Elke week een andere wagen

Ik heb de wagen niet meer nodig. Terwijl ik vroeger niets liever deed dan rondcrossen met mijn eigen tweede hands wagen, merk ik nu alsmaar meer dat autorijden een opdracht is geworden. Gelukkig kan ik tijdens de week mijn huisbezoeken met de fiets afwerken. Voor verder afgelegen begeleidingen kan ik de dienstwagen gebruiken. Ik mis onze eigen wagen niet nu deze mee naar Berlijn is. Alleen voor mijn wekelijks bezoek bij mijn demente moeder, toch zo'n 100kilometer heen en terug, heb ik wel een wagen nodig. Danke Rob, vandaag Wim en misschien volgende week Luc, voor het lenen van jullie wagen. Elke week dus een nieuwe wagen. Fijn jongens.

'Hunger' Steve Mcqueen

Het is me niet gelukt om deze 'Hunger' te zien in de bioscoop. Maar ik wist wel dat er een DVD kans ging komen. Na het verorberen van een lekker gebraad deze harde film gezien. Blij dat ik gegeten had. Twee bevestigingen :

1. Steve Mcqueen is één van de betere regisseurs;
2. Michael Fassbender is niet alleen de knapste acteur van dit moment, hij kan ook acteren. Bewijs is zeker deze 'Hunger'.

Hunger toont het leven van IRA-hongerstaker Bobby Sands in de Maze gevangenis. Sands leidde er in 1981 een hongerstaking voor een betere behandeling van politieke gevangenen in Noord-Ierland. Hij overleed na 66 dagen hongerstaking op 27-jarige leeftijd.

Een kei-hard verhaal, met gruwelijke folter beelden vanuit die gevangenis. Maar de manier waarop Mcqueen dit in beeld brengt is fenomenaal. Trage beelden en lange (zeer lange) conversaties. De acteerprestatie van Fassbender is tevens niet te evenaren. Helemaal op het einde is hij werkelijk graatmager, niet om aan te zien. Sterke film, ik wist het wel.  
Nadien komt een nog sterkere 'Shame' van diezelfde Mcqueen met diezelfde Fassbender en voila weer een top film.

De Dageraadplaats

Borgerhout

 

Als iedereen zo'n grote bomen zou laten groeien, dan zou de stad er een stuk groener uit zien. Waarop wachten we. 't is bijna lente.  

letters

'De laatste liefde van mijn moeder' Dimitri Verhulst

Ik ben nooit een fan geweest, en zal ook nooit worden van deze schrijver Dimitri Verhulst. Dit zal zeker te maken hebben met zijn beschrijvingen over de rauwe menselijke relaties binnen familiale context. Die zijn zo herkenbaar vanuit mijn professioneel werken dat ik niet veel zin heb om ook in mijn vrije uren deze sfeer terug op te snuiven. De verdienste van deze schrijver is wel dat hij het zo vettig beschrijft dat het allemaal zeer grappig wordt.

'De laatste liefde van mijn moeder', is het verhaal van de gespannen driehoeksverhouding tussen de arbeidster Martine Withof, haar zoon Jimmy, een kind uit een vorig huwelijk, en haar nieuwe liefde Wannes Impens, een arbeider bij Volkswagen.

Verhulst verrast de lezer pas écht met het slothoofdstuk, waarin een hoogbejaarde Jimmy zich voorbereidt op de lang verwachte confrontatie met zijn stiefbroer, een ontmoeting die net niet wordt beschreven.  

"Rote Rosen, rote rosen, sind die ewigen Boten der Liebe..."
"Aber, leider, aber leider, ist auch nichts so vergänglich wie sie" Feddy Breck (p93-94)

Een boek voor de liefhebbers, niet echt voor mij.

'Children of God' Kareem Mortimer

Zwakke film geschreven en geregisseerd door de Bahamaanse filmmaker Kareem Mortimer met o.a. Sylvia Adams, Van Brown en Aijalon Coley

Het verhaal : "Op de Bahamas begint de zwarte macho Romeo een affaire met Johnny, een blanke fijngevoelige kunstenaar. Ze moeten hun relatie geheim houden want er wordt een agressieve, gewelddadige anti-homo campagne gevoerd door christelijke kerkleiders...".

De film hangt met haken en ogen aan elkaar, het verhaal rammelt en de acteurs spelen zeer ongeloofwaardig hun rol. Hier hadden ze iets anders van kunnen maken. Spijtig. Zeker geen aanrader.  

Ik koop er nooit kleren wegens te frivool, maar met dit grijze weer is het een plezier om je onder te dompelen in deze Spaanse vrolijkheid.

Astridplein Antwerpen

Het derde oog

 

De Woordnatie

 

Vandaag leuk koffie drinken met twee knappe copywriters,

Luc en Rob.

          Ik maak een link met De woordnatie.

Red Moustache

'De vrouw die de honden eten gat' Kristien Hemmerechts

De klinisch psycholoog en recensent Stijn Vanheule laat vandaag in 'De Morgen boeken' (p 7) geen spaander heel van deze roman. Hij bedenkt het boek zo maar even met een nulsterrenrecensie !  
"Ware het niet dat ik bij het lezen van 'De vrouw die de honden eten gaf' vooral werd overvallen door een gevoel van slaap."

en ook nog

"De schrijfster slaagt er niet in om van haar hoofdpersonage (de meest gehate vrouw van België) een mens te maken. Het boek biedt geen overtuigend portret maar leest daarentegen als een aaneenschakeling van platitudes."

maar helemaal goed :

"Gelukkig kunnen we binnen dit genre teruggrijpen naar betere werken zoals 'De maagd Marino' van Yves Petry die tonen dat het inderdaad anders kan."

Bardot / Godard / Contempt

Schattig