Fris verhaal over de dertigjarige Boris die last heeft van dwangstoornissen. Zijn vriendin Sara, laat hem koud zitten op een maandagochtend. Hij kan dan niet anders dan twee straten verderop bij zijn alleenstaande vader aanbellen, een stugge weduwnaar die zijn zoon wel wil helpen, maar dat kan alleen als ze beiden hun grootste zwaktes toegeven. Tijdens de gezamenlijke trip naar Praag komt dat scherp naar voor. Met lichte jaloezie heb ik dit vader><zoon verhaal gelezen. Twee mannen met een gelijk verhaal. Mannen die het aandurven elkaar op te zoeken en te confronteren. Het is me weer eens duidelijk hoe sterk ik mijn eigen vader mis. Oh jawel, hij leeft nog, is zesentachtig jaar en heeft al meerdere keren aangekondigd dat hij zijn leven gaat aanpakken. Ondanks dat ik hem bijna wekelijks bezoek, mis ik elk écht contact met hem. Ik besef eens te meer dat ik eigenlijk nooit écht contact met hem heb gehad. Verschillende therapeutische opleidingen vertellen me dat ik deze relatie moet loslaten, het is verloren energie. Ik weet dit, maar blijf het spijtig vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten