Flor

Flor is toegekomen. Eerste dag bij ons thuis. Even wennen. We geven hem alle tijd en ruimte. Welkom Flor.

Carola heeft smaak

Leuke babbel met super leuke vriendin die dan ook nog eens een goede smaak heeft.

altijd geweten dat hij dat goed kan...

'Zie de mens' Manu Keirse

'Het is niet omdat je kijkt naar mensen dat je hen ook echt ziet. Het gaat niet om wat ze hebben of wat ze kunnen, maar om wie ze zijn en wat ze betekenen'. Manu Keirse
Manu Keirse doet in dit boek een opvallende oproep om de verregaande fragmentatie in onze maatschappij een halt toe te roepen. Hij pleit voor een radicaal nieuwe manier van kijken, een manier die de waarde en waardigheid van mensen centraal stelt. Want pas als we dat doen, kunnen we waarachtig met elkaar omgaan. En dat is de echte uitdaging als je zorg wil dragen voor anderen, in je gezin en je familie, in de opvoeding en in het onderwijs, in de gezondheidszorg en in de zorgverlening, of als leidinggevende in een organisatie.

Flor is op komst

'Mommy' Xavier Dolan

Als't goed is, is't goed, alleen is deze film beter dan goed. Hij is subliem ! Reeds de vijfde film en zeker ook zijn beste. Dit voorjaar was er nog 'Tom a la ferme' maar 'Mommy' overtreft alles. Het is een soort vervolg op zijn eerste 'j ai tue ma mere' waar we de zoon (Dolan zelf) volgen die leert omgaan met zijn krankzinnige moeder. Nu volgen we meer moeder die moet omgaan met haar ADHD zoon. Wat de acteurs hier laten zien grenst aan het onvoorstelbare. Anne Dorval en Suzanne Clément spelen fantastisch, maar dé ontdekking is toch wel de jonge, knappe Antoine-Olivier Pinon.

Xavier Dolan kan met zijn beelden die sfeer opwekken die helemaal past bij mijn gevoel. Ik kan het bijna niet in woorden uitdrukken, maar de trage beelden, de juiste harde muziek, de bijzonder knappe mensen, de kleuren ... het geheel klopt altijd bij hem. Het is net DIE sfeer zoals ik het ook voel en denk. Fantastisch wat deze jonge man op het doek kan weergeven. Na de film was ik helemaal van mijn stuk. Zeker dit thema 'moeder><zoon' relatie is me wel gelegen of moet ik eerder schrijven, belegen.

De laatste weken waren een rollercoaster van gevoelens. Het verlof in Zuid Spanje met mijn man, de lichamelijke intensiteit maar ook de hevige en noodzakelijke woorden die we er hadden + het gevoel van nieuwe start. Nadien, bij terugkomst, de eventuele aankoop van 'ons droomhuis' in de Ardennen. En dan deze week het overlijden van onze poes. Ik voel me niet zwak, wel emotioneel wakker. Deze film versterkte dit gehele gevoel. Indrukwekkend. Absolute aanrader.

'Top of the Lake' Jane Campion en Gerard Lee

Helemaal in de ban van deze televisieserie Top of the lake, geschreven door Jane Campion en Gerard Lee. Campion regisseerde de serie samen met Garth Davis. Het is een coproductie van BBC Two, het Amerikaanse Sundance Channel en de Australische zender UKTV. De opnames werden gemaakt in Nieuw-Zeeland. Voorjaar 2014 was het te zien op Canvas. Met dank aan J.P. om de serie op stick te zetten. Nu dus genoten van de eerste zes afleveringen uit het eerste seizoen.
Niet alle acteurs spelen overtuigend, maar het is een intrigerend verhaal over een zwanger tienermeisje dat verdwijnt in de bossen. Mysterieus, knappe natuurbeelden, droomhuizen, prachtige geëmancipeerde mannen en een verhaal dat overeind blijft. Aanrader.

Het huis is leeg zonder Brigitte

'Liefde een onmogelijk verlangen' Dirk De Wachter

Ondanks de zeer ongemakkelijke kaft en de vervelende lay-out is dit dunne boek een absolute aanrader. Dirk De Wachter is psychiater-psychotherapeut en diensthoofd systeem- en gezinstherapie aan het Universitair Psychiatrisch Centrum van de KU Leuven.
Met een eenvoudige logica beschrijft De Wachter zijn kijk op de liefde. Het boekt raakt me in zijn eerlijke eenvoud. Hij durft een aantal evidenties aan te kaarten zoals 'de obsessie van het geluk' of 'het pleidooi om ongelukkig te zijn'. Eindelijk durft hier er nog eens iemand zich uitspreken over de kracht van een monogame relatie, maar ook over de moeilijkheden hierrond. Ik kan hem ook helemaal volgen in zijn oordeel en mening over de snelheid en efficiëntiedrang binnen de hulpverlening/therapie. Alles moet snel gaan en problemen dienen gedragsmatig te worden opgelost. Niet dus volgens De Wachter. Hij is geen voorstander van de commercialisering rond 'mindfulness denken' maar wil mensen laten in hun gevoel (depressie, ongelukkig zijn ...). Ik herken hier sterk de ACT theorie, waar ik zelf geruime tijd fan van geworden ben.
Het boek leest vlot, de foto's zijn goed gekozen enkel de poëzie en vele verwijzingen naar song teksten zijn er voor mij te veel aan. 

