Met m'n goede vriend Karel ga ik (bijna) elke week naar de film en we lezen vaak dezelfde boeken. Laatst hadden we afgesproken dat hij Lanoye gaat aankopen, ik Jonas Gardell 'De liefde'. Deze week was het tijd voor de uitwisseling van de boeken. Karel was niet zo gek van 'Gelukkige Slaven' en heeft er zich doorheen moeten worstelen.
Ik heb absoluut genoten van dit meesterwerk.
Het is een literaire topper waar je in begint en niet meer in kan stoppen. Ongelooflijk sterk en wreed verhaal over de twee Tony Hanssens.
Het verhaal : 'Twee Belgische bannelingen gaan op zoek naar zichzelf in een wereld die te groot en te chaotisch is geworden voor iedereen. In Buenos Aires speelt Tony Hanssen (een voormalig cruise director op de meest luxueuze plezierboten ter wereld) een gevaarlijk spel als toyboy van mevrouw Bo Xiang, de bejaarde echtgenote van een beruchte, steenrijke Chinees. In Zuid-Afrika dringt een heel andere Tony Hanssen (een gevluchte computerspecialist van een gecrashte zakenbank) een wildpark binnen met een precisiegeweer. De ene Tony is een illusieloze loser, de andere Tony een levenslustige nerd. Allebei hopen ze op verlossing. De ene wil zijn vrijheid terug, de andere zijn gezin. Pas als ze elkaar voor het eerst ontmoeten, op weer een ander continent blijkt hoezeer ze op elkaar zijn aangewezen om hun doel te bereiken. Als ze het al bereiken...".
Dit boek is een absolute aanrader !
maandag 18 november 2013
zondag 17 november 2013
Eigen praktijk
zaterdag 16 november 2013
"Mamaatje"
"Geen taal ter wereld was zo aangetast door de schimmel van het verkleinwoord als de Vlaamse variant van het Nederlands. Elke bediende aan een postloket, zonder schaamte :'Hoeveel zegelkes en envelopkes wil mijnheer?'. Een Bankbediende, tegen zijn volwassen klanten :'Hebt ge uw kaartje meegebracht, of kent ge het nummerke van uw rekening vanbuiten?'. Wederzijdse vernedering, onder het mom van beleefdheid. En met altijd, altijd : die blijvende, stompzinnige onmondigheid zelfs al kwekten ze inmiddels nog zo vlot. Zo herinnerde hij zich het imperium van zijn mamaatje het kleine land waar hij was opgegroeid. ... Een biefstukske met een glazeke wijn erbij. Een toerke rond den hof. Gazetje, sigaretje, bakske koffie, alles op't gemakske. Het klonk allemaal zo vermaledijd verleidelijk, zo smartelijk gezellig. Fuck no. ..."
Uit 'Gelukkige Slaven' van Tom Lanoye (p.78)
Uit 'Gelukkige Slaven' van Tom Lanoye (p.78)
vrijdag 15 november 2013
'The Counselor' by Ridley Scott
Genoten van deze gewelddadige, spannende en toch trage actiefilm met prachtige generiek en als thema VEEL !
Veel knappe vrouwen : Penélope Cruz, Cameron Diaz, Veel knappe mannen : Michael Fassbender, Javier Bardem, Brad Pitt
Veel seks : Diaz die neukt met haar gele Ferrari
Veel geweld : De onthoofding met een ijzerdraad van de motorijder, of de "Bolito" (een soort mechanische wurgkoord).
en Veel gebabbel : lange conversaties die tot niets leiden (a la Tarantino)
Ondanks het super eenvoudig, rommelig en zelfgenoegzaam B-verhaal, heeft de regisseur er een spannende film van kunnen gemaakt.
De ster van deze prent is ongetwijfeld Michael Fassbender. Niet alleen bijzonder knap maar ook ijzersterke rol. De film was een dikke flop in Amerika en krijgt ook hier veel kritiek, ik heb er van genoten maar wil toch waarschuwen voor het vreselijke soms onverwachte geweld in deze film.
donderdag 14 november 2013
'Een samenzwering van Idioten' John Kennedy Toole
Deze dikke kanjer van bijna 500 blz. begint vlot maar naar het einde toe begint het wat te vervelen.
Het verhaal over het succes van dit boek is best wel indrukwekkend. 'Na een leven vol afwijzingen, zowel persoonlijk als literair, verwierf de Amerikaanse schrijver John Kennedy Toole (New orleans, 1937 - 1969) na zijn dood literaire- en cultstatus met deze meesterlijke schelmenroman. Tole, die depressief was en aan paranoia leed, pleegde op eenendertigjarige leeftijd zelfmoord. In 1980 werd "Een samenzwering van idioten" uitgegeven door bemiddeling van Thelma D. Toole, de moeder van de auteur, en de Amerikaanse schrijver Walker Percy.'
Het verhaal speelt zich af in New Orléans in het begin van de jaren zestig. De hoofdpersoon, Ignatius Reilly, is een intelligente maar luie man die op zijn dertigste nog steeds bij zijn moeder leeft in een woonwijk van de stad, en die door familieomstandigheden gedwongen wordt een baan te zoeken. In zijn zoektocht naar werk ontmoet hij een verscheidenheid aan kleurrijke personages. Maar voor mij is het allemaal wat té Amerikaans, soms ook té overdreven. Vooral naar het einde van het verhaal begon dit boek me wat te vervelen. Ik had ook een ander, frisser einde verwacht.
Het verhaal over het succes van dit boek is best wel indrukwekkend. 'Na een leven vol afwijzingen, zowel persoonlijk als literair, verwierf de Amerikaanse schrijver John Kennedy Toole (New orleans, 1937 - 1969) na zijn dood literaire- en cultstatus met deze meesterlijke schelmenroman. Tole, die depressief was en aan paranoia leed, pleegde op eenendertigjarige leeftijd zelfmoord. In 1980 werd "Een samenzwering van idioten" uitgegeven door bemiddeling van Thelma D. Toole, de moeder van de auteur, en de Amerikaanse schrijver Walker Percy.'
Het verhaal speelt zich af in New Orléans in het begin van de jaren zestig. De hoofdpersoon, Ignatius Reilly, is een intelligente maar luie man die op zijn dertigste nog steeds bij zijn moeder leeft in een woonwijk van de stad, en die door familieomstandigheden gedwongen wordt een baan te zoeken. In zijn zoektocht naar werk ontmoet hij een verscheidenheid aan kleurrijke personages. Maar voor mij is het allemaal wat té Amerikaans, soms ook té overdreven. Vooral naar het einde van het verhaal begon dit boek me wat te vervelen. Ik had ook een ander, frisser einde verwacht.
dinsdag 12 november 2013
maandag 11 november 2013
zondag 10 november 2013
zaterdag 9 november 2013
Wijk 2060 (deel 2)
En jawel, op weg naar m'n krantenwinkel, achter de hoek, roept mijn Marokkaanse overbuurvrouw me binnen. Ze geeft me een rondleiding in hun pas verbouwde huis, haar man maakt thee voor me klaar en als ik het zelf niet had tegengehouden, zat ik samen met hen en de kinderen aan de ontbijttafel. Terug op straat geeft de Filipijnse overbuur me een schouderklop, laat de Indische overbuur trots zijn kleinkind zien en doe ik een babbel met mijn linkerbuur over zijn zieke vrouw. Het voelt allemaal aan zoals ik zelf ben opgegroeid in een klein Kempisch dorp. Leven in de stad is best wel leuk en heel persoonlijk.
Abonneren op:
Posts (Atom)