Deze dikke kanjer van bijna 500 blz. begint vlot maar naar het einde toe begint het wat te vervelen.
Het verhaal over het succes van dit boek is best wel indrukwekkend. 'Na een leven vol afwijzingen, zowel persoonlijk als literair, verwierf de Amerikaanse schrijver John Kennedy Toole (New orleans, 1937 - 1969) na zijn dood literaire- en cultstatus met deze meesterlijke schelmenroman. Tole, die depressief was en aan paranoia leed, pleegde op eenendertigjarige leeftijd zelfmoord. In 1980 werd "Een samenzwering van idioten" uitgegeven door bemiddeling van Thelma D. Toole, de moeder van de auteur, en de Amerikaanse schrijver Walker Percy.'
Het verhaal speelt zich af in New Orléans in het begin van de jaren zestig. De hoofdpersoon, Ignatius Reilly, is een intelligente maar luie man die op zijn dertigste nog steeds bij zijn moeder leeft in een woonwijk van de stad, en die door familieomstandigheden gedwongen wordt een baan te zoeken. In zijn zoektocht naar werk ontmoet hij een verscheidenheid aan kleurrijke personages. Maar voor mij is het allemaal wat té Amerikaans, soms ook té overdreven. Vooral naar het einde van het verhaal begon dit boek me wat te vervelen. Ik had ook een ander, frisser einde verwacht.
En jawel, op weg naar m'n krantenwinkel, achter de hoek, roept mijn Marokkaanse overbuurvrouw me binnen. Ze geeft me een rondleiding in hun pas verbouwde huis, haar man maakt thee voor me klaar en als ik het zelf niet had tegengehouden, zat ik samen met hen en de kinderen aan de ontbijttafel. Terug op straat geeft de Filipijnse overbuur me een schouderklop, laat de Indische overbuur trots zijn kleinkind zien en doe ik een babbel met mijn linkerbuur over zijn zieke vrouw. Het voelt allemaal aan zoals ik zelf ben opgegroeid in een klein Kempisch dorp. Leven in de stad is best wel leuk en heel persoonlijk.
De natuur roept. Hoe langer hoe meer droom ik van een fijn rustig huis 'op den buiten', liefst nog midden in't bos, om er zuivere lucht in te ademen, te wandelen met de hond, of te tuinieren in de eigen groententuin.
Ondertussen woon ik graag in deze levendige buurt in het Noorden van de Stad. Wanneer ik 's morgens ga zwemmen in het prachtige art deco zwembad in de Veldstraat, fiets ik door de buurt waar Van Gogh nog woonde, waar Willy Vandersteen zijn Suske en Wiske laat geboren worden en waar o.a. Jan Fabre, Sidi Larbi Cherkaoui, en zelfs Peter Van den begin hun inspiratie opdoen.
Onze kleine stadstuin komt uit op een enorme binnenruimte waar de Stad zijn grootste kindercrèche neerpootte. Bijna honderdtwintig krijsende baby's en peuters met soms nog meer overheersende kirrende kinderverzorgsters... het is geen evidentie. Gisteren tijdens een bemiddelingsgesprek met hen, heb ik wel het gevoel dat we samen gaan zoeken hoe samenleven toch mogelijk moet blijven en dat is toch fantastisch.
's Avonds ga ik tappen in het buurthuis Cortina en sta versteld van de dynamiek die daar heerst. Het buurthuis draait louter op vrijwilligerswerk en zit stampvol. Ik leer er nieuwe, jonge frisse buurtbewoners kennen en maak leuke contacten. Mijn schoonvader, een man die de respectvolle leeftijd van tachtig tegemoet gaat, komt met zijn wagen, helemaal vanuit het rustige Ekeren naar de stad om ook een pintje te drinken. Parkeren is in deze buurt een ramp, hij laat zijn wagen staan aan het Sportpaleis en komt helemaal te voet (toch wel een hele stap) naar het buurthuis. Wel zo iets ontroert mij. Dat is toch onvoorstelbaar lief, eenvoudig en menselijk warm. Ik zou het van mijn eigen vader niet kunnen verwachten.
Tevreden kruip ik in bed, sta op, drink m'n koffie in bed, ga subiet mijn krant kopen achter de hoek en ik weet zeker dat er weer langs alle kanten 'goedemorgen' of 'hélaba' wordt geroepen door een of andere toffe buur.
Zolang het buitenhuis-project niet gevonden wordt, blijf ik hier, voorlopig, nog heel graag wonen.
Vreemde, wat onevenwichtige film over het opmerkelijke leven van de Las Vegas showpianist Liberace met een voortreffelijke en zeer geloofwaardige Michael Douglas (Liberace), een nog betere Matt Damon (de vriend) en een bijzondere Rob Lowe (als plastisch chirurg) . De andere rollen (bv Liberace's moeder) zijn soms ronduit slecht en dat haalt het niveau van de film, spijtig genoeg, naar beneden.
De film heeft, vooral in het begin, nogal wat grappige scenes, en dat geeft wat vreemde reacties vanuit het publiek in de cinema zaal. Uiteindelijk krijgen we een diepdroevig verhaal te zien over homo's en hoe zijn omgaan met hun relaties.
Net voor ik naar de cinema vertrek had ik nog een pittige discussie met mijn eigen man over de impact en positie binnen onze eigen relatie. De ruimte die je aan elkaar geeft en hoe je daarover al dan niet communiceert met elkaar, niet direct mijn sterkste kant. Na het bekijken van deze film hou ik er heel persoonlijk voor mezelf geen goed gevoel aan over. Nee, samenleven als twee mannen is niet gemakkelijk en blijft een zoektocht hoe je dit optimaal met elkaar kan communiceren. Deze film kwam voor mij op het verkeerde moment, maar hij heeft me wel doen nadenken. Sterke film dus.
Uiteindelijk laat ik me misleiden door de foute voorflap, met foto van een Italiaanse deerne en foute achterflap, met misleidende korte inhoud van dit schitterende boek.
De schrijver is wat wazig over zijn eigen naam en identiteit. Uiteindelijk komen we te weten dat het gaat over Mario Sabino (niet Marco Levi of Ranuccio Tomassini).
De beste manier om in het buitenland een taal te leren is om in psychotherapie te gaan, 'want dan ben je gedwongen veel te praten'. Tot die conclusie komt de hoofdpersoon uit deze tweede roman van de Braziliaanse schrijver Mario Sabino : 'De zonde die liefde heet'.
Mario Sabino is joods langs gehate vaderkant. We volgen hem in zijn verschillende relaties en eigen kijk op de vrouwen. Terwijl je helemaal mee bent met zijn roman vol chagrijnig liefdesverdriet, eindigt dit verhaal zowaar als een politieke triller. Het boek is het lezen meer dan waard, al is het maar vanwege de aangename verwarring die de schrijver schept.
Sabino verhuist naar Rome als hij een grote erfenis ontvangt van zijn Italiaanse vader die hij zo goed als nooit heeft gezien. Daar krijgt hij een affaire met een joodse tangolerares die met Hamas sympathiseert. Dat zij meer weet over zijn vader en diens rijkdom, komt als een onaangename verrassing.
Freud, Lacan, Schopenhauer, ze komen veelvuldig voorbij, maar de pogingen van Mario om het bedrog van zijn tegenspelers te analyseren schieten steeds tekort. Het kan hem niet deren, want de wraak van de literatuur is zoet :'Wie heeft de inkt van de weemoed nodig als hij het toetsenbord van de neurose heeft ?'.
Schitterend boek, indrukwekkend verhaal en weer fantastische ontdekking, deze schrijver. Laat zijn volgende maar komen. Aanrader
Ik kijk er altijd stiekem naar uit wanneer mijn man naar Brussel gaat. Hij heeft er de unieke bookshop : 'Passa Porta' ontdekt, waar hij niet alleen vriendelijk geholpen wordt, maar ook nog eens het absoluut juiste boeken advies krijgt.
Na de BIB ontdekking van die heerlijke boeken van Erlend loe, vraagt Geert advies om nieuwe tips te krijgen naar gelijkaardige schrijvers.
Zo is er in mijn leven Frederik Backman 'Een man die Ove heet' (SPOTblog 21/10/13)gekomen,
maar ook Jonas Jonasson 'de 100 jarige man die uit het raam klom en verdween' (SPOTblog 18/08/13),
Arto Paasilinna 'De Zelfmoordclub' (SPOTblog 07/08/13)
en vooral 'De huilende molenaar' (SPOTblog 22/07/13).
Ze staan allemaal te pronken hier op mijn boekenrek.
Nu liggen er weer twee parels te wachten : Erling Jepsen 'De kunst om in koor te huilen' (van deze schrijver had ik reeds de fantastische 'Met oprechte deelneming' (SPOTblog 21/10/12) gelezen) en hopelijk een nieuwe ontdekking 'Een samenzwering van Idioten' van de voor mij voorlopig nog onbekende John Kennedy Toole. Volg deze blog, je gaat er beslist meer van lezen.
Deze dikke kanjer van bijna 500 blz. begint vlot maar naar het einde toe begint het wat te vervelen. 
