De laatste maanden is het snel aan het gaan. Er is zoveel aan het gebeuren, alles zit blijkbaar in een bepaalde stroomversnelling. Ik laat het gebeuren, het voelt goed aan. Ik voel een enorme gedrevenheid om dit aan te pakken en er nu ook écht voor te gaan.
Heeft dit met mijn leeftijd te maken ? Waarschijnlijk wel, het is zo'n gevoel dat ik het NU moet doen, NU moet aanpakken.
Vierentwintig uur is plots te weinig geworden. Dagen en weken vliegen voorbij en ik wil nog zo veel doen.
Maar al te goed is er het besef dat er keuzes moeten gemaakt worden. De laatste jaren heb ik een professionele weg gevonden die me helemaal ligt. Ik wil niet meedoen met die 'pensioen-angst'. Zoals het nu vooruit gaat, zo wil ik wel blijven werken, met de focus op datgene waar ik voor wil gaan. Werken is dan geen ballast maar geeft energie.
Vanmorgen lag ik lekker lui in bed te genieten van het moment. Koffie in bed met de krant erbij... er is niets beter ! Maar ik lag ook te mijmeren. Ik merk dat ik binnen mijn gedrevenheid ook een aantal mensen mis. Jean Philip en Karel zijn bijzondere vrienden voor me. Ze kennen elkaar nauwelijks, maar mij kennen ze ruim twintig jaar. Ik weet dat ze me écht kennen en weet dat ik bij hen, mag zijn wie ik ben. Ben met hen op vakantie geweest, we hebben samen (veel) wijn gedronken en plezier gemaakt en hebben samen eenzelfde film- en boek smaak. Ik weet dat ze één van mijn SPOTblog volgers zijn en dat voelt warm en betrokken aan. Maar de laatste weken/maanden zie ik hen niet meer. De berichten die we elkaar sturen zijn niet meer voldoende om dat gemis op te vangen. Misschien laat ik dit gemis bewust gebeuren. Vandaar uit, schieten we ofwel terug in actie ofwel net niet en laten we los. Met échte vrienden moet dat kunnen.
Op dit moment kom ik nieuwe mensen tegen, versterk ik andere vriendschappen of komen goede vrienden uit het verleden terug opdagen. Dat is fijn. Zo gaat dat met vriendschappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten