vrijdag 20 februari 2015
Marokko
Bijna elke vrijdagvoormiddag doe ik de telefoonpermanentie met H. mijn Marokkaanse collega. We doen dit al een aantal jaren en dat schept een band. Hoe langer hoe meer praten we over ons zelf en onze gevoelens. Ondanks een cultuurverschil en een andere geaardheid kunnen we elkaar vinden. H. is meer dan een gewone collega geworden. We maken samen veel fratsen, maar kunnen best wel diep gaan in het delen van gevoelens. Da's fijn en verrijkend. Hopelijk blijven we nog een tijd deze telefoonpermanentie doen.
donderdag 19 februari 2015
dinsdag 17 februari 2015
Zon, zee en rust
Ik heb een enorme nood aan vakantie... vooral zon, zee en rust. De flauwe Belgische lentezon is nog niet straf genoeg. Plannen maken dus. Dit voorjaar wil ik zeker nog eens naar een Grieks eiland. Gisteren niet veel, of toch zeker onrustig geslapen. Het heeft gans de dag in mijn systeem gezeten. Ik voelde me flauw en zwak. Vanavond op tijd in bed en morgen weer nieuwe sterke man.
maandag 16 februari 2015
The Body
Twee maal per week trainen onder toezicht van m'n Personal Trainer, wekelijks anderhalf uur intensieve Yoga, regelmatig gaan zwemmen, elke dag op de fiets m'n huisbezoeken doen...
Het vraagt niet alleen veel energie, maar ook een enorme organisatie om dit alles rond te krijgen en te plannen. Maar vooral : Het voelt goed aan.
Natuurlijk doe ik dit niet enkel om gezond te blijven, functioneren in een strak lichaam voelt fijn aan. En jawel, uiterlijk is voor mij belangrijk. Ik heb dit zeker niet 'van-huize-uit' meegekregen. Eigenlijk was het vroeger net omgekeerd, het was niet belangrijk hoe je eruit zag, wat je aan had, zolang je maar hard werkte. Ik heb me altijd verzet tegen die gedachte. Een bepaald schoonheidsideaal nastreven is niet verkeerd en valt best wel te combineren met een strakke loopbaan.
Mijn ouders zijn nooit fier geweest op zichzelf, ze hebben nooit veel aandacht geschonken aan hun uiterlijk of kleding. Ik wel ! Reeds als puber was mijn uiterlijk heel belangrijk. Meerdermalen heb ik woorden gehad met mijn moeder omdat ik soms thuis kwam met een groen kapsel of rode broek. De spiegel is altijd een goede vriend van me geweest.
Uiteindelijk heb ik dit 'trots-gevoel' meegenomen. Fier zijn op jezelf, daar is niets mis mee. Het geeft je een bepaalde uitstraling en kracht waar ik in geloof.
Mijn man wordt gek van al die knappe, blote basten hier op mijn SPOTblog. Spijtig genoeg beleeft hij deze beelden als een vorm van concurrentie of tekort, maar dat zou hij helemaal niet hoeven te hebben. Het is toch fijn om naar mooie dingen te kijken, kunst, natuur, kleuren en ook mensen. Ook al zal ik op mijn leeftijd niet meer dat strakke lijf hebben, toch ben ik tevreden met wat ik nu heb en zeker ook met dat van mijn man.
Het vraagt niet alleen veel energie, maar ook een enorme organisatie om dit alles rond te krijgen en te plannen. Maar vooral : Het voelt goed aan.
Natuurlijk doe ik dit niet enkel om gezond te blijven, functioneren in een strak lichaam voelt fijn aan. En jawel, uiterlijk is voor mij belangrijk. Ik heb dit zeker niet 'van-huize-uit' meegekregen. Eigenlijk was het vroeger net omgekeerd, het was niet belangrijk hoe je eruit zag, wat je aan had, zolang je maar hard werkte. Ik heb me altijd verzet tegen die gedachte. Een bepaald schoonheidsideaal nastreven is niet verkeerd en valt best wel te combineren met een strakke loopbaan.
Mijn ouders zijn nooit fier geweest op zichzelf, ze hebben nooit veel aandacht geschonken aan hun uiterlijk of kleding. Ik wel ! Reeds als puber was mijn uiterlijk heel belangrijk. Meerdermalen heb ik woorden gehad met mijn moeder omdat ik soms thuis kwam met een groen kapsel of rode broek. De spiegel is altijd een goede vriend van me geweest.
Uiteindelijk heb ik dit 'trots-gevoel' meegenomen. Fier zijn op jezelf, daar is niets mis mee. Het geeft je een bepaalde uitstraling en kracht waar ik in geloof.
Mijn man wordt gek van al die knappe, blote basten hier op mijn SPOTblog. Spijtig genoeg beleeft hij deze beelden als een vorm van concurrentie of tekort, maar dat zou hij helemaal niet hoeven te hebben. Het is toch fijn om naar mooie dingen te kijken, kunst, natuur, kleuren en ook mensen. Ook al zal ik op mijn leeftijd niet meer dat strakke lijf hebben, toch ben ik tevreden met wat ik nu heb en zeker ook met dat van mijn man.
zondag 15 februari 2015
zaterdag 14 februari 2015
Jean Philip en Karel
De laatste maanden is het snel aan het gaan. Er is zoveel aan het gebeuren, alles zit blijkbaar in een bepaalde stroomversnelling. Ik laat het gebeuren, het voelt goed aan. Ik voel een enorme gedrevenheid om dit aan te pakken en er nu ook écht voor te gaan.
Heeft dit met mijn leeftijd te maken ? Waarschijnlijk wel, het is zo'n gevoel dat ik het NU moet doen, NU moet aanpakken.
Vierentwintig uur is plots te weinig geworden. Dagen en weken vliegen voorbij en ik wil nog zo veel doen.
Maar al te goed is er het besef dat er keuzes moeten gemaakt worden. De laatste jaren heb ik een professionele weg gevonden die me helemaal ligt. Ik wil niet meedoen met die 'pensioen-angst'. Zoals het nu vooruit gaat, zo wil ik wel blijven werken, met de focus op datgene waar ik voor wil gaan. Werken is dan geen ballast maar geeft energie.
Vanmorgen lag ik lekker lui in bed te genieten van het moment. Koffie in bed met de krant erbij... er is niets beter ! Maar ik lag ook te mijmeren. Ik merk dat ik binnen mijn gedrevenheid ook een aantal mensen mis. Jean Philip en Karel zijn bijzondere vrienden voor me. Ze kennen elkaar nauwelijks, maar mij kennen ze ruim twintig jaar. Ik weet dat ze me écht kennen en weet dat ik bij hen, mag zijn wie ik ben. Ben met hen op vakantie geweest, we hebben samen (veel) wijn gedronken en plezier gemaakt en hebben samen eenzelfde film- en boek smaak. Ik weet dat ze één van mijn SPOTblog volgers zijn en dat voelt warm en betrokken aan. Maar de laatste weken/maanden zie ik hen niet meer. De berichten die we elkaar sturen zijn niet meer voldoende om dat gemis op te vangen. Misschien laat ik dit gemis bewust gebeuren. Vandaar uit, schieten we ofwel terug in actie ofwel net niet en laten we los. Met échte vrienden moet dat kunnen.
Op dit moment kom ik nieuwe mensen tegen, versterk ik andere vriendschappen of komen goede vrienden uit het verleden terug opdagen. Dat is fijn. Zo gaat dat met vriendschappen.
Heeft dit met mijn leeftijd te maken ? Waarschijnlijk wel, het is zo'n gevoel dat ik het NU moet doen, NU moet aanpakken.
Vierentwintig uur is plots te weinig geworden. Dagen en weken vliegen voorbij en ik wil nog zo veel doen.
Maar al te goed is er het besef dat er keuzes moeten gemaakt worden. De laatste jaren heb ik een professionele weg gevonden die me helemaal ligt. Ik wil niet meedoen met die 'pensioen-angst'. Zoals het nu vooruit gaat, zo wil ik wel blijven werken, met de focus op datgene waar ik voor wil gaan. Werken is dan geen ballast maar geeft energie.
Vanmorgen lag ik lekker lui in bed te genieten van het moment. Koffie in bed met de krant erbij... er is niets beter ! Maar ik lag ook te mijmeren. Ik merk dat ik binnen mijn gedrevenheid ook een aantal mensen mis. Jean Philip en Karel zijn bijzondere vrienden voor me. Ze kennen elkaar nauwelijks, maar mij kennen ze ruim twintig jaar. Ik weet dat ze me écht kennen en weet dat ik bij hen, mag zijn wie ik ben. Ben met hen op vakantie geweest, we hebben samen (veel) wijn gedronken en plezier gemaakt en hebben samen eenzelfde film- en boek smaak. Ik weet dat ze één van mijn SPOTblog volgers zijn en dat voelt warm en betrokken aan. Maar de laatste weken/maanden zie ik hen niet meer. De berichten die we elkaar sturen zijn niet meer voldoende om dat gemis op te vangen. Misschien laat ik dit gemis bewust gebeuren. Vandaar uit, schieten we ofwel terug in actie ofwel net niet en laten we los. Met échte vrienden moet dat kunnen.
Op dit moment kom ik nieuwe mensen tegen, versterk ik andere vriendschappen of komen goede vrienden uit het verleden terug opdagen. Dat is fijn. Zo gaat dat met vriendschappen.
Ik ben erbij
Jawel, ze hebben voor me gekozen, ik ben erbij.
Het was lang geleden dat ik had deelgenomen aan een sollicitatie. Best wel leuk om jezelf nog eens te koop aan te bieden, om jezelf professioneel te profileren. Deze keer was het een interne sollicitatie, maar dat neemt niet weg dat het nog altijd spannend blijft.
De directie heeft mijn verhaal kunnen aanhoren en ze hebben uiteindelijk beslist om me mee te nemen in dit nieuwe verhaal. Begin maart starten we met een nieuw team. We zijn met vier, vooral jonge, frisse, gedreven dertigers, waarvan ik de oude grijze meerwaarde zal moeten worden. Het is een fijn vooruitzicht om mij weer onder te dompelen in dit nieuwe verhaal. Het is een project/model waar we 'therapeutisch' werken met kinderen waarvan hun ouders in een vechtscheiding zitten. Later zal ik meer schrijven over dit model. Twee collega's gaan de ouders begeleiden, samen met een andere collega ben ik de kindertherapeut. Er zal een grondige training en supervisie komen om ons dit Nederlands model eigen te maken. Maar vooral het uitzicht op een nieuw, fris team en een nieuw project geeft me weer die boost.
Naast dit nieuwe project blijf ik gezinstherapeut. Ook dit project zal de volgende maanden een uitbreiding krijgen. Daarnaast begeleid ik ook nog een aantal gezinnen vanuit een cultureel perspectief. Zo kom ik bij twee Roma gezinnen, die me elke keer weer confronteren met hun toch wel deprimerend mensbeeld. Op het einde van de dag/week voel ik dat die verhalen bij me binnen komen. Het doet me wat.
Het is deze oefening die ik ga moeten maken, de combinatie van deze drie projecten binnen een voltijdse job. Een uitdaging !
Daarnaast begint mijn eigen praktijk goed te draaien. Ook die combinatie wil ik maken. Het gaat niet eenvoudig zijn en het zal vooral veel energie van me vragen. Het is nu net die energie die ik goed in het oog wil houden. Het is een kwestie van keuzes maken.
Mijn sessies met m'n personal trainer probeer ik uit te breiden naar twee maal per week. Daarnaast probeer ik elke morgen te gaan zwemmen, wekelijks een intensieve yoga les en vooral veel fietsen in de stad. Dit moet lukken om mij mentaal fris en in conditie te houden.
Het was lang geleden dat ik had deelgenomen aan een sollicitatie. Best wel leuk om jezelf nog eens te koop aan te bieden, om jezelf professioneel te profileren. Deze keer was het een interne sollicitatie, maar dat neemt niet weg dat het nog altijd spannend blijft.
De directie heeft mijn verhaal kunnen aanhoren en ze hebben uiteindelijk beslist om me mee te nemen in dit nieuwe verhaal. Begin maart starten we met een nieuw team. We zijn met vier, vooral jonge, frisse, gedreven dertigers, waarvan ik de oude grijze meerwaarde zal moeten worden. Het is een fijn vooruitzicht om mij weer onder te dompelen in dit nieuwe verhaal. Het is een project/model waar we 'therapeutisch' werken met kinderen waarvan hun ouders in een vechtscheiding zitten. Later zal ik meer schrijven over dit model. Twee collega's gaan de ouders begeleiden, samen met een andere collega ben ik de kindertherapeut. Er zal een grondige training en supervisie komen om ons dit Nederlands model eigen te maken. Maar vooral het uitzicht op een nieuw, fris team en een nieuw project geeft me weer die boost.
Naast dit nieuwe project blijf ik gezinstherapeut. Ook dit project zal de volgende maanden een uitbreiding krijgen. Daarnaast begeleid ik ook nog een aantal gezinnen vanuit een cultureel perspectief. Zo kom ik bij twee Roma gezinnen, die me elke keer weer confronteren met hun toch wel deprimerend mensbeeld. Op het einde van de dag/week voel ik dat die verhalen bij me binnen komen. Het doet me wat.
Het is deze oefening die ik ga moeten maken, de combinatie van deze drie projecten binnen een voltijdse job. Een uitdaging !
Daarnaast begint mijn eigen praktijk goed te draaien. Ook die combinatie wil ik maken. Het gaat niet eenvoudig zijn en het zal vooral veel energie van me vragen. Het is nu net die energie die ik goed in het oog wil houden. Het is een kwestie van keuzes maken.
Mijn sessies met m'n personal trainer probeer ik uit te breiden naar twee maal per week. Daarnaast probeer ik elke morgen te gaan zwemmen, wekelijks een intensieve yoga les en vooral veel fietsen in de stad. Dit moet lukken om mij mentaal fris en in conditie te houden.
donderdag 12 februari 2015
Maria Joao Ribeiro
Voor het eerst in mijn leven juwelen op maat laten maken. Maria Joao Ribeiro heeft een prachtige site KJOO hand made juwelry.
Voorlopig nog geen aanbod voor mannen, maar ze vond mijn vraag om iets 'mannelijks' te ontwerpen wel een uitdaging. Work in progress.
Ben benieuwd !
zondag 8 februari 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)