelen van de tijd' is een lappendeken van verhalen en sprookjes. Keer op keer straffe verhalen en keer op keer weer moeilijk om in een nieuw verhaal te stappen. Tijd voor een volwaardige roman van deze schrijver.

bejaardentehuis

Vrolijk is wat anders. Net terug van mijn wekelijks bezoek bij moeder in het bejaardentehuis. Elke week weer terug die confrontatie met het leven en het vooruitzicht om ouder te worden en af te takelen. Mijn vader vroeg me wat ik van haar vond, moeilijke vraag. Wat moet je daar nu op antwoorden. Ze zit daar in haar stoel te 'smossen' met haar chocolade pudding koek, vader en zoon zitten er op te staren. Ondertussen doet vader zijn verhaal over een uiteenzetting die hij deze week volgde over euthanasie.
Maar de zon schijnt, subiet mag ik gaan eten in de tuin bij Agnes en morgen vieren we het eerste levensjaar van mijn petekind Neruda Leon Marcus.

 

'ik bak ze bruiner' Gerard Reve

Grappig, redelijk vettig, sprookjesboek uit 1969 van de meester himself :    Gerard Reve.

Oorspronkelijk was het een EP, 33toeren (korte LP), waar is de tijd.

'Ik bak ze bruiner' bevat vier sprookjes door Reve geschreven voor de kinderen van uitgever Geert Van Oorschot waar hij wel eens op paste. De sprookjes heten 'Een goede les', 'Eendje Kwak', 'Het geheim van de Smid' en 'Schraalhans keukenmeester'. Ze worden vergezeld door tekeningen van Theo Van Den Boogaard.

Anderlecht, om te ontdekken

De graffities worden alsmaar mooier

Risotto

Ik stem voor Ros !

'De fluitspeler' Ron Rash

Een traag en voorspelbaar verhaal, maar ik heb het graag gelezen.
In 1918 is de wereld in oorlog. In de Noord-Amerikaanse Appalachen woont de jonge Laurel met haar broer Hank. Boze tongen beweren dat er een vloek op het huis rust. Zelfs de Cherokee, de voormalige streekbewoners, bleven uit de buurt.  Dezelfde boze tongen beweren dat er een vloek op Laurel rust omdat ze een geboortevlek heeft, ze wordt gemeden als een heks. En dan hoort ze de fluitspeler... het begin van een nogal mysterieus verhaal, met toch wel een stevig einde. Leuk boek.

Weekend time, let's swing !

'Deux jours, une nuit' Jean-Pierre en Luc Dardenne

Behoorlijk onder de indruk van dit nieuwe sociale drama van de Belgische broers Dardenne. Confronterend verhaal en waardig gedragen door de Franse superster Marion Cotillard. Solidariteit is geen begrip meer van deze tijd. Typisch Belgische sfeerbeelden en pijnlijk harde realiteit. Waarom doen we ons dit aan ? Geen film om vrolijk van te worden, wel een absolute aanrader.

m'n hoofd zit vol

Tweede opleiding ACT zit er weer op. Mijn hoofd zit vol. Terug in de praktijk nu ... oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Binnen veertien dagen laatste opleidingsreeks, vanaf dan mag/kan ik me ACT therapeut noemen.

moustache

Nog even en ik kan dit ook !

ACT

Vandaag weer start van tweede reeks opleiding ACT

(Acceptatie en Commitment Therapie). Intensief gewerkt, op zoek gegaan naar 'de monsters' en nog moeilijk op zoek gegaan naar de juiste waarden in het leven. Vanavond huiswerk, om er morgen weer fris tegenaan te gaan. Boeiend.

Men beauty care

Ik onderneem momenteel een poging om mijn snor te laten groeien. Op internet 'lots of' beauty tips for men. Fantastisch toch. Deze Mustache wax guide is een leuke !

'Nostalgie van het geluk' Amélie Nothomb

Redelijk banaal en overbodig boek. Het leest als een reisverslag, maar het brengt de lezer niet veel bij. Heel veel "...Me Me Me..." zoals wel meer bij deze schrijfster. En toch hou ik van haar eenvoudige, snelle schrijfstijl. Intussen is het al mijn tiende aangekochte boek van deze Belgische schrijfster, waarvan 'Gods ingewanden' haar sterkste blijft.

Bar Paniek (Eilandje Antwerpen)

Het Rivierenhof Antwerpen

'Blue Ruin' Jeremy Saulnier

In deze "Blue Ruin" is het een zwerver met lange baard en een gammele Pontiac die zorgt voor een adembenemend spannend verhaal.
Dwight Evens (Macon Blair) leeft in zijn blauwe ruïne sinds zijn ouders vermoord werden. Hij Scharrelt in vuilzakken, verzamelt lege plastic flessen voor statiegeld en staart eindeloos over zee. Dwight doet verder geen vlieg kwaad. De politie kent hem en tolereert zijn aanwezigheid.
Wanneer de veroordeelde moordenaar van zijn ouders vrijkomt, lijkt Dwight uit zijn lethargie te ontwaken. Hij gooit de tank van zijn Pontiac vol, pompt de banden op en rijdt halsoverkop richting Virginia. Hij is een man zonder plan, maar wel met een doel : Cleland moet dood. Oog om oog, tand om tand. Hij trekt zijn mes en steekt hem dood, hevige scene trouwens.
En dat is nog maar het begin van de film. Tot op het einde blijft dit verhaal verrassen en verbazen, maar het is vooral een zeer spannende, sterke film. Niet voor gevoelige kijkers. Aanrader !!!

 

Friday stud

 

Aiden Shaw

Deze week als model in Knack Weekend : Aiden Shaw.
Geboren in 1966 als zesde van zeven kinderen in een Ierse katholieke familie. Op zijn zestiende begint hij aan een creatieve opleiding. Na het verlaten van het college werkte hij een tijd als regisseur van muziekvideo's. Rond zijn achttiende ontdekte hij de prostitutie en vulde hij zijn inkomen aan als mannelijke escort. Door zijn gespierde lichaam en grote penis was hij voorbestemd een seks legende te worden. Begin jaren 90 verhuisde hij naar Los Angeles en werd daar al snel een van de meest gevierde en populaire seks supersterren aller tijden. Hij werkte voornamelijk in homoseksuele films en verscheen in meer dan 50 pornovideo's. Als intellectueel stond hij echter apart van zijn pornotijdgenoten. In 1977 werd de diagnose HIV bij hem vastgesteld. Nu dus super "rol" model !

'Als ik wakker word ga ik dood' Bart Debbaut

Waardeloos en enerverend boek over een eendagmens, iemand die op één dag geboren wordt en sterft, en alle fasen van het leven op die dag meemaakt.  Exact vierentwintig uur na zijn geboorte zal hij als bejaarde sterven. Ik werd er lastig van, maar dat zegt dan weer meer over mij dan over de schrijver. De veelvoud aan verkleinwoorden zijn dan weer om helemaal misselijk van te worden. Slecht boek.

'Weekend' Andrew Haigh

"Weekend" is en blijft één van de beste homo films van de laatste jaren. De eerste keer gezien op 23 juli 2012 in Cartoons en sindsdien is het verhaal altijd blijven plakken. In mijn eigen SPOTblog film top 10 van 2012 stond hij dan ook op één. Nu op DVD nog eens genieten samen met mijn man. Eigentijds verhaal en zeer herkenbaar. Chris New en Tom Cullen spelen zichzelf helemaal naturel. Aanrader !

"Rise like A Phoenix" Conchita Wurst

Met de fantastische overwinning van Conchita Wurst en de indrukwekkende Eurosong uitzending van afgelopen zaterdag, ben ik er weer helemaal bovenop. 'De vrouw met baard' kwam, zag en overwon !!!Maar nog veel meer dan goed zingen en een prachtig lied, heeft ze een enorm statement gemaakt. Zelfs van Rusland kreeg ze stemmen. Afgelopen dagen was ze gespreksonderwerp nummer 1. Ze laat ons nadenken over ingebakken zekerheden.  Vandaag had ik met mijn collega's een discussie over 'is ze nu vrouw of man ?'. Daar gaat het net over, dit is niet van belang. Conchita is zichzelf ! Ik merk voor velen een confrontatie. We doen dat hier goed in Europa.

contact verbod

Ik heb het gevoel er even door te zitten. Zware week achter de rug. Gisteren nog moeten ingrijpen in een stormachtige relatie tussen twee tieners met pasgeboren baby. Hun relatie loopt zo uit de hand, dat ik niet anders kon dan ingrijpen. De jongen mag nu geen contact meer hebben met zijn lief en zeker niet met zijn kind. Natuurlijk is hij boos en krijg ik de verwijten naar mijn hoofd maar ik weet dat hierdoor een familiedrama is vermeden. Ik probeer nu zelf terug rust te vinden in dit weekend. Heb net veertien uur geslapen en geniet nu van koffie, regen en wind.

Twin Twin 'Une Moustache'

 De eerste halve finale was een kleine teleurstelling, niet omdat 'onze' Axel Hirsoux er al uit ligt, want da's terecht, maar de muziek en acts waren veel te traag en melig. Sterkste nummer was voor Armenië : Aram MP3 met Not alone.

Mijn favorieten zijn nu al Twin Twin. De Franse tweeling Lorent Idir en Fancois Djemel die met Moustache Frankrijk zullen vertegenwoordigen.

Vanavond begint het feest weer !

'De laatste woorden van Leo Wekeman' Yves Petry

Jawel, toch nog een boek gevonden van Yves Petry en jawel, weeral raak. Een boek in vijf vreemde bedrijven over de journalist (Leo Wekeman), zijn vrouw (die hem gaat verlaten), zijn bloedstollend knappe nieuwe collega (Xavier Kingston) en zijn verdoken homoseksuele baas van De stem, een alom gerespecteerde kwaliteitskrant. Schitterend beschreven, bevreemdende personages en dan ook weer niet. Weeral een bevestiging dat Petry een goed schrijver is.

Cap gris Nez

'Zeewier, de toekomst' Nancy Popieul