Brigitte

Ruim veertien jaar was ze bij ons. Altijd zeer aanwezig. Eerst was ik niet zo'n 'katten-man', geef mij maar een hond. Maar ze heeft mijn hart kunnen veroveren op haar geheel eigenwijze manier. 's nachts kwam ze bij mij liggen, overdag pikte ze de kaas van m'n brood. Het was geen knuffelpoes, nee dit huis, deze tuin ... het was van haar. Als we op reis vertrokken was er altijd wel iemand die kwam zorgen voor haar. Laatst nog een gans gezin. Ook geen 'poezen-liefhebbers' maar ook bij hen is de liefde overgeslagen. We zagen haar ouder worden en we hielden er rekening mee. Gisteren was het zo ver. 's morgens samen opgestaan. Ze heeft me zelfs nog gepest tijdens het ontbijt om eten te kunnen pikken. Net voor mijn laatste huisbezoek krijg ik bericht van mijn man "onze poesie is aan het sterven". Na dat huisbezoek spring ik mijn fiets op richting thuis. Daar liggen ze, mijn man en de poesie naast elkaar. De poesie in ademnood, maar ze heeft gewacht tot ik thuis was. Met z'n drieën zitten we naast elkaar, stil ... we drinken een glas Spaanse Sherry (soms noemden we ze "Dollores Castagnettas"). En dan gebeurt het, een laatste zucht en het leven verdwijnt uit haar tengere lijf. Ze is gestorven, klokslag 20u. Mijn man en ik blijven achter vol verdriet. Tranen, moedeloos en niet goed wetende hoe we elkaar moeten troosten om het verlies van onze lieve (soms ook stoute) poesie. Ik wikkel haar in een witte doek en leg een vers geplukte bloem op haar. Die nacht blijft ze bij ons. Toevallig is het ook nog eens volle maan.  We nemen op onze manier afscheid. 's avonds praten we over het leven, maken we terug opnieuw plannen. Er zal zeker een nieuwe poes komen, maar Brigitte vergeten we nooit. Ik weet dat je gelukkig was. Het gaat je goed. Kus

'per dove parte questo treno allegro' Sandro Veronesi

Indrukwekkend, al wat ouder (1988), boek van de zelf ontdekte Italiaanse schrijver Sandro Veronesi. Dit boek was zijn tweede en opvolger van succesvolle 'in de ban van mijn vader' (zie reeds veel oudere SPOT blog).
Sterk geschreven in zeer eigen stijl. Moeilijk samen te vatten verhaal over vader en zoon. Bijzondere sfeer.

"Een sympathieke schurk van een vader die nonchalant van het ene faillissement in het andere rolt en een dertigjarige zoon, een keurige nietsnut : dat zijn de twee helden uit 'waar gaat die vrolijke trein naartoe'. Aan het begin van het boek stelt de vader zijn zoon voor in Zwitserland clandestien een som geld te gaan ophalen die hij buiten de inbeslagneming van de familiebezittingen heeft weten te houden. Dit is het begin van een avontuurlijke, krankzinnige tocht...".

IK heb het in één ruk uitgelezen. Het zoveelste en zeker niet het laatste boek van deze fantastische schrijver.

Ook terug te vinden hier op mijn SPOT blog :
'In de ban van mijn vader' (SPOT blog 4 juli 2013)http://gvanbeek.blogspot.be/2013/07/la-forza-del-passatosandro-veronesi.html 

'XY' (SPOT blog : 8 september 2014)http://gvanbeek.blogspot.be/2014/09/x-y-sandro-veronesi.html

Een échte BMW

'De tien minnaressen' Arto Paasilinna

Heb dan toch nog een boek gevonden in de BIB dat ik nog niet gelezen had van Paaslinna. Heerlijk grappig verhaal over een zestigjarige zakenman. Na de viering van zijn jubileum heeft hij enorm veel bloemen gekregen. Zijn (tweede) vrouw is hiervoor allergisch. Hij beslist om samen met een taxichauffeur deze bloemboeketten weg te brengen naar zijn (10) minnaressen. Onvoorstelbaar hoeveel potentie deze zestiger heeft. Hilarische verhalen. Na een half jaar gaat hij met diezelfde taxichauffeur verkleed als Kerstman terug op bezoek met kerstcadeaus. Intussen weten de minnaressen van elkaar en verlopen de bezoeken wat stroever maar even hilarisch. Uitermate grappig boek, een plezier om lezen.

oktober

'The Drop' Michaël R. Roskam

Ook al is het een goede film, ik had er meer van verwacht. De Limburger Michaël is naar Amerika vertrokken en heeft er een goede spannende Amerikaanse film gemaakt, niet meer en dat is spijtig. Misschien heeft hij deze film nodig om zich te bewijzen en zal zijn volgende origineler worden. De film is ook overcast, de acteurs spelen té veel hun rol en sommigen zijn gewoonweg niet geloofwaardig. Tom Hardy is zalig om naar te kijken maar in deze film doet hij me te veel denken aan Ryan Gosling (Drive).  Matthias Schoenaerts doet dat goed zonder taalblunders. Van Noomi Rapace  zal ik nooit fan worden, ook hier is ze weer niet overtuigend. James Gandolfini was zo'n typische Amerikaanse underdog slechterik, goed gedaan hier, spijtig genoeg is het zijn laatste geworden. Ga zelf maar zien om je te overtuigen, ik had er meer van verwacht.