Het is me niet gelukt om deze 'Hunger' te zien in de bioscoop. Maar ik wist wel dat er een DVD kans ging komen. Na het verorberen van een lekker gebraad deze harde film gezien. Blij dat ik gegeten had. Twee bevestigingen :
- Steve Mcqueen is één van de betere regisseurs;
- Michael Fassbender is niet alleen de knapste acteur van dit moment, hij kan ook acteren. Bewijs is zeker deze 'Hunger'.
Hunger toont het leven van IRA-hongerstaker Bobby Sands in de Maze gevangenis. Sands leidde er in 1981 een hongerstaking voor een betere behandeling van politieke gevangenen in Noord-Ierland. Hij overleed na 66 dagen hongerstaking op 27-jarige leeftijd.
Een kei-hard verhaal, met gruwelijke folter beelden vanuit die gevangenis. Maar de manier waarop Mcqueen dit in beeld brengt is fenomenaal. Trage beelden en lange (zeer lange) conversaties. De acteerprestatie van Fassbender is tevens niet te evenaren. Helemaal op het einde is hij werkelijk graatmager, niet om aan te zien. Sterke film, ik wist het wel.
Nadien komt een nog sterkere 'Shame' van diezelfde Mcqueen met diezelfde Fassbender en voila weer een top film.
Als iedereen zo'n grote bomen zou laten groeien, dan zou de stad er een stuk groener uit zien. Waarop wachten we. 't is bijna lente.
Ik ben nooit een fan geweest, en zal ook nooit worden van deze schrijver Dimitri Verhulst. Dit zal zeker te maken hebben met zijn beschrijvingen over de rauwe menselijke relaties binnen familiale context. Die zijn zo herkenbaar vanuit mijn professioneel werken dat ik niet veel zin heb om ook in mijn vrije uren deze sfeer terug op te snuiven. De verdienste van deze schrijver is wel dat hij het zo vettig beschrijft dat het allemaal zeer grappig wordt.
'De laatste liefde van mijn moeder', is het verhaal van de gespannen driehoeksverhouding tussen de arbeidster Martine Withof, haar zoon Jimmy, een kind uit een vorig huwelijk, en haar nieuwe liefde Wannes Impens, een arbeider bij Volkswagen.
Verhulst verrast de lezer pas écht met het slothoofdstuk, waarin een hoogbejaarde Jimmy zich voorbereidt op de lang verwachte confrontatie met zijn stiefbroer, een ontmoeting die net niet wordt beschreven.
"Rote Rosen, rote rosen, sind die ewigen Boten der Liebe..."
"Aber, leider, aber leider, ist auch nichts so vergänglich wie sie" Feddy Breck (p93-94)
Een boek voor de liefhebbers, niet echt voor mij.
Zwakke film geschreven en geregisseerd door de Bahamaanse filmmaker Kareem Mortimer met o.a. Sylvia Adams, Van Brown en Aijalon Coley
Het verhaal : "Op de Bahamas begint de zwarte macho Romeo een affaire met Johnny, een blanke fijngevoelige kunstenaar. Ze moeten hun relatie geheim houden want er wordt een agressieve, gewelddadige anti-homo campagne gevoerd door christelijke kerkleiders...".
De film hangt met haken en ogen aan elkaar, het verhaal rammelt en de acteurs spelen zeer ongeloofwaardig hun rol. Hier hadden ze iets anders van kunnen maken. Spijtig. Zeker geen aanrader.
Ik koop er nooit kleren wegens te frivool, maar met dit grijze weer is het een plezier om je onder te dompelen in deze Spaanse vrolijkheid.
Vandaag leuk koffie drinken met twee knappe copywriters,
Luc en Rob.
Ik maak een link met De woordnatie.
De klinisch psycholoog en recensent Stijn Vanheule laat vandaag in 'De Morgen boeken' (p 7) geen spaander heel van deze roman. Hij bedenkt het boek zo maar even met een nulsterrenrecensie !
"Ware het niet dat ik bij het lezen van 'De vrouw die de honden eten gaf' vooral werd overvallen door een gevoel van slaap."
en ook nog
"De schrijfster slaagt er niet in om van haar hoofdpersonage (de meest gehate vrouw van België) een mens te maken. Het boek biedt geen overtuigend portret maar leest daarentegen als een aaneenschakeling van platitudes."
maar helemaal goed :
"Gelukkig kunnen we binnen dit genre teruggrijpen naar betere werken zoals 'De maagd Marino' van Yves Petry die tonen dat het inderdaad anders kan."
Ik kan het niet laten om af en toe een klassieker mee te nemen. Zelf heb ik zijn 'donkere kamer van Damokles' in mijn boekenrek staan en weet dat dit een goed schrijver is.
Deze novelle van Willem Frederik Hermans verteld met relatief weinig woorden, een groot en indrukwekkend verhaal : 'Een Nederlandse soldaat in een modderig niemandsland, neemt zijn intrek in een luxe villa. Niet veel later staat een Duitse officier voor de deur. Hij wil het huis confisqueren en ziet zijn vijand aan voor de rechtmatige eigenaar van het huis...'.
Helder beschreven, best wel spannend en met de super wrede hardheid van de tweede wereldoorlog. Het verhaal lezen duurt niet lang, het doorgronden kost meer tijd. Ik heb het boek gisteren uitgelezen, maar de beklemmende sfeer is blijven hangen. Toch zeker ook een aanrader.
Het is me niet gelukt om deze 'Hunger' te zien in de bioscoop. Maar ik wist wel dat er een DVD kans ging komen. Na het verorberen van een lekker gebraad deze harde film gezien. Blij dat ik gegeten had. Twee bevestigingen : 
