Weinig blog deze week omdat er zoveel tijd nodig was om te praten.
Praten over mijn relatie en het leven.
Praten over beslissingen nemen.
Praten over eerlijkheid.
Praten over keuzes maken in mijn leven.
Praten over duidelijk zijn.
Praten over mezelf, wie ik NU ben en niet vroeger.
Praten
Praten
Praten... ik ben letterlijk mijn stem kwijt. IK kan niet meer praten. Ben op, uitgepraat. Wat valt er nog te praten ? Misschien moeten we gewoon doen.
Posts tonen met het label brain. Alle posts tonen
Posts tonen met het label brain. Alle posts tonen
zondag 1 februari 2015
maandag 26 januari 2015
vader wordt 85
Mijn vader wordt 85. Ik heb hem enkel aan de lijn gehad. Met zijn ouder worden, komt de afstand tussen ons beiden alleen maar duidelijker in beeld. We zijn beleefd voor elkaar, maar hebben niets te vertellen. Hij staat symbool voor hoe ik het zelf NIET wil aanpakken in dit leven.
Gisteren is hij gaan "chinezen" met mijn broer (die trouwens vandaag ook jarig is) en zijn gezin. Op dit moment kan ik deze 'happy family' missen als de pest. Ik heb geen boodschap aan hun levensopvatting maar wil hen wel respecteren. Gelukkig heb ik een broer die me begrijpt en me deze ruimte geeft. We delen dezelfde vader en daardoor dezelfde overtuiging om het in dit leven anders aan te pakken.
Vader gaat nu naar zijn demente vrouw om haar te voeden in het bejaardentehuis. Het gaat blijkbaar niet goed met haar. Ze ontwaakt niet meer. Stilaan kruipt ze letterlijk weg in haar eigen wereld. Een zoveelste confrontatie voor mijn vader. Na het bezoek komt hij terug naar huis en kijkt naar "blokken" op één. Dat is zijn leven. Eindeloos wachten op het einde.
Ik wil niet wachten op dat einde, dat komt er zowiezo wel. Laat ik alvast beginnen met mijn waarden goed te verduidelijken en tijdens mijn weg ernaartoe de 'monsters' te confronteren. Vandaag gans de dag in eigen praktijk. De ene cliënt na de andere. Het geeft een boost, ik weet dat ik dit wil ... en liefst nog veel meer.
Fijne verjaardag vader. Ik drink vanavond op Uw gezondheid een glas.
zondag 18 januari 2015
Dit ben ik !
Ik wist dat dit jaar goed voor me zal zijn. Het is zo'n dom voornemen, maar het werkt, dat probeer ik me toch wijs te maken. Eigenlijk heeft het niets met dat nieuwe jaar te maken, maar wel alles met die andere focus die ik wil leggen.
De laatste weken voel ik me emotioneel enorm sterk. Er is terug helderheid gekomen in mijn manier van denken en vooral mijn manier van doen. En jawel, soms tijdens het fietsen komen die gedachten op, die monsters die me influisteren hoe zielig ik toch wel ben. ACT heeft me geholpen om te luisteren naar die monsters, ze letterlijk aan te spreken maar me er niet meer door laten intimideren.
Het is dank zij het zuurstof tekort van mijn man, dat ik zelf meer ademruimte heb gekregen. De confrontatie om tijdens het weekend alleen te zijn heeft me wakker gemaakt. Ik ben geen eenzaat, ik hou er niet van om alleen op te staan in een leeg huis... dat dacht ik toch.
Nu heb ik een enorme rust gevonden, een nieuwe weg, een nieuwe ontdekking. Ik slaap uit, zet koffie, knuffel de poes en geniet. Maar het belangrijkste : ik besef dat ik aan het genieten ben. De laatste weken heb ik die eenzaamheid kunnen koesteren en ben daardoor ook anderen gaan opzoeken. Wél ingaan op dat aanbod om een pintje te gaan drinken. Andere, nieuwe en boeiende mensen leren kennen. Complimenten krijgen van diegenen waar ik het totaal niet van zou verwachten. En met vrienden afspreken en hen opnieuw leren kennen.
Staat mijn relatie me in de weg ? Ik denk het niet, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Mijn denken stond me in de weg. Mijn gedachten hielden me vast in een domme structuur. En er zat geen actie meer in. Ik liet het allemaal gebeuren vanuit een gelatenheid. De eenzaamheid frist me op, maakt me wakker en geeft me een nieuw profiel, jawel diegene die ik was, ben en wil zijn en dat is Fijn !
En jawel ik moet oppassen met mijn 'happy' gevoel. Er zijn al trouwe vrienden die twijfelen aan mijn overtuiging. Onrechtstreeks laten ze me dit weten. Is Geert wel happy ? Waarom moet hij dat zo luid verkondigen ? Is dit Geert wel ?
Ik besef dat ik iets zwaarmoedigs rond mij heb hangen en weet ook van wie ik die zwaarmoedige levensvisie heb meegekregen. Deze zal ook altijd aanwezig blijven. Maar het verschil is dat ik dat gevoel wil aanpakken. Ik wil er niet meer naar luisteren en dat werkt. Jawel lieve vrienden, SPOT blog volgers, Dit ben ik !
De laatste weken voel ik me emotioneel enorm sterk. Er is terug helderheid gekomen in mijn manier van denken en vooral mijn manier van doen. En jawel, soms tijdens het fietsen komen die gedachten op, die monsters die me influisteren hoe zielig ik toch wel ben. ACT heeft me geholpen om te luisteren naar die monsters, ze letterlijk aan te spreken maar me er niet meer door laten intimideren.
Het is dank zij het zuurstof tekort van mijn man, dat ik zelf meer ademruimte heb gekregen. De confrontatie om tijdens het weekend alleen te zijn heeft me wakker gemaakt. Ik ben geen eenzaat, ik hou er niet van om alleen op te staan in een leeg huis... dat dacht ik toch.
Nu heb ik een enorme rust gevonden, een nieuwe weg, een nieuwe ontdekking. Ik slaap uit, zet koffie, knuffel de poes en geniet. Maar het belangrijkste : ik besef dat ik aan het genieten ben. De laatste weken heb ik die eenzaamheid kunnen koesteren en ben daardoor ook anderen gaan opzoeken. Wél ingaan op dat aanbod om een pintje te gaan drinken. Andere, nieuwe en boeiende mensen leren kennen. Complimenten krijgen van diegenen waar ik het totaal niet van zou verwachten. En met vrienden afspreken en hen opnieuw leren kennen.
Staat mijn relatie me in de weg ? Ik denk het niet, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Mijn denken stond me in de weg. Mijn gedachten hielden me vast in een domme structuur. En er zat geen actie meer in. Ik liet het allemaal gebeuren vanuit een gelatenheid. De eenzaamheid frist me op, maakt me wakker en geeft me een nieuw profiel, jawel diegene die ik was, ben en wil zijn en dat is Fijn !
En jawel ik moet oppassen met mijn 'happy' gevoel. Er zijn al trouwe vrienden die twijfelen aan mijn overtuiging. Onrechtstreeks laten ze me dit weten. Is Geert wel happy ? Waarom moet hij dat zo luid verkondigen ? Is dit Geert wel ?
Ik besef dat ik iets zwaarmoedigs rond mij heb hangen en weet ook van wie ik die zwaarmoedige levensvisie heb meegekregen. Deze zal ook altijd aanwezig blijven. Maar het verschil is dat ik dat gevoel wil aanpakken. Ik wil er niet meer naar luisteren en dat werkt. Jawel lieve vrienden, SPOT blog volgers, Dit ben ik !
zaterdag 17 januari 2015
School voor holebi's
Opmerkelijk bericht vandaag in de Standaard weekendkrant (p. 36/37)
"Manchester overweegt school voor holebi's" Studieresultaten van Britse Holebi- en transgenderjongeren lijden onder pesterijen.
Het zou toch een spijtige zaak zijn, moest dit project écht van start gaan. Het moet toch de bedoeling zijn dat we de jongeren samen voorbereiden op die Super-Diverse-Maatschappij. Dat doen we niet door ze onder te verdelen in aparte groepen volgens geloof of geaardheid.
Gelukkig is Cavaria (de Vlaamse koepel van LGTB-organisatie) ook geen voorstander van deze speciale scholen. Er ligt natuurlijk wel een opdracht voor de onderwijzers. Het zal enorm belangrijk worden de ze stil staan, en actief zoeken en werken rond dit Super-Divers-Denken.
"Manchester overweegt school voor holebi's" Studieresultaten van Britse Holebi- en transgenderjongeren lijden onder pesterijen.
Het zou toch een spijtige zaak zijn, moest dit project écht van start gaan. Het moet toch de bedoeling zijn dat we de jongeren samen voorbereiden op die Super-Diverse-Maatschappij. Dat doen we niet door ze onder te verdelen in aparte groepen volgens geloof of geaardheid.
Gelukkig is Cavaria (de Vlaamse koepel van LGTB-organisatie) ook geen voorstander van deze speciale scholen. Er ligt natuurlijk wel een opdracht voor de onderwijzers. Het zal enorm belangrijk worden de ze stil staan, en actief zoeken en werken rond dit Super-Divers-Denken.
donderdag 15 januari 2015
woensdag 7 januari 2015
Je suis Charlie
Zwarte dag vandaag ... wat een hel ... hoe moet je hiermee omgaan ?
Ik had vandaag vier verschillende huisbezoeken en zat veel in de wagen. Via Radio één kon ik de verslagenheid volgen en ook de sterke verklaringen van verschillende mensen waaronder Nigel Williams :'de tijd is aangebroken dat er een verwesterde aangepaste versie moet komen van de Islam'.
Gelukkig heb ik geen TV, heb geen behoefde aan beelden, het is zo al erg genoeg.
Morgen zit ik met mijn moslim collega's rond de vergadertafel, ik heb het er moeilijk mee. De tijd is aangebroken dat we de zaken moeten benoemen zoals ze zijn. Dit kan zo niet verder gaan. We moeten ons laten horen. We staan in onze samenleving te ver om dit te laten gebeuren. Begin van verandering.
Ik had vandaag vier verschillende huisbezoeken en zat veel in de wagen. Via Radio één kon ik de verslagenheid volgen en ook de sterke verklaringen van verschillende mensen waaronder Nigel Williams :'de tijd is aangebroken dat er een verwesterde aangepaste versie moet komen van de Islam'.
Gelukkig heb ik geen TV, heb geen behoefde aan beelden, het is zo al erg genoeg.
Morgen zit ik met mijn moslim collega's rond de vergadertafel, ik heb het er moeilijk mee. De tijd is aangebroken dat we de zaken moeten benoemen zoals ze zijn. Dit kan zo niet verder gaan. We moeten ons laten horen. We staan in onze samenleving te ver om dit te laten gebeuren. Begin van verandering.
I E T S
Zeven januari, het jaar is al weer volop aan het draaien. Na twee weken bezinning thuis, heb ik helemaal het gevoel actief in het leven te staan.
Dat geeft een fijn gevoel, maar ik besef dat ik me bewust moet blijven en bewegen door me vast te houden aan die vooropgestelde waarden die ik wil nastreven. De ACT opleiding die ik momenteel volg, helpt me daar nog steeds goed bij.
Gisteren intensief gewerkt in het 'Hier-en-Nu' a.d.h.v. zintuigelijke bewustzijnsoefeningen. ACT is eenvoudig duidelijk en begrijpelijk, daardoor heeft het zo'n enorme impact op me.
Zeker op professioneel vlak. Binnen mijn eigen praktijk ben ik bezig met het uitbouwen van een eigen methodiek, sterk geïnspireerd door deze ACT theorie. Maar ook tijdens het geven van de gezinstherapie voel ik me gesterkt door deze visie.
ACT heeft me ook persoonlijk geholpen om, vooral die laatste maanden, goed te focussen op datgenen waar 'ik' naartoe wil.
Intussen zijn de vliegtuigtickets voor Barcelona binnen en heb ik een toffe plek gevonden via airb&b in het midden van de oude binnenstad. Samen met de reeds aangekochte tickets voor Boekarest geeft me dit een versterkt gevoel. Een gevoel van beslissingen nemen die erom doen, namelijk me goed voelen, me amuseren en vooral die nieuwe bewuste richting inslaan. Terug het gevoel hebben dat ik zelfstandig ben, dat ik voor 'iets' sta, maar zeker ook dat ik 'iets' kan betekenen voor anderen. Het is een gevoel dat ik verwaarloosd heb de laatste jaren. Ik was lui geworden in denken en doen. Dit jaar zal ik me beter en duidelijker gaan profileren.
Dat geeft een fijn gevoel, maar ik besef dat ik me bewust moet blijven en bewegen door me vast te houden aan die vooropgestelde waarden die ik wil nastreven. De ACT opleiding die ik momenteel volg, helpt me daar nog steeds goed bij.
Gisteren intensief gewerkt in het 'Hier-en-Nu' a.d.h.v. zintuigelijke bewustzijnsoefeningen. ACT is eenvoudig duidelijk en begrijpelijk, daardoor heeft het zo'n enorme impact op me.
Zeker op professioneel vlak. Binnen mijn eigen praktijk ben ik bezig met het uitbouwen van een eigen methodiek, sterk geïnspireerd door deze ACT theorie. Maar ook tijdens het geven van de gezinstherapie voel ik me gesterkt door deze visie.
ACT heeft me ook persoonlijk geholpen om, vooral die laatste maanden, goed te focussen op datgenen waar 'ik' naartoe wil.
Intussen zijn de vliegtuigtickets voor Barcelona binnen en heb ik een toffe plek gevonden via airb&b in het midden van de oude binnenstad. Samen met de reeds aangekochte tickets voor Boekarest geeft me dit een versterkt gevoel. Een gevoel van beslissingen nemen die erom doen, namelijk me goed voelen, me amuseren en vooral die nieuwe bewuste richting inslaan. Terug het gevoel hebben dat ik zelfstandig ben, dat ik voor 'iets' sta, maar zeker ook dat ik 'iets' kan betekenen voor anderen. Het is een gevoel dat ik verwaarloosd heb de laatste jaren. Ik was lui geworden in denken en doen. Dit jaar zal ik me beter en duidelijker gaan profileren.
woensdag 31 december 2014
Happy New Year
2015 gaat bijzonder worden, dat voel ik aankomen en ik zal er ook actief aan werken. Veel plannen die me nu reeds onrustig maken... 'dat' boek schrijven, mijn praktijk uitbouwen en naar buiten komen met mijn 'eigen therapeutisch concept'... maar vooral veel blijven lezen, naar de film gaan, meer reizen, nieuwe boeiende mensen ontmoeten en vooral die dierbare vrienden rondom mij nog meer opzoeken, nog meer verwennen, vastpakken en knuffelen.
Gisteren alvast tickets geboekt voor een weekend helemaal op mijn eentje naar Barcelona. In maart samen met A. naar Boedapest.
Nu m'n botten en dikke trui aan, ik trek naar het bos om samen met mijn man, twee honden, een kat en wat kippen, midden in de natuur een intieme overgang in te zetten naar dit boeiende nieuwe jaar.
2015 here I come !!! Geniet er ook van lieve SPOT blog volgers.
vrijdag 26 december 2014
creatieve gelijkgezinden
Oef... deze Kerst is voorbij. Goed doorstaan dit jaar. Geen toegevingen gedaan, gewoon thuis gebleven en mijn eigen zin gedaan.
Kerstavond de haard aan, lekker koken en drinken samen met mijn man. Gezien de laatste verwikkelingen, geen evidentie.
Zes, zeven jaar geleden is hij uit de strakke architectuurwereld gestapt. Hij is meer en meer artiest geworden. Altijd op zoek naar inspiratie en zichzelf.
Zijn creatieve zoektocht komt alsmaar sterker naar boven.
Onze relatie heeft daardoor een kritische screening gekregen.
Niets is nog evident, we stellen alles in vraag.
Dat is vermoeiend maar ook wel boeiend.
Mijn man is net vertrokken, voor een aantal dagen, naar zijn nieuwe atelier hier achter de hoek. Het is zijn nieuwe project. Hij wil er zichzelf afzonderen en creëren. Hij wil zich opnieuw laten inspireren door andere jonge mensen in een nieuwe omgeving en zichzelf uitdagen door zijn grenzen te verleggen.
Ondertussen blijf ik hier allen in dit grote huis achter met de dikke poes. Ik voel me fris en helder. De zenuwachtige zoektocht van mijn man heeft mij ook wakker gemaakt. Hij laat me stilstaan bij de organisatie van mijn eigen leven. Evidenties in vraag durven stellen door ze te doorbreken.
Ik merk dat ik terug plannen maak.
Ik ga op zoek naar die zaken die belangrijk zijn voor mij.
Ik ben benieuwd naar de beslissingen die ik ga en wil nemen.
Ik ben alvast overtuigd dat ik op zoek wil gaan naar mensen met een gezonde positieve vibe. Mensen die uitdagingen aan willen gaan vanuit een creatief denken. Niet zeuren over dat pensioen, ik ga niet met pensioen. Leven en werken moeten samen kunnen gaan. Die balans wil ik ontdekken en vinden. Daar heb ik anderen voor nodig. Maar dan wel gelijkgezinden, mensen die mee willen denken, mensen die open staan en creatief in actie gaan.
Het is een goed voornemen voor het aankomende nieuwe jaar.
Kerstavond de haard aan, lekker koken en drinken samen met mijn man. Gezien de laatste verwikkelingen, geen evidentie.
Zes, zeven jaar geleden is hij uit de strakke architectuurwereld gestapt. Hij is meer en meer artiest geworden. Altijd op zoek naar inspiratie en zichzelf.
Zijn creatieve zoektocht komt alsmaar sterker naar boven.
Onze relatie heeft daardoor een kritische screening gekregen.
Niets is nog evident, we stellen alles in vraag.
Dat is vermoeiend maar ook wel boeiend.
Mijn man is net vertrokken, voor een aantal dagen, naar zijn nieuwe atelier hier achter de hoek. Het is zijn nieuwe project. Hij wil er zichzelf afzonderen en creëren. Hij wil zich opnieuw laten inspireren door andere jonge mensen in een nieuwe omgeving en zichzelf uitdagen door zijn grenzen te verleggen.
Ondertussen blijf ik hier allen in dit grote huis achter met de dikke poes. Ik voel me fris en helder. De zenuwachtige zoektocht van mijn man heeft mij ook wakker gemaakt. Hij laat me stilstaan bij de organisatie van mijn eigen leven. Evidenties in vraag durven stellen door ze te doorbreken.
Ik merk dat ik terug plannen maak.
Ik ga op zoek naar die zaken die belangrijk zijn voor mij.
Ik ben benieuwd naar de beslissingen die ik ga en wil nemen.
Ik ben alvast overtuigd dat ik op zoek wil gaan naar mensen met een gezonde positieve vibe. Mensen die uitdagingen aan willen gaan vanuit een creatief denken. Niet zeuren over dat pensioen, ik ga niet met pensioen. Leven en werken moeten samen kunnen gaan. Die balans wil ik ontdekken en vinden. Daar heb ik anderen voor nodig. Maar dan wel gelijkgezinden, mensen die mee willen denken, mensen die open staan en creatief in actie gaan.
Het is een goed voornemen voor het aankomende nieuwe jaar.
donderdag 25 december 2014
zondag 21 december 2014
Kerstboom
Normaal gezien vertrokken we voor een aantal dagen naar Zuid England, om er in een klein huis terug te trekken van de kerst- en feestdagen. Gelukkig hebben we de knoop doorgehakt om dan toch niet op reis te vertrekken, en eerlijk aan ouders en familie te melden dat we passen voor dit feestgedruis.
Samen met mijn man, zijn we gisteren een kerstboom gaan kopen. Dit jaar een kleine maar fijne. Na de voorlaatste BLAU-expo hebben we hem gisterenavond, van een originele decoratie voorzien terwijl de haard gezellig smeulde en de wijn aangenaam binnen ging. Hier in huis hangt een eigen sfeer en dat voelt veilig, eerlijk en super aangenaam.
De volgende dagen 'lots-of-plans' maar vandaag eerst nog die laatste BLAU expo dag.
zaterdag 20 december 2014
zondag 14 december 2014
Sara Bosmans
December een maand van terugblikken.
(Binnenkort mijn boek- en film-SPOT-blog-lijst.
Afgelopen jaar heb ik Sara Bosmans leren kennen (Sara is klinisch psycholoog en gedragstherapeut). Het is een vrouw die een grote indruk en impact op me maakt. Deze tengere vrouw heeft op haar geheel eigen apathische manier nieuwe inzichten gegeven zowel privé als professioneel. De manier waarop ze me haar visie op het leven geeft sluit perfect aan op 'dit-moment-in-mijn-eigen-leven'.
Ik weet dat ze passioneel tango kan dansen, maar ze heeft me ook meegenomen op haar moeilijke beslissing om toch voor kinderen te kiezen en daardoor, met deze keuze, een aantal belangrijke andere dingen heeft moeten laten varen. Ik heb dit jaar verschillende opleiding kunnen volgen bij haar. (Momenteel volg ik de acht-weken opleiding bij Sara.) Doorheen die verschillende opleidingen blijft deze broze vrouw altijd zichzelf. Ondanks haar tengere lichaam, haar speciale manier van kleden, haar eigen apathische manier om haar theorie te verkondigen is dit voor mij de stevigste vrouw die ik heb mogen ontmoeten dit jaar. Ze heeft me nieuwe, bruikbare inzichten gegeven. Haar stijl, haar uitleg en zeker ook haar overtuiging hebben me ongelooflijk kunnen inspireren om er zelf iets mee aan te vangen.
Ik ben op een andere manier naar mensen gaan kijken, gaan luisteren. Gisteren nam ik deel aan een sterk gesprek met een aantal vrienden. Ik vond het bewonderenswaardig en moedig hoe de ene vriend de andere aansprak op zijn verantwoordelijkheid om zijn leven aan te pakken. Niet stagneren, maar in actie gaan, uit je comfortzone durven gaan. Ik hou van dit soort mensen. Mensen die praten vanuit een overtuiging en niet vertrekken vanuit een verbitterde mensvisie. Ik hoop nog meer van dit te mogen ontdekken in mijn omgeving. Ik heb precies een nieuwe bril gekregen.
Dank Sarah voor die nieuwe heldere kijk, zonder dat je het weet of beseft, geef je me steun en moed om verder te gaan, beslissingen te nemen en me hierbij goed te voelen. Ik wil meer van dit !
(Binnenkort mijn boek- en film-SPOT-blog-lijst.
Afgelopen jaar heb ik Sara Bosmans leren kennen (Sara is klinisch psycholoog en gedragstherapeut). Het is een vrouw die een grote indruk en impact op me maakt. Deze tengere vrouw heeft op haar geheel eigen apathische manier nieuwe inzichten gegeven zowel privé als professioneel. De manier waarop ze me haar visie op het leven geeft sluit perfect aan op 'dit-moment-in-mijn-eigen-leven'.
Ik weet dat ze passioneel tango kan dansen, maar ze heeft me ook meegenomen op haar moeilijke beslissing om toch voor kinderen te kiezen en daardoor, met deze keuze, een aantal belangrijke andere dingen heeft moeten laten varen. Ik heb dit jaar verschillende opleiding kunnen volgen bij haar. (Momenteel volg ik de acht-weken opleiding bij Sara.) Doorheen die verschillende opleidingen blijft deze broze vrouw altijd zichzelf. Ondanks haar tengere lichaam, haar speciale manier van kleden, haar eigen apathische manier om haar theorie te verkondigen is dit voor mij de stevigste vrouw die ik heb mogen ontmoeten dit jaar. Ze heeft me nieuwe, bruikbare inzichten gegeven. Haar stijl, haar uitleg en zeker ook haar overtuiging hebben me ongelooflijk kunnen inspireren om er zelf iets mee aan te vangen.
Ik ben op een andere manier naar mensen gaan kijken, gaan luisteren. Gisteren nam ik deel aan een sterk gesprek met een aantal vrienden. Ik vond het bewonderenswaardig en moedig hoe de ene vriend de andere aansprak op zijn verantwoordelijkheid om zijn leven aan te pakken. Niet stagneren, maar in actie gaan, uit je comfortzone durven gaan. Ik hou van dit soort mensen. Mensen die praten vanuit een overtuiging en niet vertrekken vanuit een verbitterde mensvisie. Ik hoop nog meer van dit te mogen ontdekken in mijn omgeving. Ik heb precies een nieuwe bril gekregen.
Dank Sarah voor die nieuwe heldere kijk, zonder dat je het weet of beseft, geef je me steun en moed om verder te gaan, beslissingen te nemen en me hierbij goed te voelen. Ik wil meer van dit !
zaterdag 13 december 2014
H A R D
Het is een 'potentiele-titel-kanshebber' voor dat boek dat ik wil schrijven. Ik ga mezelf geen deadline opleggen, maar de volgende maanden moet dat boek vorm krijgen. Eerst de inhoud verder uitwerken. Reeds begonnen met een mind map, daar kan ik voorlopig mee verder.
H A R D ... het was even schrikken om dat te horen van mijn partner, de man die me intussen begrepen heeft. En jawel, ik ben H A R D !
Ik werk al jaren in de Z A C H T E sector, was vroeger het knuffel kind, en ben nu nog steeds enorm emotioneel. Ik begin bijvoorbeeld al te huilen wanneer ik vanmorgen de krant lees over de begrafenis van Fabiola.
"Olé, Olé, ole-olé-olé, al Rocio yo quiro volver' het klonk bijna vrolijk, maar ook nostalgisch, als iets van lang geleden... "(het Spaanse koor uit Vilvoorde en de Spaanse nicht met castagnetten in de hand. De Standaard p. 9). Ontroerend toch !
Maar ik kan ook al beginnen huilen met 'Winter reise' van Schubert (door Thomas Kaufmann), of zelfs Roisin Murphy kan me tot huilen brengen.
Ik wil maar zeggen dat ik niet veel nodig heb om emotioneel los te barsten. En toch ben ik H A R D ! Misschien H A R D geworden, wie zal het zeggen, al kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Misschien ben ik H A R D ter verdediging van mezelf tegen deze 'boze' wereld.
Nu ik de vijftig voorbij ben besef ik dat ik een duidelijk mensbeeld heb, mijn eigen visie op het leven, dit bestaan. Het is mijn houvast, mijn structuur. Collega's spreken vaak hun verwondering uit over duidelijke stellingen die ik inneem of uitspraken die ik ongeremd doe. Ze geven me terug dat dit mijn kracht is. Ze zeggen dit nodig te hebben om alert te blijven in hun job, in hun relatie tot collega's en zelfs in hun eigen leven.
Ook voor mijn man zal ik H A R D overkomen, dat besef ik nu pas. Ook al ben ik een emotioneel vat dat gauw gaat overlopen, toch ben ik geen vod. Ik weet waar ik naartoe wil. Ik probeer mijn duidelijke focus te leggen. Niet evident, zeker niet voor diegenen die met mij moeten samenleven, samenwerken of samen een pint gaan pakken.
Hopelijk ben ik H A R D met een H A R T .
H A R D ... het was even schrikken om dat te horen van mijn partner, de man die me intussen begrepen heeft. En jawel, ik ben H A R D !
Ik werk al jaren in de Z A C H T E sector, was vroeger het knuffel kind, en ben nu nog steeds enorm emotioneel. Ik begin bijvoorbeeld al te huilen wanneer ik vanmorgen de krant lees over de begrafenis van Fabiola.
"Olé, Olé, ole-olé-olé, al Rocio yo quiro volver' het klonk bijna vrolijk, maar ook nostalgisch, als iets van lang geleden... "(het Spaanse koor uit Vilvoorde en de Spaanse nicht met castagnetten in de hand. De Standaard p. 9). Ontroerend toch !
Maar ik kan ook al beginnen huilen met 'Winter reise' van Schubert (door Thomas Kaufmann), of zelfs Roisin Murphy kan me tot huilen brengen.
Ik wil maar zeggen dat ik niet veel nodig heb om emotioneel los te barsten. En toch ben ik H A R D ! Misschien H A R D geworden, wie zal het zeggen, al kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Misschien ben ik H A R D ter verdediging van mezelf tegen deze 'boze' wereld.
Nu ik de vijftig voorbij ben besef ik dat ik een duidelijk mensbeeld heb, mijn eigen visie op het leven, dit bestaan. Het is mijn houvast, mijn structuur. Collega's spreken vaak hun verwondering uit over duidelijke stellingen die ik inneem of uitspraken die ik ongeremd doe. Ze geven me terug dat dit mijn kracht is. Ze zeggen dit nodig te hebben om alert te blijven in hun job, in hun relatie tot collega's en zelfs in hun eigen leven.
Ook voor mijn man zal ik H A R D overkomen, dat besef ik nu pas. Ook al ben ik een emotioneel vat dat gauw gaat overlopen, toch ben ik geen vod. Ik weet waar ik naartoe wil. Ik probeer mijn duidelijke focus te leggen. Niet evident, zeker niet voor diegenen die met mij moeten samenleven, samenwerken of samen een pint gaan pakken.
Hopelijk ben ik H A R D met een H A R T .
donderdag 11 december 2014
ik ben een Egoïst
Een gans jaar lukt het me, om in relatie te blijven met m'n ouders / familie. Af en toe op bezoek, niet te veel, maar genoeg. Het kost me veel moeite, maar het lukt me.
Altijd dat gevoel hier niet bij te horen, niet op je plaats zijn. Jaren je best doen om 'het' uit te leggen, 'het' te verklaren. Gelukkig heb ik, na jaren moeite doen, ingezien om dit op te geven.
En elk jaar opnieuw kerst-familie-feest-kopen-gezelligheid's sfeer.
Kerstmis, letterlijk de geboorte van het kind Jezus, een heteroseksuele gebeurtenis. Ik heb hier niets mee te maken. Het zegt me niets. Niet alleen omdat ik atheist ben, maar ook omdat ik niet welkom ben in de Katholieke kerk, zowiezo in geen enkele kerk. (gelukkig is er nog het boeddhistisch denken om mijn gemoedsziel ergens tot rust te brengen)
Jarenlang heb ik kerstfeesten afgezworen tot grote spijt van mijn ouders. Ze hebben die spijt niet kunnen uitdrukken, wel hun bitterheid, hun boosheid, veel minder hun teleurstelling. Waarom vinden ze het niet fijn ?
Ouders worden ouder, lopen krommer, worden zieker en dementer. Mijn geweten wordt aangesproken, de druk wordt groter. Uiteindelijk dan toch beslist om aan deze opgepepte, valse gezelligheid deel te nemen.
Maar waarom ? Waarvoor ?
Na al die jaren van afwezigheid merk ik geen verandering. Het feest, de sfeer gaat door. De nepgezelligheid wordt verdergezet. Zinloze pakjes worden gekocht, nepvreugde kreten blijven klinken. De nieuwe generatie (klein)kinderen is nu ook aanwezig. Ze zullen dit waarschijnlijk ook opmerken, maar sluiten aan, ze doen mee. Hebben ze een alternatief ?
Eén, twee jaar heb ik dit volgehouden.
Nu kan ik niet meer.
Ik wil niet meer.
Ben blij met mijn beslissing om niet meer mee te doen.
Laat hun maar verder gaan. Het is "hun" waarde, niet die van mij.
Ik gun het hen oprecht, zoals ik hoop dat ze mijn visie ook begrijpen.
Nu komen andere vragen :
- wil ik zelf een kerstboom zetten ?
- wil ik thuis, in mijn huis, die sfeer oproepen ?
Meer dan eens noemde mijn moeder me een egoïst. En ze had gelijk.
Alleen heeft voor mij het egoïstisch denken een heel andere connotatie.
Altijd dat gevoel hier niet bij te horen, niet op je plaats zijn. Jaren je best doen om 'het' uit te leggen, 'het' te verklaren. Gelukkig heb ik, na jaren moeite doen, ingezien om dit op te geven.
En elk jaar opnieuw kerst-familie-feest-kopen-gezelligheid's sfeer.
Kerstmis, letterlijk de geboorte van het kind Jezus, een heteroseksuele gebeurtenis. Ik heb hier niets mee te maken. Het zegt me niets. Niet alleen omdat ik atheist ben, maar ook omdat ik niet welkom ben in de Katholieke kerk, zowiezo in geen enkele kerk. (gelukkig is er nog het boeddhistisch denken om mijn gemoedsziel ergens tot rust te brengen)
Jarenlang heb ik kerstfeesten afgezworen tot grote spijt van mijn ouders. Ze hebben die spijt niet kunnen uitdrukken, wel hun bitterheid, hun boosheid, veel minder hun teleurstelling. Waarom vinden ze het niet fijn ?
Ouders worden ouder, lopen krommer, worden zieker en dementer. Mijn geweten wordt aangesproken, de druk wordt groter. Uiteindelijk dan toch beslist om aan deze opgepepte, valse gezelligheid deel te nemen.
Maar waarom ? Waarvoor ?
Na al die jaren van afwezigheid merk ik geen verandering. Het feest, de sfeer gaat door. De nepgezelligheid wordt verdergezet. Zinloze pakjes worden gekocht, nepvreugde kreten blijven klinken. De nieuwe generatie (klein)kinderen is nu ook aanwezig. Ze zullen dit waarschijnlijk ook opmerken, maar sluiten aan, ze doen mee. Hebben ze een alternatief ?
Eén, twee jaar heb ik dit volgehouden.
Nu kan ik niet meer.
Ik wil niet meer.
Ben blij met mijn beslissing om niet meer mee te doen.
Laat hun maar verder gaan. Het is "hun" waarde, niet die van mij.
Ik gun het hen oprecht, zoals ik hoop dat ze mijn visie ook begrijpen.
Nu komen andere vragen :
- wil ik zelf een kerstboom zetten ?
- wil ik thuis, in mijn huis, die sfeer oproepen ?
Meer dan eens noemde mijn moeder me een egoïst. En ze had gelijk.
Alleen heeft voor mij het egoïstisch denken een heel andere connotatie.
Eigen boek
Hoe langer hoe meer begint het idee te rijpen om een eigen boek te schrijven. Geen roman... wel een soort semi-wetenschappelijk-eigen-bevindingsboek.
Het idee is er al lang, nu begint de goesting te komen. Hoe ik hieraan moet beginnen is me nog een raadsel. Voorlopig start ik alvast een klein notaboek met aantekeningen. Het moet volledig mijn eigen ding worden, mijn visie, mijn kijk op deze ingewikkelde wereld met zijn relaties en patronen.
zaterdag 29 november 2014
vrijdag 28 november 2014
Dominique Meersman
Het onverwachte overlijden van een goede vriend doet pijn.
De vijftig net niet kunnen bereiken, maar wel een boeiend leven kunnen leiden. Het gaat je goed Dominique daar in je nieuwe trip en doe zeker de groeten aan Linda. Wees gerust, we sluiten je vrouw Ann in ons hart, maar missen gaan we je zeker doen. Nog eens komt het besef dat we het hier en nu moeten doen. Wachten of uitstellen heeft geen zin. 'Pensioen-denken' is banaal.
Abonneren op:
Posts (Atom)