Brigitte

Ruim veertien jaar was ze bij ons. Altijd zeer aanwezig. Eerst was ik niet zo'n 'katten-man', geef mij maar een hond. Maar ze heeft mijn hart kunnen veroveren op haar geheel eigenwijze manier. 's nachts kwam ze bij mij liggen, overdag pikte ze de kaas van m'n brood. Het was geen knuffelpoes, nee dit huis, deze tuin ... het was van haar. Als we op reis vertrokken was er altijd wel iemand die kwam zorgen voor haar. Laatst nog een gans gezin. Ook geen 'poezen-liefhebbers' maar ook bij hen is de liefde overgeslagen. We zagen haar ouder worden en we hielden er rekening mee. Gisteren was het zo ver. 's morgens samen opgestaan. Ze heeft me zelfs nog gepest tijdens het ontbijt om eten te kunnen pikken. Net voor mijn laatste huisbezoek krijg ik bericht van mijn man "onze poesie is aan het sterven". Na dat huisbezoek spring ik mijn fiets op richting thuis. Daar liggen ze, mijn man en de poesie naast elkaar. De poesie in ademnood, maar ze heeft gewacht tot ik thuis was. Met z'n drieën zitten we naast elkaar, stil ... we drinken een glas Spaanse Sherry (soms noemden we ze "Dollores Castagnettas"). En dan gebeurt het, een laatste zucht en het leven verdwijnt uit haar tengere lijf. Ze is gestorven, klokslag 20u. Mijn man en ik blijven achter vol verdriet. Tranen, moedeloos en niet goed wetende hoe we elkaar moeten troosten om het verlies van onze lieve (soms ook stoute) poesie. Ik wikkel haar in een witte doek en leg een vers geplukte bloem op haar. Die nacht blijft ze bij ons. Toevallig is het ook nog eens volle maan.  We nemen op onze manier afscheid. 's avonds praten we over het leven, maken we terug opnieuw plannen. Er zal zeker een nieuwe poes komen, maar Brigitte vergeten we nooit. Ik weet dat je gelukkig was. Het gaat je goed. Kus

'per dove parte questo treno allegro' Sandro Veronesi

Indrukwekkend, al wat ouder (1988), boek van de zelf ontdekte Italiaanse schrijver Sandro Veronesi. Dit boek was zijn tweede en opvolger van succesvolle 'in de ban van mijn vader' (zie reeds veel oudere SPOT blog).
Sterk geschreven in zeer eigen stijl. Moeilijk samen te vatten verhaal over vader en zoon. Bijzondere sfeer.

"Een sympathieke schurk van een vader die nonchalant van het ene faillissement in het andere rolt en een dertigjarige zoon, een keurige nietsnut : dat zijn de twee helden uit 'waar gaat die vrolijke trein naartoe'. Aan het begin van het boek stelt de vader zijn zoon voor in Zwitserland clandestien een som geld te gaan ophalen die hij buiten de inbeslagneming van de familiebezittingen heeft weten te houden. Dit is het begin van een avontuurlijke, krankzinnige tocht...".

IK heb het in één ruk uitgelezen. Het zoveelste en zeker niet het laatste boek van deze fantastische schrijver.

Ook terug te vinden hier op mijn SPOT blog :
'In de ban van mijn vader' (SPOT blog 4 juli 2013)http://gvanbeek.blogspot.be/2013/07/la-forza-del-passatosandro-veronesi.html 

'XY' (SPOT blog : 8 september 2014)http://gvanbeek.blogspot.be/2014/09/x-y-sandro-veronesi.html

Een échte BMW

'De tien minnaressen' Arto Paasilinna

Heb dan toch nog een boek gevonden in de BIB dat ik nog niet gelezen had van Paaslinna. Heerlijk grappig verhaal over een zestigjarige zakenman. Na de viering van zijn jubileum heeft hij enorm veel bloemen gekregen. Zijn (tweede) vrouw is hiervoor allergisch. Hij beslist om samen met een taxichauffeur deze bloemboeketten weg te brengen naar zijn (10) minnaressen. Onvoorstelbaar hoeveel potentie deze zestiger heeft. Hilarische verhalen. Na een half jaar gaat hij met diezelfde taxichauffeur verkleed als Kerstman terug op bezoek met kerstcadeaus. Intussen weten de minnaressen van elkaar en verlopen de bezoeken wat stroever maar even hilarisch. Uitermate grappig boek, een plezier om lezen.

oktober

'The Drop' Michaël R. Roskam

Ook al is het een goede film, ik had er meer van verwacht. De Limburger Michaël is naar Amerika vertrokken en heeft er een goede spannende Amerikaanse film gemaakt, niet meer en dat is spijtig. Misschien heeft hij deze film nodig om zich te bewijzen en zal zijn volgende origineler worden. De film is ook overcast, de acteurs spelen té veel hun rol en sommigen zijn gewoonweg niet geloofwaardig. Tom Hardy is zalig om naar te kijken maar in deze film doet hij me te veel denken aan Ryan Gosling (Drive).  Matthias Schoenaerts doet dat goed zonder taalblunders. Van Noomi Rapace  zal ik nooit fan worden, ook hier is ze weer niet overtuigend. James Gandolfini was zo'n typische Amerikaanse underdog slechterik, goed gedaan hier, spijtig genoeg is het zijn laatste geworden. Ga zelf maar zien om je te overtuigen, ik had er meer van verwacht.

leuke herinnering aan vakantie

Stijladvies van mijn man

 

Zo moet het er gaan uitzien volgens hem.

genieten met vrienden

De beste momenten zijn de spontane ! Gisteren genoten met vrienden en wijn in de bocht van de Schelde.  

Boxer

'Het jaar dat ik op hen allemaal verliefd werd' Use Lahoz

Heb mij laten vangen door de kaft, helemaal een kopie van Jonas Jonasson zijn kleurrijke boeken. Bedrog duurt niet lang. Met een frisse start begonnen aan deze dikke turf maar na meer dan honderd pagina's het lezen opgegeven. Wat een saaie boel en dan ook zo slecht geschreven.
'Het jaar dat ik op hen allemaal verlief werd' zou moeten gaan over beproevingen en beslommeringen in de liefde en vriendschap. Lahoz heeft er een saaie en langdradige boel van gemaakt. Het geheel is veel te jongensachtig geschreven, misschien ben ik te oud geworden voor dit soort literatuur. De volgende gaat beslist beter worden, maar niet direct een volgende Use lahoz.

the green chair

Pantone Beer

'A most wanted man' Anton Corbijn

Vakantie is achter de rug, alles komt terug op zijn ritme. Zo ook mijn wekelijkse afspraak met Karel en Greet om samen te genieten van een, liefst, goede film.
Deze 'Most wanted man' heeft zijn kwaliteiten, maar er zitten ook een aantal lastige minder geloofwaardige momenten in. Zo vond ik de film op bepaalde momenten eerder langdradig. Het taalgebruik stoorde me ook. Waarom moeten deze acteurs per sé Amerikaans praten. Totaal ongeloofwaardig om een Duitse advocate in het Engels te laten converseren met een Duitse bank directeur (Willem Dafoe). En nog veel minder ongeloofwaardig was het moment dat de twee Moslim overtuigden in het Amerikaans met elkaar overleggen.
Maar goed, naast dit was de film best wel spannend.
Het geheel wordt gedragen door Philip Seymour Hoffman, die dit jaar overleden is aan een overdosis coke en heroïne. Hij speelt hier heel overtuigend de ketting rokende en whisky drinkende Günter Bachmann, chef van een Duitse antiterreureenheid in Hamburg.
'A Most Wanted man' naar de roman van John le Carré had ik liever in échte Europese regie gezien, ook al is Anton Corbijn een Nederlander.

emoji mandala no.2