2013 was zeker een goed jaar.
Het jaar dat mijn moeder verdween in haar demente wereld. In de plaats kreeg ik een zachte tedere vrouw en heb ik mijn vader opnieuw leren herontdekken.
Een jaar waar ik weer wat dichter bij mijn eigen man ben gekomen.
Het jaar waar ik peter ben geworden van Neruda Leon Marcus.
Een jaar met toffe vrienden.
Het jaar waar ik eindelijk mijn eigen praktijk begonnen ben.
Een jaar waar ik heb leren breien.
Weer een jaar met Karel elke week naar de cinema.
Een jaar Yoga met Anne-Marie, Luc, Wim en Geert.
Een jaar waar ik mijn man heb zien dansen in goed genootschap.
Een jaar waar ik de werken van Neo Rauch heb gezien maar ook knappe dansvoorstellingen van Emanuel Gat, Jan Martens en Wim Vandekeybus.
Een jaar waar ik heb overnacht in een Pipo wagen.
Een jaar met leuke vakanties in het Zuiden van Frankrijk, Kreta, Oostduinkerke en Zwitserland.
Het jaar dat ze mij Silver Fox zijn gaan noemen.
Weer een jaar met vele boeiende gasten in onze B&B Ceder en Toit.
Het jaar waar we onze zevende huwelijksverjaardag vierden in ons favoriete restaurant A la ville.
Een jaar waar ik elke morgen ben gaan zwemmen...
en weer een jaar met goede gezondheid !
Volgend jaar staan alvast een aantal steden op het programma : Parijs, Wenen, Napels, Athene en wie weet Buenos Aires. Laat 2014 maar gauw beginnen en verder gaan op dit elan van 2013. Ik kijk er naar uit. Ook voor mijn lieve SPOTblog-volgers wens ik het allerbeste.
Wat natuurlijk niet mag ontbreken is mijn eigen film-top-tien. Ik vond het dit jaar geen sterk film-jaar en heb bijna evenveel slechte als goede films gezien. Absolute ontdekking waren de drie filmen van Urlich Seidl, je wil ze maar één maal in je leven zien, maar je moet ze wel gezien hebben !
- "Glaube" van Ulrich Seidl (ook goed "Paradies" en "Hoffnung")
- "L'inconnu du lac" van Alain Guiraurdie
- "Inside Llewyn Davis" van Joel en Ethan Coen
- "Lore" van Cate Shortland
- "Django Unchained" van Quentin Tarantino
- "Behind the Candelabra" van Steven Soderbergh
- "Blue Jasmine" van Woody Allen
- "Kapringen" van Tobias Lindholm
- "Jeune et Jolie" van Francois Ozon
- "The master" van Paul Thomas Anderson
Ook genoten van :
De filmdraken van het jaar en zeker nooit gaan zien :
Veel kunnen lezen dit jaar. Grote ontdekking was Erland Loe en Daniel Kehlmann, maar zeker ook genoten van Tom Lanoye en Yves Petrey. Helemaal wild ben ik over Frederik Backman. Zeker een hoogtepunt voor 2013. Hier volgt mijn persoonlijke lees top 10 :
- "Een man die Ove heet" van Fredrik Backman.
- "Doppler" van Erland Loe (ook goed "Naiëf super", "Muleum", "Volvo", "gelukkig getrouwd").
- "Een 100jarige man die uit het raam klom en verdween" van Jonas Jonasson.
- "Gelukkige slaven" van Tom Lanoye.
- "De huilende molenaar" van Arto Paasilinna (ook goed "De zelfmoordclub").
- "De liefde" van Jonas Gardell.
- "Ruhm" van Daniel Kehlmann (ook goed "F").
- "The dark charisma of Adolf Hitler" van Laurence Rees.
- "Zomerhuis met zwembad" van Herman Koch.
- "Het jaar van de man" van Yves Petrey (ook goed "God's eigen muziek").
Zeker ook genoten van :
- "Congo" van David Van Reybrouck.
- "De profeten in de Eeuwigheidsfjord" van Kim Leine.
- "Wij en ik" van Saskia De Coster.
- "zes maanden in de Siberische wouden" van Sylvian Tesson.
- "lucifer" van Connie Palmen.
- "De kunst om in koor te huilen" van Erling Jepsen.
- "El tunel" van Ernesto Sabato.
- "De verjaardag" van Dimitri Casteleyn.
- "De zonde die liefde heet" van Mario Sabino.
Grote tegenvallers waren :
- "De tedere onverschilligen" van Oscar Van Den Boogaard.
- "Pontus" van Job Breemer ter Stege.
- "Canada" van Richard Ford.
- "Stralende dagen" van Michael Cunningham.
- "De man van je leven" van Arthur Japin.
Deze eenvoudige film over de gelukkig getrouwde politieman die tijdens zijn opleiding een andere politieman (Kay) tegenkomt, begint flauw en stereotiep maar na verloop van tijd begint het verhaal wat grauwer en rauwer te worden. Vooral het open einde is wel sterk. De verscheurende keuze van deze politieagent, die ondertussen ook nog eens vader wordt, is knap in beeld gebracht. Vandaag leest ik in de krant (De Morgen p. 13)het artikel over Wall Straattycoon Robert Wilson die honderden miljoenen uitgeeft en uiteindelijk uit het raam springt. De man scheidde veertig jaar geleden en maakte er geen geheim van dat hij homo was.
Hanno Koffler, Max Riemelt en Katherina Schüttler doen hun best maar het zijn geen top acteurs. Toffe film.
Fris dynamisch portret over een jonge danseres (Greta Gerwig) die in trendy New York een leven tracht op te bouwen. Het verhaal is wat pover, maar het gaat snel vooruit en de zwart wit beelden maken er iets kunstig van. Ik heb het graag gezien.
Ik merk nog maar eens dat ik niet zo gek ben van Amerikaanse auteurs. Zoals ik in mijn vorig boek (Woody Allen : Louter anarchie) te snel las, kon het hier niet snel genoeg gaan. Cunningham neemt zijn tijd om je helemaal mee te nemen in zijn sfeer. Drie verschillende verhalen in drie verschillende tijden met een centrale rol voor het boek 'Leaves of Grass' van de visionaire Amerikaanse dichter Walt Whitman. De twee eerste verhalen lazen nog vlot, na het laatste derderangs sciencefiction verhaal was ik blij dat het boek uit was. Ander en beter nu. Dit was geen goed boek.
Absolute psychoanalytische chaos dit, vrij recente, 'Louter Anarchie' met absurde kortverhalen van Woody Allen. Sommigen moest is herlezen omdat ik niet meer wist wat ik aan het lezen was. Misschien ook iets te vlug willen lezen. Dit is zo'n boek waar je bij elk verhaal even moet blijven stilstaan. Allen neemt je mee in de meest absurde situaties en daarvoor moet je tijd nemen. Misschien is dit ook zo'n boek dat je met meerderen moet lezen en elke verhaal op zich analyseren. Een goed voornemen voor het nieuwe jaar om zo'n "boeken-lees-club" op te starten. Wie zin en goesting heeft weet mij te vinden. Een ouder boek van hem 'De boze tijden waarin wij leven' (ook met tal van kort verhalen) was sterker. Zijn laatste film 'blue jasmine' zal zeker voorkomen in mijn filmSPOT top tien voor 2013, deze 'louter Anarchie' zal je niet terugvinden in mijn boekenSPOT top tien.
Ideale opfrisser en ideaal om naast bed te leggen. Elke avond een andere opfrisser.
Liefst had ik het boek in één ruk willen uitlezen, maar daarvoor is het te dik en mijn partner wil af en toe ook nog eens een gesprek. Maar aan spanning geen gebrek in dit heerlijke, goedgeschreven boek. Sommige schrijvers blijven je bij. Een aantal jaren geleden had ik reeds zijn best-seller 'Het diner' aangekocht en wist toen reeds dat ik meer van hem wil lezen. Met een bepaalde scherpe humor weet hij perfect een spanning op te bouwen tussen verschillende mensen in vervelende situaties. Ook zo in deze fantastische 'Zomerhuis met zwembad'. Origineel beschreven vanuit het standpunt van de huisarts Marc Schlosser. Voor mij als "contextueel/systeem denker-en-doener" blijft deze "positief-wetenschappelijke-kijk op mensen" confronterend. In dit boek past het. Schitterend hoe je de visie van deze huisarts kan volgen. De medische scènes zijn heerlijk om te lezen. Bijvoorbeeld het effect van een duik in een koude zee met volle maag, de gerechten met gesmolten kaas kunnen in één keer stollen. De operatie aan zijn eigen ontstoken oog. Maar ook de hiv-besmetting die een homoseksuele komiek heeft opgelopen omdat hij niet naar de mondhygiënist is geweest en toch iemand in zijn mond heeft laten klaarkomen.
De omgang met zijn eigen dochter zal mij het langst bijblijven. Twee dochters in volle pubertijd. Meisjes die vrouwen worden. De verleiding met andere mannen en 'het voorval' op strand. Prachtig omschreven, spannend maar ook heel intiem en op het einde een verrassende wending. Sterk, heel sterk ! Absolute aanrader dit boek.
Sterk verhaal : 'Getrouwde, terminaal zieke, vrouw zoekt nieuwe vrouw/levensgezellin voor haar man, maar die nieuwe vrouw en haar man kennen elkaar reeds uit een overspelige relatie'
Volgens mij iets te conceptueel uitgewerkt (het verhaal met de kreeften en de schelpen) en het doet te veel denken aan een draaiboek voor een toneelscript. De schrijver heeft ook iets te veel zijn best gedaan om de cynische sfeer van bv. Grunberg te creëren maar is daar niet in gelukt.
Ik vond het geen goed boek.
Gisteren bijna uit mijn (De Singel) stoel gevallen met de ongelooflijk dynamische "What the body does not remember".
Het indrukwekkende debuut van Wim Vandekeybus en Ultima Vez uit 1987.
Nu, 26 jaar later en met een nieuwe sterke cast (prachtige dansers Ricardo Ambrozio, Damien Chapelle, Pavel Masek, Eddie oroyan, Maria Kolegova, Livia Balazova, Aymara Parola, Zebastian Mendez Marin, en Tanja Marin Friojosdottir)... maar even indrukwekkend, zo niet nog indrukwekkender in deze 'sobere-dans-tijd'.
De dansvoorstelling wordt uitgevoerd met live muziek van het Brussels hedendaags muziekensemble Ictus met de prachtige muziek van Thierry De Mey & Peter Vermeersch.
Wat een spektakel, wat een dynamiek, wat een emoties... lang geleden niet meer zo onder de indruk geweest.
Studeren lukte mij pas op latere leeftijd. Met heel veel moeite mijn middelbare studies kunnen beëindigen en de opstart Sociale Hogeschool was in het begin ook al niet direct een succes. Mijn ouders zullen zich hierover in die tijd zeker heel veel zorgen hebben gemaakt. Was ik toen niet zo opstandig en tegendraads geweest, had mijn vader, succesvol landbouwingenieur in het buitenland, voor mij een leuke job kunnen regelen in Griekenland.
Intussen dus een ander pad belopen. Maar Griekenland is aan mij blijven plakken. Als late teenager trok ik alleen met rug- en slaapzak met railpass, via Duitsland, toen nog Joegoslavië, op ontdekking naar de Griekse eilanden. Paros, Naxos, Corfu, Mykonos, Delos, Santorini en later ook Lesbos, Kos, Rhodos en Kreta. Ik ben er overal (soms meer dan één keer) geweest en hou er nog steeds warme herinneringen aan over. Ook de doortocht via de peloponnesos zal ik nooit vergeten. Wil ik zeker nog eens doen. Volgend jaar plan ik met mijn man opnieuw een lange vakantie op zo'n heerlijk Grieks eiland. Waar weten we nog niet, maar de zoektocht en het dromen kan beginnen. En jawel, vandaag dit heerlijke verrassingscadeau onder de kerstboom van jawel, diezelfde man.
In deze inspirerende roman "F" vertelt de Duitse schrijver Daniel Kehlmann over vier levens, die van de schrijver Arthur Friedland en die van zijn drie zonen, over een verdwijning en waanvoorstellingen.
Deze schrijver wist me al eerder te verrassen met 'Ruhm'. Nadien meteen beslist om zijn volgende aan te schaffen. Vandaar deze "F".
Ook nu weer komen de verhalen van de verschillende personages/broers terug. De katholieke priester die niet gelooft, een kunstenaar die profiteert van de hypes op de kunstmarkt, een financieel adviseur die er onderdoor gaat...
Kehlmann is sterk in stijl, de toon is prettig en ook heel literair, volgens mij zijn grote kwaliteit. Ik moest mijn aandacht er goed bijhouden en misschien iets te veel personages en situaties waardoor de kracht van het verhaal wat verloren gaat in taal.
Sterk zijn de gedachten die Kehlmann de lezer aanreikt : werkelijkheid >< fantasie / toevallige gelijkenissen / wat gebeurt er als je verstrikt raakt in waanvoorstellingen.
Grote vraag is waarvoor de letter "F" staat : familie, financiële crisis, of fatum ? Ik ben er zelf niet uit geraakt, maar ook dit is de bedoeling van de schrijver denk ik.
"F" is een adembenemend goed boek dat moeiteloos alle facetten van de verweven levens van een gezin beschrijft, alsmede de eeuwige stempel die ouders op hun kinderen achterlaten. Geen gemakkelijk boek, wel goed. Aanrader !
Het is een vervolgverhaal geworden. Elf jaar geleden aangenaam kennis gemaakt met de jonge frisse 'l' auberge espagnole'. Acht jaar geleden kwam het vervolg 'Les poupées russes' en nu is er dus de derde en laatste vervolgfilm van deze toffe bende vrienden(intussen veertigers).
'Casse-téte chinois' is een vrolijk opgewekt en open verhaal over deze Franse bende, maar het is vooral een goed gemaakte, moderne, hippe film.
Spijtig dat het verhaal niet beklijvend is, waardoor het ook niet blijft hangen. Leuke film net voor de zeemzoete kerstperiode.
Sterke collum van Michiel Vanackere (woordvoerder van Wel Jong Niet Hetero vzw) (De Morgen 12 december P.10 OPINIE)
"Het is nergens zo makkelijk om je als homo te verstoppen dan tussen een hoopje voetballers ..."
" Vooral het douchen met een homo lijkt een probleem. Wat moeten die mannen zichzelf toch graag zien, denkende dat elke homoman hen zomaar wil bespringen..."
