Lang geleden niet zo'n belachelijke film gezien als deze 'The Butler' over een butler die decennia lang in het Witt Huis werkte en nu als symbool wordt gezien van de burgerrechtenbeweging.
Het begint al direct hilarisch in 1926 met Mariah Carey in de moeder(d)rol. Totaal ongeloofwaardig, maar het wordt hoe langer hoe grappiger met de totaal over schminkte Robin Wiliams, Lenny Kravitz (die niet meer uit zijn ogen kan kijken van de drugs) en de ronduit belachelijke Oprah Winfrey. Maar helemaal top en absoluut hét grappigst is toch wel Jane Fonda in de rol van Nancy Reagan. Om te gieren.
Het zal zeker niet de bedoeling geweest zijn van Lee Daniels (die ik me veel liever blijf herinneren aan zijn fantastische 'Precious'), maar ik vond deze film best wel entertainend en soms ronduit grappig.
Als je zin heb in een 'Ketnet' versie over de Amerikaanse geschiedenis moet je deze beslist gaan zin. Als je je niet wil doodergeren zeker niet gaan zien naar deze Draak van een film.
Ik heb Arthur Japin (hoe spreek je die man zijn familienaam uit ? op z'n Frans of Nederlands ?) leren kennen via zijn fantastische boek Vaslav (de legendarische balletdanser Vaslav Nijinski). Nu dus deze dikke verhalenbundel gelezen en ben er niet helemaal wild van. Het ene verhaal al sterker dan het andere maar vooral de vreemde contexten maken het als lezer moeilijk om in het verhaal te komen. Eénmaal je er dan in zit, stop het 'kort'-verhaal. De volgende Japin gaat terug een roman worden.
De korte roman van de Argentijnse Schrijver Ernesto Sabato was zijn eerste en dateert reeds van 1948. Op zich is het een eenvoudig verhaal over de schilder Juan Pablo Castel die zijn aanbidster Maria Iribarne vermoordt. Het gaat over een geobsedeerde liefde van de kunstschilder voor die enige vrouw die zijn werk begrijpt. Het was vakantieliteratuur en omdat mijn reisgenoot Karel niet genoeg leesvoer bij had, hebben we het samen gelezen. Fascinerend hoe ik me druk maakte in Maria en de beweegredenen van Castel kon volgen terwijl Karel het tegenovergestelde gevoel had. Hij maakte zich enorm druk in Castel en zijn arrogantie. We hebben er pittig over kunnen discussiëren. Eindconclusie : Dit is een goed boek en aanrader.
Een Nederlands boek om zeer gauw te vergeten. Banale dialogen en een verhaal waar ik niets van kan maken. Waardeloos.
Al een paar keer vast gehad in de boekenwinkel, nooit kunnen beslissen om hem aan te kopen en dan nu uiteindelijk van de BIB meegenomen. Sterk verhaal over de stoere, drankzuchtige, seksverslaafde Bunny Munro, vader met een te hoog testosteron gehalte. Bunny is een ranzige huis-aan-huisverkoper van schoonheidsproducten wiens vrouw net zelfmoord heeft gepleegd. Hij zit opgeschept met zijn zoontje, neemt deze mee op huis-aan-huis verkoop. Terwijl Bunny Junior (negen jaar) buiten in de wagen wacht is vader met niets anders bezig dan neuken, pijpen, wippen, beffen, copuleren... met jonge lolita's, rijpe vrouwen, dikke, dunne, mooie en minder mooie tot crack- en heroïnehoeren. Bunny Munro raakt opgewonden van élke vrouw, zeker als ze enigszins op Kylie Minogue of Avril Lavigne lijken. Vlot en goed leesbaar en humoristisch boek maar soms te macho. Toch heb ik het graag gelezen vooral de vader-zoon relatie is mooi beschreven.
Mijn vader zit recht over mij, hij helpt mijn moeder met het eten van haar mosselen friet. Naast mij zit Rachel, blijkbaar woont zij al dertien jaar in dit 'Rusthuis'. Dertien Jaar ! Hoe kan dat nu ? Hoe kan je dat hier volhouden ? Naast mij zit 'De Zuster', een levende plant die enkel eet en kakt. Het is zeer onduidelijk of ze nog kan horen of zien. Blijkbaar is ze in een vroeger leven Non geweest. Ze is net naar de kapper geweest, jawel, om de twee weken mogen de dames naar de kapper. 'De Zuster' heeft fijne krollen, ik geef haar de soep via een babybeker. Ze verslikt zich en hoest alles uit. 'Het leven zoals het is ... in het bejaardentehuis'.
Ondertussen zit ik daar, tussen Rachel en 'De Zuster', te staren ... en te denken ... dit is de eindfase van het leven. Terwijl ik dit zit te overpeinzen betrap ik mijn vader. Hij kijkt met een bepaalde blik naar mij, naast hem zijn demente vrouw. Aan de overkant ziet hij zijn vijftigjarige zoon zitten, grijs en moe. Wat zou mijn vader gedacht hebben ? Ik had het graag geweten. Ik ben duidelijk toe aan rust. Morgen vertrek ik naar een Grieks eiland. Een week lang lekker niets, rust, strand en vooral veel boeken lezen (nu het nog kan). Even geen gezinsdynamieken ontleden en mensen confronteren met 'dat' wat ze van zichzelf wel weten, maar niet willen horen maar toch aan moeten werken.
Geen internet, dus ook geen blog de volgende dagen.
