Behoorlijk deprimerend boek over instellingskinderen. Het boek is onderverdeeld in twee grote delen. Het ene over de begrafenis van een instellingsmeid die zelfmoord pleegde. Het andere over een instellings-koppel dat samen op hotel hun beide kinderen, gevoelloos maar bewust vermoordt om te voorkomen dat ze ook in een instelling terecht komen. Het boek en verhaal raakt me omdat ik zelf, dertig jaar geleden mijn carrière begon als opvoeder in zo'n gezinsvervangend tehuis. Natuurlijk was dit geen leuke plek om op te groeien, maar als opvoeder deed ik mijn uiterste best om het gezellig, leefbaar en écht te maken. Ik kom nog van die tijd, waar de opvoeder nachtdienst moest doen in de gang tussen twee grote slaapzalen, één voor de jongens en de andere kant voor de meisjes. Mijn opvoeders-bed stond letterlijk in de gang tussen deze twee zalen, gescheiden door een dun gordijn. Ik kan hierover niet zo'n leuke verhalen vertellen, maar er zijn best ook sterke échte momenten. Ik denk wel dat de Bijzondere Jeugdzorg een hele weg heeft afgelegd. En ik weet dat het er nu helemaal anders aan toe gaat. Vandaar dat dit boek, dit verhaal zoveel pijn doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten