Na pagina 200 en bijna halfweg, heb ik de strijd opgegeven, het is me niet gelukt om in dit verhaal te geraken. Het is de grote literaire teleurstelling van 2014 geworden.
Terwijl zijn vorig boek (Een man die Ove heet) een meesterwerk was, kwam ik maar niet in dit verhaal. Te veel personages en onduidelijke dialogen. Is het nu een kinderboek ? Is het een sprookjesboek ? ... waar wil de schrijver naartoe ? Wat met die monsters ?
Ik weet het niet, leg het boek op de kast en probeer het van de zomer nog een keer. Ben wel enorm teleurgesteld, vandaar dat ik dit boek een herkansing wil geven. Iemand een andere ervaring met dit boek ?
Als dit de boeken-trend voor het nieuwe jaar gaat worden, wel dan is die goed ingezet. Eindelijk nog eens een heerlijk fantastisch magisch verhaal.
"Het is 1949. Valdimar Haraldsson, hoofdredacteur van het tijdschrift Vis en Cultuur, wordt uitgenodigd om met een Deens handelsschip mee te varen naar de Zwarte Zee. Het schip strandt in een Noorse fjord. Om de tijd te verdrijven luistert de bemanning elke avond in de eetzaal naar de verhalen van tweede stuurman Caeneus, over de tijd dat hij voer op de Argo, het legendarische ship van Jason. Valdimar zet daar zijn eigen verhalen over Vikingen en vis tegenover..."
Tijdens het lezen van dit kleurrijke boek kom je helemaal in de sfeer. Ik had het gevoel mee op dat schip te zitten en te luisteren naar de soms gruwelijke en erotische verhalen van die stoere zeemanslui.
Sjon (pseudoniem van Sigurjon Bigir Siguosson) is niet zo maar een schrijver. Hij werd bekend door zijn liedteksten voor onder anderen Bjork en The Sugercubes en voor Lars von Triers film 'Dancer in the Dark'.
Als je even op avonturenreis wil gaan, kan ik je dit boek ten zeerste aanraden. Puur literair genot !
Laatste dag van een jaar, altijd speciaal. Ik ga niet terugblikken, daar hou ik niet van, wel vooruitkijken.
2015 gaat bijzonder worden, dat voel ik aankomen en ik zal er ook actief aan werken. Veel plannen die me nu reeds onrustig maken... 'dat' boek schrijven, mijn praktijk uitbouwen en naar buiten komen met mijn 'eigen therapeutisch concept'... maar vooral veel blijven lezen, naar de film gaan, meer reizen, nieuwe boeiende mensen ontmoeten en vooral die dierbare vrienden rondom mij nog meer opzoeken, nog meer verwennen, vastpakken en knuffelen.
Gisteren alvast tickets geboekt voor een weekend helemaal op mijn eentje naar Barcelona. In maart samen met A. naar Boedapest.
Nu m'n botten en dikke trui aan, ik trek naar het bos om samen met mijn man, twee honden, een kat en wat kippen, midden in de natuur een intieme overgang in te zetten naar dit boeiende nieuwe jaar.
2015 here I come !!! Geniet er ook van lieve SPOT blog volgers.
"I didn't go out looking for negative characters; I went out looking for people who have a struggle and a fight to tackle."
We missen je Philip Seymour Hoffman.
Pure ontspanning deze 'Maleficent' van Robert Stromberg, een eigentijdse versie van Doornroosje, met o.a. de fantastische Angelina Jolie.
Het ziet er een dure film uit, de personages blijven wat op de vlakte, maar het is wel kijken, genieten en ontspannen.
Fris verhaal over de dertigjarige Boris die last heeft van dwangstoornissen. Zijn vriendin Sara, laat hem koud zitten op een maandagochtend. Hij kan dan niet anders dan twee straten verderop bij zijn alleenstaande vader aanbellen, een stugge weduwnaar die zijn zoon wel wil helpen, maar dat kan alleen als ze beiden hun grootste zwaktes toegeven. Tijdens de gezamenlijke trip naar Praag komt dat scherp naar voor.
Met lichte jaloezie heb ik dit vader><zoon verhaal gelezen. Twee mannen met een gelijk verhaal. Mannen die het aandurven elkaar op te zoeken en te confronteren. Het is me weer eens duidelijk hoe sterk ik mijn eigen vader mis. Oh jawel, hij leeft nog, is zesentachtig jaar en heeft al meerdere keren aangekondigd dat hij zijn leven gaat aanpakken. Ondanks dat ik hem bijna wekelijks bezoek, mis ik elk écht contact met hem. Ik besef eens te meer dat ik eigenlijk nooit écht contact met hem heb gehad. Verschillende therapeutische opleidingen vertellen me dat ik deze relatie moet loslaten, het is verloren energie. Ik weet dit, maar blijf het spijtig vinden.
Ze bestaan dus nog, sterke verhalen over mannen-relaties. Deze is er zo één :'Hors Les Murs' van David Lambert, een Belgisch, Frans, Canadese productie. Knap overtuigend verhaal, sterke karakters en ontroerend gevoelig.
"Paulo, een kwetsbare jonge pianist, wordt wakker met een stevige kater in de armen van Illir, de barman van de vorige avond. Halsoverkop verlaat de jonge Brusselse pianist zijn vriendin en trekt in bij de Albanese immigrant, ondanks de terughoudendheid van deze laatste. De passionele relatie maakt al snel plaats voor wanhoop wanneer Illir plots de stad verlaat en niet meer terugkomt..."
Het is de Belgische versie van dat ander meesterwerk : "Weekend"
Ik ben helemaal weg van Matila Malliarakis (Paulo)!!! Wat een ontdekking, wat een knappe gast... dat vraagt om meer.
Maar ook Guillaume Gouix (Illir) speelt zijn rol zeer overtuigend en mag er best ook wezen.
Een nogal flauwe Amerikaanse film over Frankie, een danser die zijn homoseksualiteit begint te ontdekken net in die tijd dat AIDS zijn intrede doet binnen de homogemeenschap (1985).
Scott Marlowe is een knappe danser en laat dit ook zien.
Verder is het verhaal pover en voorspelbaar. De film staat stil bij de eerste HIV testen. Maar doet daar verder niets mee, een gemiste kans.
Ik hou niet meer van die Amerikaanse aanpak, weer eens spijtig dat dit verhaal geen Europese regisseur heeft gekregen.
Oef... deze Kerst is voorbij. Goed doorstaan dit jaar. Geen toegevingen gedaan, gewoon thuis gebleven en mijn eigen zin gedaan.
Kerstavond de haard aan, lekker koken en drinken samen met mijn man. Gezien de laatste verwikkelingen, geen evidentie.
Zes, zeven jaar geleden is hij uit de strakke architectuurwereld gestapt. Hij is meer en meer artiest geworden. Altijd op zoek naar inspiratie en zichzelf.
Zijn creatieve zoektocht komt alsmaar sterker naar boven.
Onze relatie heeft daardoor een kritische screening gekregen.
Niets is nog evident, we stellen alles in vraag.
Dat is vermoeiend maar ook wel boeiend.
Mijn man is net vertrokken, voor een aantal dagen, naar zijn nieuwe atelier hier achter de hoek. Het is zijn nieuwe project. Hij wil er zichzelf afzonderen en creëren. Hij wil zich opnieuw laten inspireren door andere jonge mensen in een nieuwe omgeving en zichzelf uitdagen door zijn grenzen te verleggen.
Ondertussen blijf ik hier allen in dit grote huis achter met de dikke poes. Ik voel me fris en helder. De zenuwachtige zoektocht van mijn man heeft mij ook wakker gemaakt. Hij laat me stilstaan bij de organisatie van mijn eigen leven. Evidenties in vraag durven stellen door ze te doorbreken.
Ik merk dat ik terug plannen maak.
Ik ga op zoek naar die zaken die belangrijk zijn voor mij.
Ik ben benieuwd naar de beslissingen die ik ga en wil nemen.
Ik ben alvast overtuigd dat ik op zoek wil gaan naar mensen met een gezonde positieve vibe. Mensen die uitdagingen aan willen gaan vanuit een creatief denken. Niet zeuren over dat pensioen, ik ga niet met pensioen. Leven en werken moeten samen kunnen gaan. Die balans wil ik ontdekken en vinden. Daar heb ik anderen voor nodig. Maar dan wel gelijkgezinden, mensen die mee willen denken, mensen die open staan en creatief in actie gaan.
Het is een goed voornemen voor het aankomende nieuwe jaar.
Om jezelf kunnen lachen is een eerste teken van geestelijke gezondheid.
Het mooiste sprookje van dit jaar ! Thanks to Wes Anderson
