Genoten heb ik van dit fantastische verhaal uit 1886.
Robert Stevenson (1850-1894) kwam uit een respectabel calvinistisch milieu waar men hoge morele eisen aan zichzelf stelde. Zijn vader was een welgesteld architect en bouwer van vuurtorens. Stevenson was enig kind en werd vanwege zijn zwakke gezondheid in de watten gelegd. Hij was een magere, zieke man die zich buitenissig kleedde.
In de periode dat hij 'Jekyll en Hyde' schreef leed hij vreselijke pijn en gebruikte hij veel opium. Het is een huiveringswekkend verhaal geworden van een respectabele Dr. Jekyll en zijn duistere alter ego Mr. Hyde. Een schets van de verleiding van het kwaad en het verlangen vrij te zijn van sociale conventies.
Heerlijk ouderwets geschreven, ik laat U even meegenieten : 'De stad lag verzonken onder de slaperig ronddrijvende mist en de lantaarns gloeiden daarin als karbonkels. Gedemt door het laaghandende wolkenfloers rolde het stadsverkeer dreunend voort door de grote aders met het geluid van een machtige storm...' Geeft toe, zalige literatuur.
Deze wat vreemde, gitzwarte komedie van Bertrand Blier (Les Valseuses, Buffet froid) met de knappe Jean Dujardin ('The Artist') in de hoofdrol, begint stroef en ontgoochelt. Net wanneer ik wil beslissen om de DVD te stoppen, weet het verhaal mij toch enigsinds te pakken.
"Charles, een schrijver die de Prix Goncourt (de meest prestigieuze Franse literatuurprijs) gewonnen heeft,is nu een schrijver op retour die verslaafd is aan alcohol. Zijn ochtendritueel wordt verstoord door een vreemde man die aanbelt en zich voorstelt als zijn kanker. Charles negeert aanvankelijk de aanwezigheid van de man, maar de kanker zet door en wordt uiteindelijk Charles zijn metgezel. Alleen hij en de personen die hem liefhebben kunnen de kanker zien ... "
Al bij al kan deze film me niet overtuigen en blijf ik op het einde emotioneel onbevredigd achter. Een échte Franse film.
Na al het feest- en familiegedoe is er geen betere manier om het jaar te starten : een stevige Yoga-les, een gezellige brunch met vrienden, een gezonde boswandeling en 's avonds deze heerlijke 'The best exotic Marigold Hotel' van John Madden ('Shakespeare in love').
Een heerlijk ontspannen film over leeftijd en relaties. Soms wat langdradig, maar al bij al een frisse film voor de eerste dagen van het jaar. 't is zo eens iets anders dan 'the sound of music'.
Ook dit jaar weer genoten van een goed film-jaar. Naar goede traditie, op het einde van het jaar, maak ik hier mijn persoonlijke film-top-tien van 2012 :
- "Weekend" van Andrew Haigh
- "Tinker, Tailor, soldier, Spy" van Tomas Alfredson
- "Argo" van Ben Affleck
- "Dans la maison" van Francois Ozon
- "Shame" van Steve Mcqueen
- "Beast of the Southern wild" van Benh Zeitlin
- "Cloclo" van Florent Emilio Sin
- "Life of Pi" van Ang Lee
- "Killing them softly" van Andrew Dominik
- "Laurence Anyways" van Xavier Dolan
Maar ik heb zeker ook genoten van : 'The Angels Share' van Ken Loach / 'A perdre la raison' van Joachim Lafosse / 'a royal affair' van Nikolaj Arcel / 'Skyfall' van Sam Mendes / 'Under the Hawthorne tree' van Yimou Zhang / 'Haywire' Steve Soderbergh / 'Love is all you need' van Susanne Bier / 'The hobbit' van Peter Jackson / 'Les saveurs du Palais' van Christian Vincent
En natuurlijk is er ook nog de rubriek : "Had-ik-beter-niet-gezien"
Komen daarvoor zeker in aanmerking dit jaar : "Albert Nobbs" / "Mixed Kebab" / "Twixt" / "Savages" / "Magic Mike" ... vergeet deze
Niet gemakkelijk, dit boek uit 1897 van August Strindberg.
Na het vastlopen van zijn tweede huwelijk vestigt Strindberg zich, in alle opzichten bankroet, in Parijs, waar hij zich op natuurwetenschappelijke experimenten stort. Hij keert zich tijdelijk af van de literatuur, die hem, behalve roem, veel teleurstellingen en zelfs een proces wegens godlastering had gebracht. Dit boek is geen fictie maar een autobiografisch geschrift. Het boek doet indringend verslag van de verschikkelijke 'infernocrisis' die Strindberg in Parijs in de jaren 1894-1896 doormaakte. Vervolgingswaanzin, angstaanvallen, zelfmoord- en vluchtgedachten wisselen elkaar af.
Op de flap staat dat deze Inferno een van de meest persoonlijke egodocumenten uit de wereldliteratuur is. Ik blijf wat zitten met een verweesde indruk, maar ben toch blij dat ik dit vreemde boek heb gelezen. Het past wel binnen deze sfeer van eindejaar.
Ang Lee, is er na 'Crouching Tiger, Hidden Dragon' en vooral de ontroerende 'Brokeback Mountain', met 'Life of Pi' helemaal terug. Deze keer met een fantastische fabel. Het is de verfilming van het beroemde boek van Yann Martel. Dit boek is één lange monoloog van een schipbreukeling (Pi) die 227 dagen ronddobberde op zee. En toch heeft Ang lee er iets ongeloofelijks van gemaakt.
Pi, die opgroeit in India, moet gedwongen afscheid nemen van zijn idyllische jeugd. Zijn vader, eigenaar van een dierentuin, besluit te emigreren naar Canada. Tijdens de overtocht worden alle dieren in grote kooien meegenomen op het schip. Wanneer een verwoestende storm toeslaat, kan alleen Pi zich redden in een sloep met een gewonde zebra, een orang-oetan, een hyena en een Bengaalse tijger (Richard Parker). In die microkosmos heerst aanvankelijk de wet van de sterkste. Het duurt niet lang of de hyena valt de zebra aan. Maar natuurlijk is het de tijger die alle andere dieren zal oppeuzelen. De enige prooi die overblijft is Pi. Deze tijger wordt een metafoor, die de kijker zelf kan invullen. Voor Yann Martel heeft de tijger een spirituele dimensie en belichaamt hij de helende, letterlijk levensnoodzakelijke kracht van God.
'Dit is een verhaal dat je zal doen geloven in God'.
Het is een fantastische sprookjesfilm die je even de realiteit van het leven doet vergeten. Misschien dan toch maar in 3-D versie gaan zien met al die beestjes.
Altijd leuk om een goede boekentip te krijgen. Dank aan Jean Philip , zo heeft mijn schoonmoeder gisteren "Canada" van Richard Ford gekregen. Heeft zij voor zichzelf Henning Mankell (onder het moto '= altijd goed') mogen vragen en heb ik (eindelijk) 'Congo' van David Van Reybrouck gekregen (zal later zeker nog een blog over volgen)
'De waarheid omtrent Marie' is een behoorlijk saai boek van de Brusselse schrijver Jean-Philippe Tousaint (1957). Op de boekenflap staat dat hij één van de populairste schrijvers van Europa is. Ik ben geen fan van hem. Lang uitgesponnen oninteressant beschreven situaties waar ik als lezer niets aan heb. Waar is de actie ? Waar is het verhaal gebleven ? Het boeide me niet. Ik was blij dat het (gelukkig korte verhaal) uit was. Mijn eerste en meteen ook laatste kennismaking met deze schrijver.
