"We zijn doorgaans kort van stof, mannen met andere woorden. Als het ware zo binair mogelijk wanneer we spreken, alsof we bang zijn dat we onherstelbaar lek zouden slaan door ons bloot te geven. Vrouwen denken altijd dat het zwijgen van mannen een deksteen is die hun de toegang ontzegt tot een grot volgestapeld met onvoorstelbare schatten. Maar als ik mijn oor aan je borst leg, hoor ik het fluiten van de wind in je longen en de slag van je hart. ..."
uit : 'De spiegelingen' van Erwin Mortier.
Taal is altijd mijn job geweest, maar het is me nooit gelukt deze in te zetten in mijn werkelijke leven.
Samenleven met mij is daardoor niet gemakkelijk. Gisteren hier op vakantie in het verre Zuiden kan mijn man niet anders dan me er terug mee confronteren. In het prachtige boek van Erwin Mortier herken ik wel het mannelijke van het zwijgen. Ik doe dit niet bewust, maar ben zo. En toch besef ik nu weer eens te meer en voor de zoveelste keer dat ik hier zelf mijn grenzen in moet opzoeken. De acht weken ACT opleiding die start in november gaat me daar hopelijk bij helpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten