Sara Bosmans

December een maand van terugblikken.
(Binnenkort mijn boek- en film-SPOT-blog-lijst.

Afgelopen jaar heb ik Sara Bosmans leren kennen (Sara is klinisch psycholoog en gedragstherapeut). Het is een vrouw die een grote indruk en impact op me maakt. Deze tengere vrouw heeft op haar geheel eigen apathische manier nieuwe inzichten gegeven zowel privé als professioneel. De manier waarop ze me haar visie op het leven geeft sluit perfect aan op 'dit-moment-in-mijn-eigen-leven'.

Ik weet dat ze passioneel tango kan dansen, maar ze heeft me ook meegenomen op haar moeilijke beslissing om toch voor kinderen te kiezen en daardoor, met deze keuze, een aantal belangrijke andere dingen heeft moeten laten varen. Ik heb dit jaar verschillende opleiding kunnen volgen bij haar. (Momenteel volg ik de acht-weken opleiding bij Sara.) Doorheen die verschillende opleidingen blijft deze broze vrouw altijd zichzelf. Ondanks haar tengere lichaam, haar speciale manier van kleden, haar eigen apathische manier om haar theorie te verkondigen is dit voor mij de stevigste vrouw die ik heb mogen ontmoeten dit jaar. Ze heeft me nieuwe, bruikbare inzichten gegeven. Haar stijl, haar uitleg en zeker ook haar overtuiging hebben me ongelooflijk kunnen inspireren om er zelf iets mee aan te vangen.

Ik ben op een andere manier naar mensen gaan kijken, gaan luisteren. Gisteren nam ik deel aan een sterk gesprek met een aantal vrienden. Ik vond het bewonderenswaardig en moedig hoe de ene vriend de andere aansprak op zijn verantwoordelijkheid om zijn leven aan te pakken. Niet stagneren, maar in actie gaan, uit je comfortzone durven gaan. Ik hou van dit soort mensen. Mensen die praten vanuit een overtuiging en niet vertrekken vanuit een verbitterde mensvisie. Ik hoop nog meer van dit te mogen ontdekken in mijn omgeving. Ik heb precies een nieuwe bril gekregen.

Dank Sarah voor die nieuwe heldere kijk, zonder dat je het weet of beseft, geef je me steun en moed om verder te gaan, beslissingen te nemen en me hierbij goed te voelen. Ik wil meer van dit !

bos

H A R D

Het is een 'potentiele-titel-kanshebber' voor dat boek dat ik wil schrijven. Ik ga mezelf geen deadline opleggen, maar de volgende maanden moet dat boek vorm krijgen. Eerst de inhoud verder uitwerken. Reeds begonnen met een mind map, daar kan ik voorlopig mee verder.

H A R D ... het was even schrikken om dat te horen van mijn partner, de man die me intussen begrepen heeft. En jawel, ik ben H A R D !
 
Ik werk al jaren in de Z A C H T E  sector, was vroeger het knuffel kind, en ben nu nog steeds enorm emotioneel. Ik begin bijvoorbeeld al te huilen wanneer ik vanmorgen de krant lees over de begrafenis van Fabiola.
"Olé, Olé, ole-olé-olé, al Rocio yo quiro volver' het klonk bijna vrolijk, maar ook nostalgisch, als iets van lang geleden... "(het Spaanse koor uit Vilvoorde en de Spaanse nicht met castagnetten in de hand. De Standaard p. 9). Ontroerend toch !
Maar ik kan ook al beginnen huilen met 'Winter reise' van Schubert (door Thomas Kaufmann), of zelfs Roisin Murphy kan me tot huilen brengen.

Ik wil maar zeggen dat ik niet veel nodig heb om emotioneel los te barsten. En toch ben ik   H A R D  ! Misschien H A R D  geworden, wie zal het zeggen, al kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Misschien ben ik  H A R D  ter verdediging van mezelf tegen deze 'boze' wereld.

Nu ik de vijftig voorbij ben besef ik dat ik een duidelijk mensbeeld heb, mijn eigen visie op het leven, dit bestaan. Het is mijn houvast, mijn structuur. Collega's spreken vaak hun verwondering uit over duidelijke stellingen die ik inneem of uitspraken die ik ongeremd doe. Ze geven me terug dat dit mijn kracht is. Ze zeggen dit nodig te hebben om alert te blijven in hun job, in hun relatie tot collega's en zelfs in hun eigen leven.

Ook voor mijn man zal ik H A R D overkomen, dat besef ik nu pas. Ook al ben ik een emotioneel vat dat gauw gaat overlopen, toch ben ik geen vod. Ik weet waar ik naartoe wil. Ik probeer mijn duidelijke focus te leggen. Niet evident, zeker niet voor diegenen die met mij moeten samenleven, samenwerken of samen een pint gaan pakken.

Hopelijk ben ik  H A R D met een H A R T .

'in the mood for love" Wong Kar Wai

"I'm in the mood for love

 Simply because you're near me

 Funny, but when you're near me

 I'm in te mood for love..."

                Frank Sinatra

 

'The Hobbit : The Battle of the Five Armies' Peter Jackson

Het is fijn en belangrijk om goede vrienden te hebben. Vijftien jaar geleden, leer ik Karel kennen. In die tijd was hij mijn opdrachtgever. We ontmoeten elkaar naar aanleiding van een moeilijk dossier. Onze gesprekken gingen, gelukkig, verder dan enkel de opvolging van een sociaal dossier. Al vlug kwamen we bij een gezamenlijke interesse : Film. Een eerste afspraak was al vlug gemaakt en sindsdien gaan we, nu nog steeds, elke week samen naar de cinema. Elke woensdag sms'en we elkaar over de mogelijke filmkeuze. Die is meteen gemaakt. Alle genres komen aan bod.
Karel is verzot op ganse reeks van 'lord of the rings'. We hebben ze allemaal samen gezien. Over de 'the hobbit' reeks was ik minder enthousiast. Deel twee is Karel dan ook alleen gaan zien.

Deze week dus die sms van hem om naar deel drie te gaan kijken. Ik ben nog altijd minder enthousiast, maar deze toegeving wordt met plezier gemaakt. De film zelf was niet goed, maar dat geeft niet. Het was plezant om even in een fantasiewereld te stappen met elfen, dwergen en monsters. Mijn leven is momenteel al realistisch en confronterend genoeg, dus deze sprookjeswereld deed deugd.
Nadien op onze geheel eigen en bijzondere manier, laat Karel me praten. Hij kan enorm goed luisteren en dat heb ik momenteel nu net nodig. Hij kan luisteren zonder te oordelen of raad te geven, ik heb geen advies nodig, maar even alles eruit, doet deugd.  Merci Karel om naar mijn gezever te luisteren en er elke keer weer opnieuw te zijn, da's fijn. 'The Hobbit (deel drie) : The Battle of the five armies' wil ik wel gauw vergeten, want buiten die sprookjeswereld stelde het niet veel voor.

 Love the rabbit man.

ik ben een Egoïst

Een gans jaar lukt het me, om in relatie te blijven met m'n ouders / familie. Af en toe op bezoek, niet te veel, maar genoeg. Het kost me veel moeite, maar het lukt me.
Altijd dat gevoel hier niet bij te horen, niet op je plaats zijn. Jaren je best doen om 'het' uit te leggen, 'het' te verklaren. Gelukkig heb ik, na jaren moeite doen, ingezien om dit op te geven.
 
En elk jaar opnieuw kerst-familie-feest-kopen-gezelligheid's sfeer.
Kerstmis, letterlijk de geboorte van het kind Jezus, een heteroseksuele gebeurtenis. Ik heb hier niets mee te maken. Het zegt me niets. Niet alleen omdat ik atheist ben, maar ook omdat ik niet welkom ben in de Katholieke kerk, zowiezo in geen enkele kerk. (gelukkig is er nog het boeddhistisch denken om mijn gemoedsziel ergens tot rust te brengen)

Jarenlang heb ik kerstfeesten afgezworen tot grote spijt van mijn ouders. Ze hebben die spijt niet kunnen uitdrukken, wel hun bitterheid, hun boosheid, veel minder hun teleurstelling. Waarom vinden ze het niet fijn ?
Ouders worden ouder, lopen krommer, worden zieker en dementer. Mijn geweten wordt aangesproken, de druk wordt groter. Uiteindelijk dan toch beslist om aan deze opgepepte, valse gezelligheid deel te nemen.
Maar waarom ? Waarvoor ?

Na al die jaren van afwezigheid merk ik geen verandering. Het feest, de sfeer gaat door. De nepgezelligheid wordt verdergezet. Zinloze pakjes worden gekocht, nepvreugde kreten blijven klinken. De nieuwe generatie (klein)kinderen is nu ook aanwezig. Ze zullen dit waarschijnlijk ook opmerken, maar sluiten aan, ze doen mee. Hebben ze een alternatief ?

Eén, twee jaar heb ik dit volgehouden.
Nu kan ik niet meer.
Ik wil niet meer.
Ben blij met mijn beslissing om niet meer mee te doen.
Laat hun maar verder gaan. Het is "hun" waarde, niet die van mij.
Ik gun het hen oprecht, zoals ik hoop dat ze mijn visie ook begrijpen.
 
Nu komen andere vragen :
- wil ik zelf een kerstboom zetten ?
- wil ik thuis, in mijn huis, die sfeer oproepen ?

Meer dan eens noemde mijn moeder me een egoïst. En ze had gelijk.
Alleen heeft voor mij het egoïstisch denken een heel andere connotatie.

Meer hoeft dat niet te zijn

Eigen boek

Hoe langer hoe meer begint het idee te rijpen om een eigen boek te schrijven. Geen roman... wel een soort semi-wetenschappelijk-eigen-bevindingsboek.
Het idee is er al lang, nu begint de goesting te komen. Hoe ik hieraan moet beginnen is me nog een raadsel. Voorlopig start ik alvast een klein notaboek met aantekeningen. Het moet volledig mijn eigen ding worden, mijn visie, mijn kijk op deze ingewikkelde wereld met zijn relaties en patronen.

'Auf dem gebirge hat man ein geschrei gehört' Pina Bausch

Nooit eerder werk gezien van Pina Bausch (enkel de DVD 'PINA' by Wim Wenders). 
Gisteren dus deze indrukwekkende dansvoorstelling in De Singel.
Het zal wel te maken hebben met de turbulente relationele emoties waar ik momenteel door moet, maar na deze voorstelling kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Zoveel emoties, zoveel dynamiek, zo écht, zo confronterend. Dans hoe dans moet zijn.
De scene is bedekt met een dikke laag aarde. Een dor terrein waar dreiging en spanning heerst, een slagveld van diepmenselijke emoties. Schuld en boete, liefde en afscheid. Het is een origineel werk uit de jaren tachtig met nog een aantal oudgedienden uit de originele cast.

'PRIDE' Matthew Warchus

Eigenlijk verwachte ik niets bijzonder. Ik had het idee dat het een ontspannen avond ging worden, in aangenaam gezelschap met een lichte film op het programma. Niet zo !!!
Deze PRIDE is fantastisch gedaan. Heerlijk verhaal, ontroerend gebracht en ook enorm hard kunnen lachen. Verschillende thema's komen aan bod. Natuurlijk is er de mijnstaking en die vreselijke Tatcher, maar het gaat hier ook over eigenheid, durven zijn wie je bent en waar je voor wil gaan. Fantastisch, eerlijk en oprecht gebracht. I love the "lesbians and Gays Support the Miners"
Absolute aanrader voor wie wil nog eens goed wil lachen en ondertussen een hartverwarmend verhaal met boodschap wil krijgen. Ga deze zien !

PRIDE van Matthew Warchus met o.a.  Bill Nighy, Dominic West, Andrew Scott, George Mackay, Imelde Staunton...

Adolph Gottlieb

'Dans le Milieu' Ernst Coppejans

Knappe foto's vandaag in De Morgen van Nederlandse Fotograaf Ernst Coppejans over West-Afrikaanse homo's die trots poseren voor de lens en daardoor een celstraf riskeren. Moedig van deze heren, knap resultaat met sterke boodschap.

'Niet zeggen maar doen' Shaa Wasmund

Redelijk voorspelbaar kort en krachtig boek. Alles valt kort samen te vatten doordat de schrijver aanstuurt op actie. Niet te veel denken, maar vooral doen. Misschien heb ik te veel gelezen van dit genre, ik vond dit boek niet verrassend genoeg.

Wereld Aids dag