'Bloemen verwelken, mensen vergaan ... planten blijven altijd bestaan'

Elk weekend ga ik nu op bezoek bij mijn moeder in het rusthuis. Buiten is het druk en zoeft de tijd voorbij, hier staat alles stil ... soms heb ik zelfs het idee dat de tijd hier achteruit gaat. Iedereen in zijn stoel, iedereen aan het eten of iedereen op het toilet. Het is een leven in gemeenschap zonder met elkaar in contact te komen. Elk leeft hier in zijn wereld en zit in zijn eigen tijdsbeeld. Op het moment dat ik mijn moeder bezoek is ze met haar jurk aan het 'frunniken'. Ik denk dat ze naailes aan het geven is. Ooit was het haar job, vele vele jaren geleden. De laatste tijd praat ze niet meer duidelijk, het is eerder een gebrabbel waar ik niet veel van kan maken. Wanneer ik haar voeten masseer zegt ze plots : 'Amai dat doet deugd'. Ondertussen werkt mijn man in de moestuin van mijn vader. Hij zaait en plant en wonderwel begint alles goed te groeien. Als ik uit mijn teletijdmachine (rusthuis) terug op 'de Limberg' kom doet het ook deugd om terug leven te zien. Ook al eten de konijnen de kolen weg, alles blijft groeien. De natuur valt niet te stoppen.