Mijn vader wordt 85. Ik heb hem enkel aan de lijn gehad. Met zijn ouder worden, komt de afstand tussen ons beiden alleen maar duidelijker in beeld. We zijn beleefd voor elkaar, maar hebben niets te vertellen. Hij staat symbool voor hoe ik het zelf NIET wil aanpakken in dit leven.
Gisteren is hij gaan "chinezen" met mijn broer (die trouwens vandaag ook jarig is) en zijn gezin. Op dit moment kan ik deze 'happy family' missen als de pest. Ik heb geen boodschap aan hun levensopvatting maar wil hen wel respecteren. Gelukkig heb ik een broer die me begrijpt en me deze ruimte geeft. We delen dezelfde vader en daardoor dezelfde overtuiging om het in dit leven anders aan te pakken.
Vader gaat nu naar zijn demente vrouw om haar te voeden in het bejaardentehuis. Het gaat blijkbaar niet goed met haar. Ze ontwaakt niet meer. Stilaan kruipt ze letterlijk weg in haar eigen wereld. Een zoveelste confrontatie voor mijn vader. Na het bezoek komt hij terug naar huis en kijkt naar "blokken" op één. Dat is zijn leven. Eindeloos wachten op het einde.
Ik wil niet wachten op dat einde, dat komt er zowiezo wel. Laat ik alvast beginnen met mijn waarden goed te verduidelijken en tijdens mijn weg ernaartoe de 'monsters' te confronteren. Vandaag gans de dag in eigen praktijk. De ene cliënt na de andere. Het geeft een boost, ik weet dat ik dit wil ... en liefst nog veel meer.
Fijne verjaardag vader. Ik drink vanavond op Uw gezondheid een glas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten