Mijn vader wordt 85. Ik heb hem enkel aan de lijn gehad. Met zijn ouder worden, komt de afstand tussen ons beiden alleen maar duidelijker in beeld. We zijn beleefd voor elkaar, maar hebben niets te vertellen. Hij staat symbool voor hoe ik het zelf NIET wil aanpakken in dit leven.
Gisteren is hij gaan "chinezen" met mijn broer (die trouwens vandaag ook jarig is) en zijn gezin. Op dit moment kan ik deze 'happy family' missen als de pest. Ik heb geen boodschap aan hun levensopvatting maar wil hen wel respecteren. Gelukkig heb ik een broer die me begrijpt en me deze ruimte geeft. We delen dezelfde vader en daardoor dezelfde overtuiging om het in dit leven anders aan te pakken.
Vader gaat nu naar zijn demente vrouw om haar te voeden in het bejaardentehuis. Het gaat blijkbaar niet goed met haar. Ze ontwaakt niet meer. Stilaan kruipt ze letterlijk weg in haar eigen wereld. Een zoveelste confrontatie voor mijn vader. Na het bezoek komt hij terug naar huis en kijkt naar "blokken" op één. Dat is zijn leven. Eindeloos wachten op het einde.
Ik wil niet wachten op dat einde, dat komt er zowiezo wel. Laat ik alvast beginnen met mijn waarden goed te verduidelijken en tijdens mijn weg ernaartoe de 'monsters' te confronteren. Vandaag gans de dag in eigen praktijk. De ene cliënt na de andere. Het geeft een boost, ik weet dat ik dit wil ... en liefst nog veel meer.
Fijne verjaardag vader. Ik drink vanavond op Uw gezondheid een glas.
Origineel boek van Repubblica column schrijver Alessandro Baricco.
Op geheel eigen wijze beschrijft hij zelf gelezen boeken die de moeite zijn. Van Andre Agassie's 'Open' tot Roberto Balafio's '2666'.
Een aantal titels kunnen noteren, maar vooral zijn manier om over gelezen werk te schrijven is heel origineel. Daar wil ik zelf ook wel naartoe. Nog een hele weg af te leggen.
Uitgaan : vroeger deed ik niet liever, nu zegt het me niet veel meer.
Gisteren toch nog eens een kans gegeven. Eerst heerlijk bijkletsen met R., een bijzondere vriend met een bijzonder gedeeld verleden. Het was lang geleden, maar we hebben elkaar terug gevonden en maken weer plannen. Noordfeestjes, altijd lekker alternatief en leuk. Alleen al de locaties zijn zeer bijzonder. Gisteren in een aftandse Turkse club in de Diepestraat. Hier vlak bij mij achter de hoek, zeker een buurt of club waar ik zelf niet zou verwachten om er uit te gaan. De club ziet er niet uit. Even die twijfel om rechtsomkeer te maken en weg te vluchten. Maar de afschuwelijk blinkende tegels en mottig ingerichte zaal roepen iets op, maken het zo exclusief alternatief dat het goed wordt. Het duurde ook niet lang vooraleer deze plek boem vol zat. Leuke bende, combinatie van tolerant jonge hetero's met toffe gay hipsters. Dansen komt er niet bij omdat er gewoon geen plaats meer was, maar wel straffe muziek en natuurlijk veel te veel pintjes. Ik ga m'n drankgebruik wat onder controle moeten houden, zeker nu ik wil trainen aan mijn lichaam. Vandaag dus behoorlijke kater op bezoek, maar wel lekker loom en leuke avond gehad. Volgende week is het SPEK !
Ik zou het, onrespectvol, de Chinese 'Witse' kunnen noemen.
Het is een onderdompeling in de Chinese cultuur. Een andere, tragere manier van denken en doen, een verhaal dat niet spannend is maar wel boeiend, maar deze film moet het vooral hebben van zijn sterke beelden en vreemde kille locaties.
"In een Noord-Chinees bedrijvenpark wordt een lichaamsdeel gevonden. Een ander deel wordt gevonden in een kolenfabriek. Verspreid over de hele provincie duiken restanten op van hetzelfde lijk. Detective Zhang wordt met de zaak belast. Al gauw heeft hij twee verdachten in het vizier, maar de arrestatie wordt catastrofaal verprutst... "
Een eenvoudig voorspelbaar verhaal maar sterk in beeld gebracht. Winnaar van de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn.
Ik heb hem gezien in de prachtige zaal van Cinema Zuid Antwerpen. Voor herhaling vatbaar.
Ik wist dat dit jaar goed voor me zal zijn. Het is zo'n dom voornemen, maar het werkt, dat probeer ik me toch wijs te maken. Eigenlijk heeft het niets met dat nieuwe jaar te maken, maar wel alles met die andere focus die ik wil leggen.
De laatste weken voel ik me emotioneel enorm sterk. Er is terug helderheid gekomen in mijn manier van denken en vooral mijn manier van doen. En jawel, soms tijdens het fietsen komen die gedachten op, die monsters die me influisteren hoe zielig ik toch wel ben. ACT heeft me geholpen om te luisteren naar die monsters, ze letterlijk aan te spreken maar me er niet meer door laten intimideren.
Het is dank zij het zuurstof tekort van mijn man, dat ik zelf meer ademruimte heb gekregen. De confrontatie om tijdens het weekend alleen te zijn heeft me wakker gemaakt. Ik ben geen eenzaat, ik hou er niet van om alleen op te staan in een leeg huis... dat dacht ik toch.
Nu heb ik een enorme rust gevonden, een nieuwe weg, een nieuwe ontdekking. Ik slaap uit, zet koffie, knuffel de poes en geniet. Maar het belangrijkste : ik besef dat ik aan het genieten ben. De laatste weken heb ik die eenzaamheid kunnen koesteren en ben daardoor ook anderen gaan opzoeken. Wél ingaan op dat aanbod om een pintje te gaan drinken. Andere, nieuwe en boeiende mensen leren kennen. Complimenten krijgen van diegenen waar ik het totaal niet van zou verwachten. En met vrienden afspreken en hen opnieuw leren kennen.
Staat mijn relatie me in de weg ? Ik denk het niet, dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Mijn denken stond me in de weg. Mijn gedachten hielden me vast in een domme structuur. En er zat geen actie meer in. Ik liet het allemaal gebeuren vanuit een gelatenheid. De eenzaamheid frist me op, maakt me wakker en geeft me een nieuw profiel, jawel diegene die ik was, ben en wil zijn en dat is Fijn !
En jawel ik moet oppassen met mijn 'happy' gevoel. Er zijn al trouwe vrienden die twijfelen aan mijn overtuiging. Onrechtstreeks laten ze me dit weten. Is Geert wel happy ? Waarom moet hij dat zo luid verkondigen ? Is dit Geert wel ?
Ik besef dat ik iets zwaarmoedigs rond mij heb hangen en weet ook van wie ik die zwaarmoedige levensvisie heb meegekregen. Deze zal ook altijd aanwezig blijven. Maar het verschil is dat ik dat gevoel wil aanpakken. Ik wil er niet meer naar luisteren en dat werkt. Jawel lieve vrienden, SPOT blog volgers, Dit ben ik !
Opmerkelijk bericht vandaag in de Standaard weekendkrant (p. 36/37)
"Manchester overweegt school voor holebi's" Studieresultaten van Britse Holebi- en transgenderjongeren lijden onder pesterijen.
Het zou toch een spijtige zaak zijn, moest dit project écht van start gaan. Het moet toch de bedoeling zijn dat we de jongeren samen voorbereiden op die Super-Diverse-Maatschappij. Dat doen we niet door ze onder te verdelen in aparte groepen volgens geloof of geaardheid.
Gelukkig is Cavaria (de Vlaamse koepel van LGTB-organisatie) ook geen voorstander van deze speciale scholen. Er ligt natuurlijk wel een opdracht voor de onderwijzers. Het zal enorm belangrijk worden de ze stil staan, en actief zoeken en werken rond dit Super-Divers-Denken.
Ik hou niet van deze 'feeling' literatuur. De inhoud is rechtstreeks gestolen vanuit de ACT theorie maar komt hier zo klef en flauw over dat ik ervan walg. Dit zou moeten verboden worden. Neem die huisvrouwen voor serieus en bepamper ze niet op deze manier.
Please don't read or buy this book.
