klein en broos

Soms voel ik me klein en broos. Voel ik me vreemd en verward.
Wat doe ik hier en nu en waarom ?
Laat me maar in dit gevoel, want het geeft me terug kracht en maakt me groot.

'il nero e l'argento' Paolo Giordano

Een kort, vreemd en afstandelijk verhaal over de verhoudingen binnen een jong gezin na het overlijden van de huishoudster. Ook al is het een dun boek, het duurt even vooraleer ik in de bevreemdende sfeer zit van dit kleine gezin en deze speciale dame.
De zwangerschap van Nora verloopt niet zoals ze wensen. Haar man haalt 'Signora A' in huis om voor Nora te zorgen. Signora A. (later herdoopt tot Babette) is fantastisch. Als hun zoon Emanuele er is, blijft ze als nanny.
En dan valt Signora A. weg. Ze wordt ziek en gaat dood. Het gezin gaat hieraan ten onder. De aftakeling van Signora A. is afschuwelijk.

 Giordano schrijft een psychologische roman met een bepaalde koude afstandelijkheid die voor mij verwarrend is. De sfeer is beklijvend en ik blijf na het lezen van dit verhaal met een vreemd gevoel achter. De volgende dagen zal deze sfeer nog even blijven hangen vrees ik. Goed boek, knap geschreven.

"We hoeven niet meer te doen alsof, de dood was er al, samen met ons, hij nam de lege helft van het bed in, maar wachtte rustig af..."

A silver fox

Perry Grayson

Deze Engelse kunstenaar (°1960) is vooral bekend om zijn keramische vazen. Op de glanzend gedecoreerde potten en vazen ontrollen zich verhalen over geweld, seks en verleiding. Hij maakt sterk autobiografische werken waarin beelden van Perry als "Claire", zijn vrouwelijk alter-ego, vaak verschijnen. Hij woont in Londen met zijn vrouw, de auteur en psychotherapeut Philippa Perry. Momenteel loopt er een boeiende tentoonstelling van hem in Londen over 'Identiteit'.

Luc Van den Berge

Ik heb me deze week heerlijk laten inspireren door Luc Van den Berge
('Hulpverlening en mannen' Interactie-Academie dinsdag 04 november.)

Van Cliënten wordt verwacht dat ze spreken over gevoelens en kwetsbaarheden. En, dat ze ervaringen van falen, onmacht, controle verlies kunnen bespreken. Maar, in het praten met en over mannen botsen we op impliciete mannelijkheidsopvattingen. Die kunnen haaks staan op gebruikelijke vrouwelijkheidsopvattingen en op expliciete verwachtingen over de rol van hulpvrager in het bijzonder.

Luc Van den Berge heeft me kunnen inspireren over herkenbare mannelijkheidsopvattingen in onze samenleving en cultuur. Mannelijkheid kan staan voor : 'alles kunnen', 'alles op je eentje voorzien en overzien'. Mannelijkheid kan staan voor 'je eigen boontjes doppen', 'geen zwakkeling zijn', 'niet zeuren'. Rationaliteit en feitelijkheid worden verwacht. De 'Nieuwe' man weet dit alles dan weer vanzelfsprekend te combineren met 'inlevende en attente zorgzaamheid' voor anderen. Deze en impliciete opvattingen kunnen een hulpverleningsgesprek ongunstig beïnvloeden.

Het geheel werd bekeken vanuit een systeemtheoretische invalshoek :

• Trachten binnenkanten en buitenkanten van mensen te begrijpen binnen samenhangen (contextualiseren).
• Trachten niet over te doen wat anderen al deden en wat niet helpend was (principe van de niet-herhaling).
• Zoeken naar tussenkomsten die een direct effect hebben op het zelfwaarde gevoel en het besef van welzijn.
• Stil staan bij dingen die goed lopen.
• Streven naar erkenningservaringen op vlak van benadeling en inzet. Problematiek hangt vaak samen met negaties van inzet en benadeling.
• Proberen te onthouden dat mensen aan anderen binnenkanten en buitenkanten toeschrijven die deze niet noodzakelijk ook aan zichzelf toeschrijven. Dit is een bron van soms existentiële misverstanden met zeer nadelige gevolgen voor besef van welzijn. Het is ook een valkuil voor de hulpverlener.

Luc Van den Berge kan het vertellen met een rustige pure naturel.
Ik neem ook een aantal krachtige uitspraken van hem mee :
"Mannen dagen op in de wereld van vrouwen."
"Mannen zijn kansarm in de hulpverlening."
"Gedrag stopt als je het opmerkt." (>< gedragstherapie)
"Therapie moet niet prettig zijn, wel ondersteunend."
"Vaders werken in opdracht van moeders. Moeders moeten instructies geven."

'De korte geschiedenis van het bedrog' Herman Koch

Deze schrijver krijgt hoe langer hoe meer mijn waardering. Zijn top bestsellers lezen vlot en gemakkelijk terwijl zijn laatste 'Geachte Heer M' een ander soort schrijver laat zien, moeilijker, intellectueler. Heb me nu laten verrassen door deze verhalenbundel 'Korte geschiedenis van het bedrog'. Keer voor keer sterke, vreemde verhalen. Koch, een schrijver die duidelijk meer kan dat vlotte verhalen schrijven.  Je hebt er een fan bij.  

de wereld op z'n kop

'Gone Girl' David Fincher

De verkeerde trailer deed me beslissen om niet naar deze film te gaan kijken. Voor P. een onbegrijpelijke keuze. Gelukkig wist hij me te overtuigen. Het is een zwart komische, mysteriethriller geworden. Het verhaal hangt met haken en ogen aan elkaar, maar dat geeft niet. David Fincher heeft er iets machtig mee gedaan.
Na de zelf geregisseerde Argo, kan Ben Affleck niets meer fout doen. Hier laat hij zichzelf van zijn beste kant zien, ook al mag hij een paar kilo gaan afvallen. Gelukkig bleef de camera tijdens de naakte douche scene op tijd hangen. 
Gone Girl is een fenomenale film die zich niet laat vastpinnen op één genre.
Binnen de relationele rollercoaster waar ik momenteel zelf inzit, maakt dit verhaal enkel nog meer duidelijk dat je best open en eerlijk bent voor elkaar. Liegen en bedriegen komt niet goed.

'I think quotes are very dangerous things' Kate Bush

'the one thing' Gary Keller and Jay Papsan

Een zeer eenvoudig gegeven, maar het werkt. Dit boek heeft maar één thema : het ene ding nastreven.
De schrijvers bouwen een verhaal op rond de basisvraag :
Welk éne ding kan ik doen waardoor al het andere eenvoudiger of zelfs overbodig wordt ?
... voor mijn lichamelijke gezondheid
... voor mijn privéleven
... voor mijn belangrijkste relaties
... voor mijn werk
... voor mijn bedrijf
... voor mijn financiën
... voor mijn spirituele leven

Het is zo eenvoudig dat het werkt. Ik denk dat deze mannen ook inspirerende sprekers zijn. Het boek leest vlot en ik kan er best wat mee aanvangen in leven en werk.

'Kaddisj voor een Kut' Dimitri Verhulst

Behoorlijk deprimerend boek over instellingskinderen. Het boek is onderverdeeld in twee grote delen. Het ene over de begrafenis van een instellingsmeid die zelfmoord pleegde. Het andere over een instellings-koppel dat samen op hotel hun beide kinderen, gevoelloos maar bewust vermoordt om te voorkomen dat ze ook in een instelling terecht komen.
Het boek en verhaal raakt me omdat ik zelf, dertig jaar geleden mijn carrière begon als opvoeder in zo'n gezinsvervangend tehuis. Natuurlijk was dit geen leuke plek om op te groeien, maar als opvoeder deed ik mijn uiterste best om het gezellig, leefbaar en écht te maken. Ik kom nog van die tijd, waar de opvoeder nachtdienst moest doen in de gang tussen twee grote slaapzalen, één voor de jongens en de andere kant voor de meisjes. Mijn opvoeders-bed stond letterlijk in de gang tussen deze twee zalen, gescheiden door een dun gordijn. Ik kan hierover niet zo'n leuke verhalen vertellen, maar er zijn best ook sterke échte momenten. Ik denk wel dat de Bijzondere Jeugdzorg een hele weg heeft afgelegd. En ik weet dat het er nu helemaal anders aan toe gaat. Vandaar dat dit boek, dit verhaal zoveel pijn doet. 

Elf

Bottoms ... and tops

Strijken is plezant