nice guys

'Kenzie Roth' by Scott Hoover

"Doppler" Erlend Loe

Eindelijk nog eens een zalig goedgeschreven boek deze 'Dopller' van de Noorse schrijver Erlend Loe.
Wanneer het hoofdpersonage valt met zijn fiets in het bos, ligt hij in het gras te mijmeren : 'eigenlijk is het hier wel fijn en rustig'. Doppler, houdt niet van mensen. 'Ik hou niet van wat ze doen, Niet van wat ze zijn. En niet van wat ze zeggen'.

Doppler gaat wonen in het bos. Hij schiet een eland, die moeder blijkt te zijn, en adopteert het elandkind dat achterblijft en noemt hem Bongo.
Hij sluit een deal met de eigenaar van een supermarkt om elandvlees tegen halfvolle melk te ruilen omdat hij absoluut niet buiten melk kan. Uiteindelijk komt zijn vrouw hem een aantal keer bezoeken, maar hij blijft in zijn bos.

Dit komische verhaal steekt de draak met niet alleen de moderne consumtiemaatschappij, maar ook met TV-programma's, goeroe's en alternatieve bewegingen die festivals organiseren. Het is niet zozeer een 'terug-naar-de-natuur' roman maar meer een 'weg-van-de-mens' verhaal. Het is bijna geschreven als een sprookje : simpel, rechttoe en rechtaan. En net als bij een sprookje heeft het een boodschap.
Heerlijk boek dat ik iedereen wil aanraden !

"Lentepoets" met de buren, 't was leuk !

"VICTOR" van Jan Martens & Peter Seynaeve

Sobere ingehouden dansvoorstelling van choreograaf/vriend Jan Martens en theatermaker Peter Seynaeve met Victor Caurdron en Steven Michel als dansers.
Gelukkig een voorstelling zonder woorden, maar wel met twee lichamen : een jongenslichaam en een mannenlichaam. Een dunne lijn over liefde&warmte / aantrekken&afstoten / macht&zwakte /  man&jongen ... tussen twee generaties. De voorstelling heeft me emotioneel niet geraakt, maar dat is dan een compliment voor de choreograaf. Knap hoe hij het aandurfde om man en jongen, bijna naakt op het podium te zetten. "Jan goe bezig !"  (lees ook rescenties in o.a. De Morgen / De Standaard / Knack ...)

Dr. Peter Jakob : NVR

Gisteren aan de lippen gehangen van Dr. Peter Jakob, Consultant Clinical Psychologist. Hij kwam een ganse dag praten vanuit : "Hearing the silent voices of distress. Reconciliation work and child focus in NVR". (Werken met gewelddadig en (zelf)destructief gedrag van kinderen en jongeren)
Deze man, met een hoog Woody Allen gehalte, kan het nogal uitleggen.
Boeiend om hem vanuit het 'Geweldloos verzet' (of NonViolent Resistance NVR) te horen praten en kaderen.

Peter Jakob is klinisch psycholoog en gezinstherapeut. Hij werkt zowel met kinderen als met volwassenen en gezinnen in ernstige traumatische, misbruik en mishandelingsituaties. Hij is ook bekend voor zijn bijdrage tot 'resource based trauma therapy'. Peter introduceerde Non Violent Resistance in Groot-Brittannië en is directeur van het NVR-opleidingscentrum, PartnerschipProject. Peter heeft verschillende publicaties over Non Violent Resitance op zijn naam en geeft workschops in England en daar buiten. Gisteren dus in Wilrijk.

Non Violent Resistance (NVR) krijgt steeds meer bekendheid. Het is een benadering waarin geweld of zelfdestructief gedrag van kinderen en jongeren het gezinsleven en de familierelaties domineren. De methodieken van 'geweldloos verzet' steunen ouders (en andere zorgfiguren) om hun gevoelens van hulpeloosheid te overwinnen en weer aanwezig te zijn in het leven van hun kinderen.

Net zoals andere jonge mensen hebben kinderen of jongeren met agressief gedrag behoefte aan ondersteuning. Helaas wordt de zorgdialoog tussen ouder, of opvoeder, of begeleider ... en kind vaak het zwijgen opgelegd door agressieve en kwetsende uitbarstingen. Vanuit zijn ervaring met mulitproblem families en pleegkinderen integreerde Peter Jakob het kindgericht werken met non violent resistance. Hij combineert daarmee een focus op ouders/opvoeders met een focus op het kind. Zijn benadering stimuleert een zorgende dialoog, waarmee ouders en andere betrokkenen zich opnieuw kunnen verbinden met het kind.

Tijdens de studiedag gisteren illustreerde Peter Jakob hoe ouders en relevante betrokkenen (weer) in beweging kunnen komen : van machteloosheid naar een positie waarin ze zich tegen geweld, destructiviteit en automutilatie kunnen verweren. Een positie die hen helpt om weer zorgend te zijn.

De studiedag was in organisatie van het Interactie - Academie.
 
Deze man blijf ik volgen. Als afsluiter één van zijn uitspraken : "People are not Nice !".

'The Place beyond the Pines' by Derek Cianfrance

'The place beyond the pines' is een slechte film. (Met o.a. Ryan Gosling, Eva Mendes, Antony Pizza) Weer zo'n Amerikaans onrealistisch verhaal. En weer eens (knappe) Ryan Gosling in dezelfde rol als in Drive (maar dan nu op de moto).  Van mij mag hij eens een andere rol spelen. Nee niet gaan zien.

'La réticence' Jean-Philippe Toussaint

Jean-Philippe Toussaint behoort tot de jonge auteurs die ook wel 'minimalisten' worden genoemd : dunne boekjes met minimale plot en een zeer verzorgde stijl, die meestal gaan over een dwalende en verdwaasde antieheld.
Ook 'De aarzeling' is geschreven rondom een minimaal gegeven. Een man is op vakantie in een kleine haven met zijn acht maanden oude zoontje. Hij heeft zich voorgenomen op bezoek te gaan bij bekenden, maar een aarzeling bevangt hem en hij stelt zijn bezoek voordurend uit.

Ik vind het geen gemakkelijk boek en zoals ik reeds in een eerder SPOT BLOG (25 dec 2012) schreef over 'la Vérité sur Marie' : ik ben er geen fan van.  


"Van alle boeken die Toussaint heeft geschreven over niets, nietst het niets wel het meest in de aarzeling (vond ik op een boekblog van A.I.J. Van den Berg)"
 

 

 

message in a bottle

strand man

Tweede sjaal is af !

Hieperdepiep ... m'n tweede sjaal is af ! Met dank aan de duidelijke filmpjes van You tube. Deze is speciaal gemaakt voor en wol gekozen door mijn man. Op naar het volgende breiwerk, onderstaande foto is m'n doel.  

'Der tod in venedig' Thomas Mann

Dit boek, geschreven in 1911, is een overdaad aan woorden en adjectieven. Heerlijk om te verdwalen in deze woordenovervloed. Maar tevens niet gemakkelijk om bij de tekst te blijven en de beelden van Luchino Visconti's verfilming (1971)niet te veel te laten spreken.
Het verhaal van een eminent en pragmatisch kunstenaar, Gustav von Aschenbach, die in een opwelling afreist naar het door cholera geteisterde Venetië en daar verliefd wordt op een mooie jongen. Terwijl hij toegeeft aan steeds ongeremdere dromen wordt hij door de decacente en door ziekte bezwangerde Venetiaanse omgeving meegesleurd in de dood, hetgeen hij uiteindelijk aanvaardt als een romantisch noodlot. Blijft mooi.

'Frankenweenie' by Tim Burton

Reeds in 1984 maakte Tim Burton een korte zwart/wit film, maar in 2012 maakt hij zelf een remake van zijn eigen geregiseerde film Frankenweenie. In tegenstellig tot de versie uit '84 is dit een heerlijke animatiefilm. Genoten van de vreemde personages en de fantasie van deze regisseur.

'To Rome With Love' by Woody Allen

Ik geniet nog elke keer van Allen's films. Trage camerabeelden, rustige verhalenopbouw, heldere personages en een duidelijke boodschap. Nog altijd het concept van Woody en nog altijd werkt dit. Ik heb genoten van zijn eenvoudige 'To Rome With Love' met o.a. Alec Baldwin, Roberto Benigni, Penélope Cruz, Judy Davis, Jesse Elsenberg, Greta Gerwig en Ellen Page. Voor diegenen die dit nog weten te appreciëren.  

"After Dark" Haruki Murakami

Niet mijn eerste Murakami en zeker ook niet mijn laatste.
Het boek leest vlot maar altijd met genoeg diepgang.
Tokio bij nacht, de karakters in deze roman (een eerstejaarsstudente, een bonenstaak die trombone speelt, een vrouwelijke worstelkampioen, een Chinese prostituee, een sadistische kantoorwerker en een sinistere gangster op een moterfiets) deze zonderlinge figuren, komen elkaar op één nacht tegen. De grenzen tussen realiteit en droom. Een raadselachtig boek waarin het alledaagse bijna nog vreemder is dan het buitengewone. Weer een aanrader !

stoere man

'Zes maanden in de Siberische wouden' van Sylvian Tesson

Mijn man droomt er van om zich voor een tijd, terug te trekken in de natuur en jezelf te herondekken. De laatste weken verschijnen tal van boeken op tafel en boekenplank. Boeken als 'Smalle paden' van Julia Blackburn of 'De oude wegen' van Robert Macfarlane worden door hem verslonden. Laatst kocht hij deze 'Zes maanden in de Siberische wouden' en ben daar zelf ook in begonnen. Reiziger-filosoof Tesson deed wat zijn hart hem ingaf : als kluizenaar aan het Bajkalmeer leven. Back to basics : Natuur, literatuur, wodka, de eenvoud van leven in het hier en nu.  Het dichtsbijzijnde dorp is 150 kilometer verderop, 's winters vriest het er tot -30 °C en 's zomers lopen er beren rond. Het boek is eenvoudig geschreven en leest heel vlot.
Zes maanden brengt hij door in zijn hut van drie op drie aan de Kaap van de Ceders van het Noorden. Met een voorraad rijst, pasta en tabasco, sigaren en wodka en een kist met 60 boeken. Via zijn dagboek volg je deze Fransman, die daar midden in de natuur zijn goddelijke gang kon gaan, lezen, wandelen, genieten van de natuur, hout hakken ...

Maar de schrijver is duidelijk een filosoof en dat maakt juist de meerwaarde van dit eenvoudige verhaal. Ik blijf stil staan bij uitspraken over onze maatschappij, over de natuur, en het wezen van de mens ... en over eenzaamheid : "Er gaat niets boven eenzaamheid. Het enige wat nog aan mijn geluk ontbreekt, is iemand aan wie ik kan uitleggen hoe gelukkig ik ben."

Dit boek is een aanrader !

vannacht buiten geslapen in de hangmat

'De tedere onverschilligen' van Oscar Van Den Boogaard

Tja, hoe moet ik het omschrijven ... een goed boek ? Het leest bijna zoals een 'stations roman', vlot en eenvoudig. Maar waarover gaat het hier... verdoken homoseksualiteit ? De verhalen in het boek zijn heel herkenbaar. Maar was dit de bedoeling van de schrijver ? Ik heb het wel graag gelezen. Deze wijsheid omschrijft zowat het gevoel van dit boek :
"Come smettere di farsi le seghe mentali e godersi la vita"
(Hoe met piekeren op te houden en van het leven te genieten)

Vanavond kans op poollicht

'Des gens trés bien' Alexandre Jardin

Heel lang hadden de Fransen van zichzelf een beeld van een natie in verzet tegen de Duitse bezetter. In werkelijkheid ging het er heel anders aan toe. In deze roman vertelt Alexandre Jardin openhartig hoe zijn opa Jean Jardin destijds directeur was van het 'cabinet' van Pierre Laval, de hoogste ambtenaar van de regeringsleider (Vichy-regering) die tijdens de oorlogsjaren meewerkte aan de jacht op joden.

Omdat het in Frankrijk na de oorlog volstrekt normaal was om de jaren van de collaboratie te verzwijgen en omdat de Jardins een deftige familie waren, hield iedereen zijn lippen stijf op elkaar. Met dit boek maakt Alexandre Jardin na generaties zwijgen een einde aan deze geheimzinnigheid.

Het boek leest niet vlot of misschien heb ik genoeg 'oorlog' gelezen. Tijd voor iets anders nu.

Sergej POLOENIN

Eindelijk terug een opwindende balletdanser na Noerejev.
Vorig jaar nam deze Poloenin, amper 22jaar, afscheid van het ballet, nu weer terug... maar vorige week was hij weer verdwenen. Dinsdag dook de danser weer op in het Stanislavski. Zalig toch zo'n wispelturige kunstenaar. Zijn lichaam staat vol tatoes met niet altijd correct gespelde motto's. Hij experimenteerde met drugs en heeft blijkbaar impulsieve relaties met ballerina's. Van deze man gaan we nog meer horen, wees gerust.

'Two Mothers' van Anne Fontaine

De Luxemburgse regisseur Anne Fontaine, maakt van de korte novelle van Doris Lessing deze Two Mothers met o.a. Naomi Watts en Robin Wright. Het is veel meer dan twee knappe beach boys die seks hebben met elkaars moeders. Wat ik zo knap vind aan deze film is dat de regisseur zo netjes binnen de lijntjes blijft. Het is een échte film, m.a.w. je weet dat dit in het écht niet kan. Maar het thema zet je wel aan tot nadenken. Nadien op café nog lang zitten napraten over relaties en over wat kan en niet kan. Ondanks het vergezochte verhaal, een meer dan behoorlijke film. Ik wil hem U zeker aanraden. Trouwens naast de knappe surf-goden ook ongelooflijk inspirerende architectuur. Ik zou ook wel in die strandstoelen willen zitten met dat zicht op zee, moet heerlijk zijn.

kleurijke sponskes

kinderen opvoeden deel 2

Fantastisch toch het verhaal van Dimitri Bonticnck de vader van Jejoen. Hij is zelf naar Syrië getrokken om er zijn zoon, die anderhalve maand geleden naar daar trok als Jihadi, te zoeken en terug naar huis te nemen.

Vandaag in de Standaard (p 4&5) : "Hoe dichter ik bij hem ben, hoe meer ik hem mis. Ik kan niet wachten om hem te zien...".
Jongeren maken soms verkeerde beslissingen. Het is ontroerend hoe deze vader blijft geloven in zijn zoon. Ik duim vandaag mee voor hem. Hopelijk vinden ze elkaar.
Ik trek deze namiddag het bos in met vijf kleine kinderen uit het zelfde gezin. Ze wonen in het midden van een drukke winkelstraat en hebben geen tuin. In hun buurt is er niet veel groen te bekennen. Deze namiddag pik ik ze op, trek ermee naar 't bos en laat hen daar hun vrije gang gaan : rondlopen, roepen, tieren, in bomen klimmen, crossen, zingen, lachen ... wat hebben kinderen meer nodig. Hopelijk krijg ik hun ouders zo ver om dit ook eens te doen met hun kroost.

sexy man

dromen mag

kinderen opvoeden

Omdat het de verjaardag van Wouter is, wil Agnes hem in de watten leggen met een Welness weekend met alles erop en eraan. Klein detail, hun drie kinderen moeten nog opvang hebben. Ik ben één van die gelukkigen die een stuk pedagogisch toezicht mogen houden op die fijne kinderen van hen. Fantastisch toch hoe 'moderne' ouders nu ook eindelijk tijd durven maken voor zichzelf en elkaar tijdens zo'n moment even terug 'herontdekken'. Nog voor ik zaterdagmiddag toekom ligt hun zoon al in het ziekenhuis. Zo'n dingen gebeuren natuurlijk net op zo'n moment. Al bij al valt het allemaal goed mee. IK beleef een fijne namiddag met de kinderen en doe dingen die gezinsleden waarschijnlijk altijd doen : TV kijken, spelletjes spelen, buiten ravotten, de kippen en konijn verzorgen, samen eten, lachen, dansen, Yoga... Wanneer 's avonds de ouders thuis komen heb ik al spijt dat het gedaan is.
Vannacht ben ik gaan twijfelen... twijfelen aan m'n job. Waar ben ik in godsnaam mee bezig ? Gelukkig heb ik een aantal stevige adolecenten in begeleiding die ik stilaan kan aanspreken op hun eigen verantwoordelijkheid. Ook al kan ik niet anders om één jongere door te verwijzen naar de jeugdgevangenis om daar eerst af te kicken. IK hoop voor hem dat hij nadien terug wat perspectieven voor zichzelf kan vinden, op zijn ouders moet hij niet rekenen. Ik heb ook een aantal jonge ouders in begeleiding met nog zeer jonge kinderen. Na gisteren, besef ik dat ik heel ver ga in het positief herkaderen en kansen geven aan ouders. Verdienen kinderen niet meer ? Maar wat is het alternatief ? ... een plaatsing ? Soms ja, maar uiteindelijk neem je toch mee wat je aangereikt krijgt vanuit je eigen nest. Kijk maar naar jezelf !
Binnen een paar weken word ik (samen met mijn man) peter over het kindje van goede vrienden. Op één of andere manier kan ik mijn vadergevoelens dan toch kwijt. Maar opvoeden is niet mijn ding, ik zou er gek van worden, ik ben veel te veel bezig met mezelf. Opvoeden is jezelf helemaal geven. Het was een bijzonder leuke ervaring om zo'n middag mee te maken in het gezin van Wouter en Agnes. Respect voor hen en al die andere ouders. Ik hoop dat ze nog veel op welness weekend gaan. Voor de ouders die ik in begeleiding heb zal ik volgende weken welwat strenger zijn vrees ik.Kinderen hebben daar recht op.

 

Gabin by Sylvain Norget

kleurijke fiets

Hokusai in het Museum voor Japanse kunst

Vanmorgen op de radio en in de krant deze grootmeester van de Japanse prentkunst. 'Hokusai - Zichten op de Fujiberg en andere landschappen' in het Museum voor Japanse Kunst in laken van 27 maart tot 9 juni 2013 IK heb al metteen goesting om er naar toe te gaan.

Kleur

'De rouille et d' os' van Jacques Audiard

Eindelijk op DVD gezien, deze Frans-Belgische film 'De Rouille et d'os' van regisseur Jacques Audiard met o.a. Marion Cotillard en vooral onze eigen nationale dekhengst Matthias Schoenaerts.

De film is gebaseerd op het verhaal 'Rust and Bone' van de Canadese Schrijver Craig Davidson. Hij zou oorspronkelijk Un gout de rouille et d'os heten. De titel slaat op de smaak die men in de mond ervaart wanneer men een klap in het gezicht heeft gekregen.
Iets te nadrukkelijk is de regisseur bezig met het thema : "is het lijf een gevangenis of een instrument". Ik vraag me af of dit zo expliciet nodig was. In zijn voorgaande filmparels ('De battre mon coeur s'est arreté' en 'Un Porphète') was hij veel rauwer en toch ook subtieler.
Spijtig, maar dit is toch geen topper.

'Anna Karenina' by Joe Wright

Deze 'Anna Karenina' (Leo Tolstoj 1877)(met o.a. Keira Knightley, Jude Law en Aaron Johnson) speelt zich af in de high society van het 19e-eeuwse Rusland en verkent de mogelijkheid tot liefde die door het menselijk hart stroomt, van de passie tussen twee mensen die overspel plegen tot de band tussen een moeder en haar kinderen.
De film is een goed uitgewerkt concept, daar waar theater/opera overgaat in cinema. Het deed me soms denken aan de wervelende 'Moulin Rouge' (Baz Luhrmann), maar hier gaat het er allemaal wat minder wervelend aan toe. Wel mooi gedaan met al die decors, attributen en costuums. Knappe choreografie van onze eigen Sidi larbi Cherkaoui  (één van de acteurs hadden we nog te gast in onze vakantiewoning TOIT ).
Maar hoe mooi deze film ook was, hij heeft mij niet te pakken gekregen. Het verhaal is oudbollig en saai. Keira Knightley is goed in zure smoelen trekken maar na 'The black swan' heb ik het wel gehad met haar.

De jonge graaf Vronski (Aaron Johnson, hem ken ik nog van de heerlijk naive 'Kick-Ass' en de mindere 'Savages') was dan weer een aangename verschijning en een plezier om naar te kijken.