"Paradies : Liebe" van Ulrich Seidl

Nog nooit 'eenzaamheid' zo duidelijk in beeld gezien. Eenzame gehandicapten, elk in hun botsauto (begin van de film), een eenzame opvoedster, Teresa (Margarete Tiesel, mag zij a.u.b. een Europese onderscheiding krijgen !) die eenzaam thuis komt, haar eenzame dochter op die typische jongerenkamer, de poes die eenzaam wordt afgezet bij die vreemde eenzame vrouw, het lege gesprek aldaar, de eenzame zwarte mannen op het strand in Kenia, die eenzame (dikke Duitse) vrouwen die op zoek zijn naar een sprankeltje geluk en vooral een stevige erectie, de eenzame barkeeper die niet kan/wil, de dochter die maar niet wil sms'en op Teresa haar verjaardag ... Het zal ook wel aan de koude 'Cartoons' gelegen hebben, maar ik voelde me op het einde van de film verkleumd.

Terwijl "Vers le sud" (van Laurent Cantet met Charlotte Rampling) (2005) een mooi, ietwat onrealischtisch romantisch verhaal was over het sekstoerisme van oudere vrouwen met zwarte mannen, is deze "Paradise liebe" totaal iets anders. Vergeet alle romantiek, dit is écht, maar ook meer dan een gewone reportage.  
Weer een ijzersterke film dus van deze Oostenrijkse regiseur Ulrich Seidl : "Paradise Liebe", het begin van een drieluik. "Paradies Glaube" (vrouw kastijdt zichzelf voor Jezus) en "Paradies Hoffnung" (Jong meisje gaat op dieetkamp) volgen nog. Deze regiseur kan beelden perfect omzetten in diepdroevige realistische beelden. Dit is nu de reden waarom ik zo graag naar de film ga, het is zoveel meer dan woorden, het is de sfeer, een gevoel en vertellen met beelden. Diezelfde sfeer voel in nu nog uit "Hundstage", film uit 2001. Voor mij is "Paradise liebe" een meesterwerk, ook al wil ik deze maar één keer zien. (blijf wel in de zaal zitten helemaal tot het einde, om nog een laatste optreden te krijgen van dit, toch wel zeer bijzondere bandje) Aanrader !