Valentijn voor vader van moeder

Mijn vader heeft deze week zijn verdiende Valentijn gekregen. Hij gaat twee keer per dag, zeven op zeven, mijn moeder helpen tijdens het eten in het bejaardentehuis. Ze woont er nu reeds, tegen alle verwachtingen in, bijna een jaar. Ze is gelukkig, dat zie en voel ik wanneer ik haar op zondag ga bezoeken en haar voeten masseer. Als een mens niet meer stapt, beginnen die serieus op te zwellen. De wekelijkse voetmassage doet haar goed. Ondertussen is ze druk bezig met het vertellen van verhalen, maar allemaal in haar taal, een soort brabbeltaal waar ik niet veel van kan uitmaken. Af en toe komt er een herkenbaar woord uit.

Met tranen in zijn ogen vertelde mijn vader me vandaag dat moeder, zijn vrouw, opeens tijdens een zeldzaam helder moment hem zei : "Awel Jan, ik zie U nog altijd graag". Liefde, er staat geen leeftijd op, maar ik denk dat mijn ouders elkaar nog nooit zo graag hebben gezien als nu tijdens de dementie. Mooi en ontroerend. 
Elke week weer verschiet ik van mijn vader. Tijdens onze wekelijkse koffie, bij hem thuis in de zetel, begint hij vragen te stellen over mijn werk, mijn ambitie en mijn relatie. Daar moet je dan midden tachtig voor geworden zijn. Maar onder het motto 'beter laat dan nooit' mag dit tellen. Het is nu in hun laatste levensfase dat ik emotioneel eindelijk dicht bij mijn ouders sta en dat doet deugd. Het is voordien anders geweest. Voor mij mag het zo nog even blijven duren.