Het leven gaat vooruit, maar deze blog ligt stil. Wat voordien een uitlaatklep was is nu eerder een rustmoment geworden. Face Book en Instagram hebben hun plaats genomen in snelle en blitse communicatie.
Deze blog blijft mijn virtueel moment om terug te komen naar mijn eigen wereld, een plek waar ik mezelf tot uiting kan laten komen. Deze lente en zomer waren seizoenen van verandering. Het was moeilijk om deze vast te leggen. Een stuk uit bezorgdheid en respect voor anderen, een ander stuk omdat ik het zelf niet meer kon volgen. Stilaan komen de puzzelstukken bijeen. Stilaan herpakt mijn leven zich. Met nieuwe perspectieven, met een volledig nieuwe dynamiek en met een warme Braziliaanse gloed. Veel plannen voor de volgende maanden. Plannen die me nieuwe energie en moed geven om er helemaal voor te gaan. Maar beginnen doe ik vandaag met mijn wekelijks bezoek aan mijn mama in het bejaardentehuis. Ook al beseft ze niet meer wie ik ben, ze lacht en is blij bezoek te krijgen. Voor het eerst in mijn leven heb ik ook échte communicatie met mijn vader. Een man die zich gans zijn leven heeft ingezet om te zorgen voor zijn gezin, maar daardoor altijd ver in het buitenland zat en afwezig voor vrouw en kinderen. Nu kunnen we praten over het leven en beslissingen die moeten genomen worden. Mijn vader geeft aan dat hij respect heeft voor mijn beslissingen en me hierin wil steunen en vertrouwen geven. En dat is een heel fijn gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten