ACT - 8weken cursus

Gisteren nieuwe reeks ACT (8 weken therapie cursus) opgestart.

Het is me weer duidelijk geworden hoe sterk deze therapie me aanspreekt. Pure eenvoud, kijken naar de realiteit en vooral accepteren/aanvaarden en inzetten. De juiste focus leggen in je leven. Heerlijke visie, concreet en duidelijk.
Gisteren kennismaking met de groep. Een verscheiden mengeling van mannen en vrouwen met verschillende vragen en verwachtingen. Dat gaat boeiend worden. Komt voor mij op het juiste moment in mijn levensfase. Terug mijn focus leggen, beslissingen nemen en vandaaruit in actie gaan. ACT here we go !!!

klein en broos

Soms voel ik me klein en broos. Voel ik me vreemd en verward.
Wat doe ik hier en nu en waarom ?
Laat me maar in dit gevoel, want het geeft me terug kracht en maakt me groot.

Luc Van den Berge

Ik heb me deze week heerlijk laten inspireren door Luc Van den Berge
('Hulpverlening en mannen' Interactie-Academie dinsdag 04 november.)

Van Cliënten wordt verwacht dat ze spreken over gevoelens en kwetsbaarheden. En, dat ze ervaringen van falen, onmacht, controle verlies kunnen bespreken. Maar, in het praten met en over mannen botsen we op impliciete mannelijkheidsopvattingen. Die kunnen haaks staan op gebruikelijke vrouwelijkheidsopvattingen en op expliciete verwachtingen over de rol van hulpvrager in het bijzonder.

Luc Van den Berge heeft me kunnen inspireren over herkenbare mannelijkheidsopvattingen in onze samenleving en cultuur. Mannelijkheid kan staan voor : 'alles kunnen', 'alles op je eentje voorzien en overzien'. Mannelijkheid kan staan voor 'je eigen boontjes doppen', 'geen zwakkeling zijn', 'niet zeuren'. Rationaliteit en feitelijkheid worden verwacht. De 'Nieuwe' man weet dit alles dan weer vanzelfsprekend te combineren met 'inlevende en attente zorgzaamheid' voor anderen. Deze en impliciete opvattingen kunnen een hulpverleningsgesprek ongunstig beïnvloeden.

Het geheel werd bekeken vanuit een systeemtheoretische invalshoek :

• Trachten binnenkanten en buitenkanten van mensen te begrijpen binnen samenhangen (contextualiseren).
• Trachten niet over te doen wat anderen al deden en wat niet helpend was (principe van de niet-herhaling).
• Zoeken naar tussenkomsten die een direct effect hebben op het zelfwaarde gevoel en het besef van welzijn.
• Stil staan bij dingen die goed lopen.
• Streven naar erkenningservaringen op vlak van benadeling en inzet. Problematiek hangt vaak samen met negaties van inzet en benadeling.
• Proberen te onthouden dat mensen aan anderen binnenkanten en buitenkanten toeschrijven die deze niet noodzakelijk ook aan zichzelf toeschrijven. Dit is een bron van soms existentiële misverstanden met zeer nadelige gevolgen voor besef van welzijn. Het is ook een valkuil voor de hulpverlener.

Luc Van den Berge kan het vertellen met een rustige pure naturel.
Ik neem ook een aantal krachtige uitspraken van hem mee :
"Mannen dagen op in de wereld van vrouwen."
"Mannen zijn kansarm in de hulpverlening."
"Gedrag stopt als je het opmerkt." (>< gedragstherapie)
"Therapie moet niet prettig zijn, wel ondersteunend."
"Vaders werken in opdracht van moeders. Moeders moeten instructies geven."

Het vallen van de blaren

Ik hou niet van dit seizoen, het maakt me zo triest. Donkere dagen met het vooruitzicht dat ze nog donkerder gaan worden is niets voor mij. Ik merk dat ik moeite moet doen om de moed erin te houden, om het leven fijn te maken. 'Het vallen van de blaren' maakt mij zwak en dat is geen fijn gevoel. Ik zet de verwarming op, zet me een straffe tas koffie en probeer voor mezelf de juiste focus terug te vinden. Niet gemakkelijk.

Het huis is leeg zonder Brigitte

Brigitte

Ruim veertien jaar was ze bij ons. Altijd zeer aanwezig. Eerst was ik niet zo'n 'katten-man', geef mij maar een hond. Maar ze heeft mijn hart kunnen veroveren op haar geheel eigenwijze manier. 's nachts kwam ze bij mij liggen, overdag pikte ze de kaas van m'n brood. Het was geen knuffelpoes, nee dit huis, deze tuin ... het was van haar. Als we op reis vertrokken was er altijd wel iemand die kwam zorgen voor haar. Laatst nog een gans gezin. Ook geen 'poezen-liefhebbers' maar ook bij hen is de liefde overgeslagen. We zagen haar ouder worden en we hielden er rekening mee. Gisteren was het zo ver. 's morgens samen opgestaan. Ze heeft me zelfs nog gepest tijdens het ontbijt om eten te kunnen pikken. Net voor mijn laatste huisbezoek krijg ik bericht van mijn man "onze poesie is aan het sterven". Na dat huisbezoek spring ik mijn fiets op richting thuis. Daar liggen ze, mijn man en de poesie naast elkaar. De poesie in ademnood, maar ze heeft gewacht tot ik thuis was. Met z'n drieën zitten we naast elkaar, stil ... we drinken een glas Spaanse Sherry (soms noemden we ze "Dollores Castagnettas"). En dan gebeurt het, een laatste zucht en het leven verdwijnt uit haar tengere lijf. Ze is gestorven, klokslag 20u. Mijn man en ik blijven achter vol verdriet. Tranen, moedeloos en niet goed wetende hoe we elkaar moeten troosten om het verlies van onze lieve (soms ook stoute) poesie. Ik wikkel haar in een witte doek en leg een vers geplukte bloem op haar. Die nacht blijft ze bij ons. Toevallig is het ook nog eens volle maan.  We nemen op onze manier afscheid. 's avonds praten we over het leven, maken we terug opnieuw plannen. Er zal zeker een nieuwe poes komen, maar Brigitte vergeten we nooit. Ik weet dat je gelukkig was. Het gaat je goed. Kus

'fish cannot carry guns' Philip K. Dick

Mannen stilte

"We zijn doorgaans kort van stof, mannen met andere woorden. Als het ware zo binair mogelijk wanneer we spreken, alsof we bang zijn dat we onherstelbaar lek zouden slaan door ons bloot te geven. Vrouwen denken altijd dat het zwijgen van mannen een deksteen is die hun de toegang ontzegt tot een grot volgestapeld met onvoorstelbare schatten. Maar als ik mijn oor aan je borst leg, hoor ik het fluiten van de wind in je longen en de slag van je hart. ..."
uit : 'De spiegelingen' van Erwin Mortier.

Taal is altijd mijn job geweest, maar het is me nooit gelukt deze in te zetten in mijn werkelijke leven.
Samenleven met mij is daardoor niet gemakkelijk. Gisteren hier op vakantie in het verre Zuiden kan mijn man niet anders dan me er terug mee confronteren. In het prachtige boek van Erwin Mortier herken ik wel het mannelijke van het zwijgen. Ik doe dit niet bewust, maar ben zo. En toch besef ik nu weer eens te meer en voor de zoveelste keer dat ik hier zelf mijn grenzen in moet opzoeken. De acht weken ACT opleiding die start in november gaat me daar hopelijk bij helpen.

Las Negras Andalucia

Vakantie is nu helemaal op gang. Na een lange road trip door Frankrijk en Noord Spanje eindelijk toegekomen in deze heerlijke Zuid Spaanse badplaats Las Negras (Andalucia). Het is hier bloedheet, te warm om tijdens de dag iets te doen. De dag begint 's morgens met een frisse deuk in de heerlijk warme zee, daarna is't puffen geblazen. En natuurlijk alle tijd om te lezen, eindelijk, naar hartlust lezen. Dit mag zo nog even blijven duren.

Eindelijk vakantie

Jawel, 't is zover, eindelijk vakantie. Het voelt heerlijk aan. Geen tijdsdruk, geen afspraken maar gewoon mijn zin doen op mijn tempo. IK ga ervan genieten.

i find peace in the rain

Op zoek naar m'n eigen focus

Eindelijk is't weer zo ver, weekend. Energie is op aan het geraken. Mijn lichaam geeft duidelijke signalen dat ik moe ben. Sta momenteel vol huiduitslag, een raadsel voor de dokter. Tegen het einde van de week voel ik dat ik de 'verhalen' van m'n cliënten niet meer aankan. 't is te veel. Jawel ik ben toe aan vakantie. Uitrusten, slapen, zwemmen in de zee, lekker eten, in alle rust nog eens samen zijn bij mijn man, maar wil vooral herbronnen. Zoals ik zelf vaak anderen meegeef in therapie, moet ik nu ook terug mijn eigen focus zoeken. Terug een evenwicht vinden tussen een gezonde inzet bij mijn therapeutisch werken en het beleven van een eigen volwaardig en vooral vrolijk leven. Ik doe mijn werk nog steeds even graag, maar vooral de uitbouw van mijn eigen praktijk geeft me extra energie. Dit is wat ik verder wil doen. Maar daarnaast wil ik terug actief inzetten op meditatie, lezen, natuur, reizen en vooral meer lachen.

linda

          Heb vandaag veel aan je gedacht lieve Linda !

eerste communiekaart

geboortekaart

Uit de oude doos, mijn eigen geboortekaart. Ongelooflijk dat mijn ouders me toen Geert 'je' noemden.
Let ook op de namen van deze geboortekaart, iedereen staat er met voornaam op ... moeder haar naam niet. Zo ging dat 51 jaar geleden.

time for YOGA

Het 'Gay-pride-weekend' was bijzonder fijn.
De eerste keer dat ik er écht aan deelneem en nu pas begrijp ik waarom zo'n Pride noodzakelijk is. Het brengt mensen van alle geaardheden, samen en doet nadenken over 'evidente' thema's van het leven. Zo mogen bijvoorbeeld vrouwen baarden hebben. Veel volk gezien, toffe nieuwe contacten kunnen leggen maar vooral veel vrienden van nu en vroeger terug gezien en da's fijn. Te veel drank, te laat in bed en veel te weinig geslapen, Yoga met Barbara was noodzakelijk en deed deugd.

Alles is mogelijk

eigen werkruimte

"this wallpaper is kiling me. One of us has to go" Oscar Wilde

             (His last words on his deathbed)

future