"Geen taal ter wereld was zo aangetast door de schimmel van het verkleinwoord als de Vlaamse variant van het Nederlands. Elke bediende aan een postloket, zonder schaamte :'Hoeveel zegelkes en envelopkes wil mijnheer?'. Een Bankbediende, tegen zijn volwassen klanten :'Hebt ge uw kaartje meegebracht, of kent ge het nummerke van uw rekening vanbuiten?'. Wederzijdse vernedering, onder het mom van beleefdheid. En met altijd, altijd : die blijvende, stompzinnige onmondigheid zelfs al kwekten ze inmiddels nog zo vlot. Zo herinnerde hij zich het imperium van zijn mamaatje het kleine land waar hij was opgegroeid. ... Een biefstukske met een glazeke wijn erbij. Een toerke rond den hof. Gazetje, sigaretje, bakske koffie, alles op't gemakske. Het klonk allemaal zo vermaledijd verleidelijk, zo smartelijk gezellig. Fuck no. ..."
Uit 'Gelukkige Slaven' van Tom Lanoye (p.78)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten