'Kaddisj voor een Kut' Dimitri Verhulst

Behoorlijk deprimerend boek over instellingskinderen. Het boek is onderverdeeld in twee grote delen. Het ene over de begrafenis van een instellingsmeid die zelfmoord pleegde. Het andere over een instellings-koppel dat samen op hotel hun beide kinderen, gevoelloos maar bewust vermoordt om te voorkomen dat ze ook in een instelling terecht komen.
Het boek en verhaal raakt me omdat ik zelf, dertig jaar geleden mijn carrière begon als opvoeder in zo'n gezinsvervangend tehuis. Natuurlijk was dit geen leuke plek om op te groeien, maar als opvoeder deed ik mijn uiterste best om het gezellig, leefbaar en écht te maken. Ik kom nog van die tijd, waar de opvoeder nachtdienst moest doen in de gang tussen twee grote slaapzalen, één voor de jongens en de andere kant voor de meisjes. Mijn opvoeders-bed stond letterlijk in de gang tussen deze twee zalen, gescheiden door een dun gordijn. Ik kan hierover niet zo'n leuke verhalen vertellen, maar er zijn best ook sterke échte momenten. Ik denk wel dat de Bijzondere Jeugdzorg een hele weg heeft afgelegd. En ik weet dat het er nu helemaal anders aan toe gaat. Vandaar dat dit boek, dit verhaal zoveel pijn doet. 

Elf

Bottoms ... and tops

Strijken is plezant

'Weg met Eddy Bellegueule' Edouard Louis

Na een goede recensie in de krant, veel persaandacht en een duw in de rug van vriend J.P.,  dit boek aangeschaft. Een stroef ongemakkelijk verhaal over een jongen die opgroeit in een arm milieu en er alles aan doet om zijn geaardheid te onderdrukken, ondanks zijn uiterlijk, spraak of manier van lopen.

Natuurlijk komen er voor mezelf ook beelden van vroeger boven. Niet dat we thuis arm waren, we hadden van alles genoeg, maar ook niets te veel.
Ik ben opgegroeid in een klein Kempens, saai en doods dorp. De jongste in huis, de grappige dikkerd. Diegene die de bloemen gaat plukken en servieten op tafel legt. Zelfs van in de lagere school wist ik het al. Ik was graag tussen de jongens en deed niets liever dan worstelen, want dat was mijn manier om mijn maten te knuffelen, om lichamen te voelen. En natuurlijk mocht/kon ik in die tijd niet uitkomen voor mijn échte gevoelens. Ook ik had een 'meisjes'-lief om mee uit te gaan in het nog saaiere buurdorp waar maar één discotheek was.

Hier in dit boek komt die sfeer weer helemaal boven. Een vreemde, wrange schizofrene sfeer. Altijd maar je best doen om zeker niet jezelf te zijn. Om je stoer voor te doen, niet op te vallen en meedoen met de rest.

Nu ben ik over de vijftig en kijk met spijt terug naar die tijd. Het had zo anders gekund. Ik had een zoveel vrijere opvoeding/jeugd kunnen beleven. Er is zoveel energie verloren gegaan. Vandaar dat het me zoveel verdriet doet om dit boek te lezen. Het verhaal gaat niet zo ver in tijd terug, dus nu nog steeds moeten gelijk geaarde jongens hetzelfde meemaken. Hoe pakken we dit aan ?

Goed boek trouwens deze 'Weg met Eddy Bellegueuel' van Edouard Louis. Een jonge Franse schrijver om te volgen.

Het vallen van de blaren

Ik hou niet van dit seizoen, het maakt me zo triest. Donkere dagen met het vooruitzicht dat ze nog donkerder gaan worden is niets voor mij. Ik merk dat ik moeite moet doen om de moed erin te houden, om het leven fijn te maken. 'Het vallen van de blaren' maakt mij zwak en dat is geen fijn gevoel. Ik zet de verwarming op, zet me een straffe tas koffie en probeer voor mezelf de juiste focus terug te vinden. Niet gemakkelijk.

flicker owl

Bistro du Nord

Vandaag net acht jaar huwelijk. We vieren dat in Bistro Du Nord in wijk 2060 Antwerpen. Geen web-site, wel lekkere keuken. Volgend jaar terug naar traditie : A la ville.

'Panamarenko' M HKA

De overzichtstentoonstelling in het M HKA is de moeite. Ook al heb je het allemaal al wel een keer gezien toch blijft het fascinerend om de creativiteit van deze man te bewonderen.

'De engelenclub' Luis Fernando Verissimo

"Een groep van tien vrienden uit de hogere Braziliaanse kringen komt één keer per maand bijeen om copieus te dineren. De ellende begint wanneer een buitenstaander aanbiedt voor hen te koken. na elke bijeenkomst sterft een van hen, namelijk degene wiens lievelingsgerecht wordt geserveerd. Alleen de verteller, Daniel ontspringt steeds opnieuw de dans... "
Dit kleine vreemde boek van de Braziliaan Luis Verissimo wist me wel te fascineren. Het is een fijn gestileerde culinaire novelle geworden, een heerlijke roman, spannend tot de laatste beet.  

Hairy

'Op eenzame hoogte' Luc Boudens

Het had evengoed een verhaal voor een ordinaire stationsroman kunnen zijn, maar dat is het niet. De bejaarde bankier Amaury, nazaat van een fortuinlijk geslacht is helemaal overstuur met de toevallige kennismaking van de robbedoes Bastien. De gedeelde interesse voor het werk van Jean Cocteau betekent voor Amaury een zenuwslopende afdaling in zichzelf terwijl Bastien het als wegwijzer voor zijn toekomst gebruikt. De twee krijgen een bijzondere relatie, elk vanuit een ander vertrekpunt. Beiden houden zich aan de regels van 'het spel', maar de spanning is altijd aanwezig. Boeiend verhaal over twee mannen, elk vanuit hun eigen generatie maar met een zelfde aantrekkingskracht.

 Eerste kennismaking met schrijver Luc Boudens. Zijn verhaallijn doet sterk denken aan die van Arthur Japin. Heb het boek in één ruk uitgelezen. Aanrader.

Nieuwe boek aanwinsten

De ene op aanraden van vriend J.P.  https://twitter.com/jeanphilip
De andere na boeiende recensie in De Morgen (Boeken woe 15-10-2014)
Ben benieuwd. Meer hierover op deze SPOT blog.

man