Veel goesting gekregen in de verdere uitbouw van mijn eigen praktijk. Het geeft me extra energie en enorm veel zin om me er nog verder in te specialiseren. Zondag gaf een goede vriendin me nog de raad deze energie te gebruiken en optimaal in te zetten. Terwijl mijn man me helpt met vormgeving/site/naamkaartjes wil Luc me helpen bij het opmaken van visieteksten en het ter beschikking stellen van een prachtige praktijkruimte. Intussen dus terug verdiepen in de theorie en zo kom ik al gauw terug bij Maurizio Andolfi, ruim dertig jaar een begrip in de gezinstherapie. Dit boek 'het kind in gezinstherapie' leest heel vlot en is een goede opfrisbeurt voor de ideeën van Salvador Minuchin, Virginia Satir en Carl Whitaker.
Andolfi is niet alleen bekend vanwege zijn gedurfde aanpak en provocatieve opstelling, maar vooral ook door het centraal stellen van kinderen in de gezinstherapie. Voor mijn huidig werk heel herkenbaar.
Een probleem van een kind is in zijn ogen altijd een probleem van het hele gezin.
Een tweede belangrijk uitgangspunt is dat de oplossing kan worden gevonden in het probleem waarvoor in eerste instantie therapie nodig was. Op die manier wordt het probleemkind een 'deskundig' kind dat de therapeut de weg wijst.
Hoofdstuk drie is voor mij het meest bruikbare : de instrumenten van de therapeut. (relationele vragen, het gebruik van symbolische taal, spel, concretiseren, genogram, humor en creativiteit). Knap naslagwerk, zeer bruikbaar in mijn huidige job als gezinstherapeut en goede opfrisbeurt voor de verdere uitbouw van mijn eigen privé praktijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten