Na een goede recensie in de krant, veel persaandacht en een duw in de rug van vriend J.P., dit boek aangeschaft. Een stroef ongemakkelijk verhaal over een jongen die opgroeit in een arm milieu en er alles aan doet om zijn geaardheid te onderdrukken, ondanks zijn uiterlijk, spraak of manier van lopen.
Natuurlijk komen er voor mezelf ook beelden van vroeger boven. Niet dat we thuis arm waren, we hadden van alles genoeg, maar ook niets te veel.
Ik ben opgegroeid in een klein Kempens, saai en doods dorp. De jongste in huis, de grappige dikkerd. Diegene die de bloemen gaat plukken en servieten op tafel legt. Zelfs van in de lagere school wist ik het al. Ik was graag tussen de jongens en deed niets liever dan worstelen, want dat was mijn manier om mijn maten te knuffelen, om lichamen te voelen. En natuurlijk mocht/kon ik in die tijd niet uitkomen voor mijn échte gevoelens. Ook ik had een 'meisjes'-lief om mee uit te gaan in het nog saaiere buurdorp waar maar één discotheek was.
Hier in dit boek komt die sfeer weer helemaal boven. Een vreemde, wrange schizofrene sfeer. Altijd maar je best doen om zeker niet jezelf te zijn. Om je stoer voor te doen, niet op te vallen en meedoen met de rest.
Nu ben ik over de vijftig en kijk met spijt terug naar die tijd. Het had zo anders gekund. Ik had een zoveel vrijere opvoeding/jeugd kunnen beleven. Er is zoveel energie verloren gegaan. Vandaar dat het me zoveel verdriet doet om dit boek te lezen. Het verhaal gaat niet zo ver in tijd terug, dus nu nog steeds moeten gelijk geaarde jongens hetzelfde meemaken. Hoe pakken we dit aan ?
Goed boek trouwens deze 'Weg met Eddy Bellegueuel' van Edouard Louis. Een jonge Franse schrijver om te volgen.
