Pantone Beer

'A most wanted man' Anton Corbijn

Vakantie is achter de rug, alles komt terug op zijn ritme. Zo ook mijn wekelijkse afspraak met Karel en Greet om samen te genieten van een, liefst, goede film.
Deze 'Most wanted man' heeft zijn kwaliteiten, maar er zitten ook een aantal lastige minder geloofwaardige momenten in. Zo vond ik de film op bepaalde momenten eerder langdradig. Het taalgebruik stoorde me ook. Waarom moeten deze acteurs per sé Amerikaans praten. Totaal ongeloofwaardig om een Duitse advocate in het Engels te laten converseren met een Duitse bank directeur (Willem Dafoe). En nog veel minder ongeloofwaardig was het moment dat de twee Moslim overtuigden in het Amerikaans met elkaar overleggen.
Maar goed, naast dit was de film best wel spannend.
Het geheel wordt gedragen door Philip Seymour Hoffman, die dit jaar overleden is aan een overdosis coke en heroïne. Hij speelt hier heel overtuigend de ketting rokende en whisky drinkende Günter Bachmann, chef van een Duitse antiterreureenheid in Hamburg.
'A Most Wanted man' naar de roman van John le Carré had ik liever in échte Europese regie gezien, ook al is Anton Corbijn een Nederlander.

emoji mandala no.2

Hals

'Het laatste oudejaar van de mensheid' Niccolo Ammaniti

Jawel, ik heb hem gevonden in de BIB en wil ze allemaal verslinden. Ook dit is weer een heerlijk, eerder dun, boek. Verhalen die zich afspelen op oudejaarsavond 1999. Niet ver van het centrum van Rome bereiden de inwoners van het Woonpark van de Eilanden zich voor op de laatste nacht van het millennium.  Uiteindelijk gaat het er wat over maar dat geeft niet want deze 'het laatste oudejaar van de mensheid' is geschreven als een Tarantino-film : rauw, flitsend, gestileerd, heftig, humoristisch en ontnuchterend. Aanrader !

'fish cannot carry guns' Philip K. Dick

'De spiegelingen' Erwin Mortier

Absolute fan was ik van deze Erwin Mortier. Begonnen met 'Marcel', 'Alle dagen samen', 'Pleidooi voor de zonde',  maar vooral de heerlijke 'Mijn tweede huid' en 'Sluitertijd' zijn TOP. Sinds zijn 'Godenslaap' ben ik afgehaakt. Natuurlijk indrukwekkende literatuur, maar geen ontspanning meer, wellicht ook de bedoeling van deze schrijver. Zijn laatste boeken vragen om concentratie. Bepaalde zinnen of passages moet je hernemen om ze goed te begrijpen. Zo ook bij zijn laatste 'De spiegelingen'. Het is een voortzetting van 'Godenslaap' waar de bejaarde en verbitterde Helena terugblikt op de Eerste Wereldoorlog die haar land, haar generatie en haar familie heeft geteisterd. Nu is het de beurt aan haar broer Edgard Demont die zich met meer vrijheid maar niet minder getekend, door de gehele 20ste eeuw heeft bewogen en zijn verhaal vertelt als een oude man.  Fantastisch allemaal hoe Mortier dit allemaal neerschrijft, maar voor mij vraagt dit soort literatuur te veel inspanning om nog fijn te kunnen lezen. Ik zal dan ook wel een cultuurbarbaar zijn.  

het verlof is weeral gedaan, maar 't is goed geweest !

love to go naked

Las Negras

het is hier goed

Mannen stilte

"We zijn doorgaans kort van stof, mannen met andere woorden. Als het ware zo binair mogelijk wanneer we spreken, alsof we bang zijn dat we onherstelbaar lek zouden slaan door ons bloot te geven. Vrouwen denken altijd dat het zwijgen van mannen een deksteen is die hun de toegang ontzegt tot een grot volgestapeld met onvoorstelbare schatten. Maar als ik mijn oor aan je borst leg, hoor ik het fluiten van de wind in je longen en de slag van je hart. ..."
uit : 'De spiegelingen' van Erwin Mortier.

Taal is altijd mijn job geweest, maar het is me nooit gelukt deze in te zetten in mijn werkelijke leven.
Samenleven met mij is daardoor niet gemakkelijk. Gisteren hier op vakantie in het verre Zuiden kan mijn man niet anders dan me er terug mee confronteren. In het prachtige boek van Erwin Mortier herken ik wel het mannelijke van het zwijgen. Ik doe dit niet bewust, maar ben zo. En toch besef ik nu weer eens te meer en voor de zoveelste keer dat ik hier zelf mijn grenzen in moet opzoeken. De acht weken ACT opleiding die start in november gaat me daar hopelijk bij helpen.

Cabo de Gata

'ti prendo e ti porto via' Niccolo Ammaniti

Heerlijk dik boek en enorm veel spijt dat het uit is. Tweede kennismaking met deze Italiaanse Niccolo Ammaniti, een schrijver die niet kan stoppen met zijn verhalen, zalig om te lezen, geweldig om zijn personages mee te beleven.

We volgen hier een man van 40 en een jongen van 12. Ze hebben niets met elkaar te maken en komen elkaar helemaal op het einde en eerder toevallig, maar even tegen.

Pietro is een plattelandsjongen die samen leeft met zijn dronken, gevoelloze vader, zijn zieke moeder en zijn oudere broer, die zorgt voor de schapen. Zijn vriendin, Gloria, komt uit een welgestelde familie. We volgen deze jongen in al zijn 'jongens' verhalen, die best wel indrukwekkend en spannend zijn. Het is mooi hoe de schrijver deze jongen weergeeft. Zijn uitzichtloze, lege verhouding met zijn familie, zijn zwakke karakter dat van hem het middelpunt van spot maakt. Maar ook zijn eigen manier om in deze wereld te staan.

Anderzijds volgen we ook Graziano Biglia, een veertigjarige playboy met geblondeerd haar, zonnebankteint, strakke leren broek en gitaar. Deze stoere man verliest uiteindelijk, totaal onverwacht en wat oneerlijk, zijn hart aan de wat vreemde lerares Flora.
Al die verhalen spelen zich af in een fictief dorp Ischiano Scalo aan de Italiaanse Rivièra. Het is allemaal zo Italiaans, zo grappig en tegelijk ook diepdroevig. Heerlijk boek, heerlijk verhaal, fantastische schrijver. Dit boek heb ik gelukkig aangekocht, er zullen beslist meerdere volgen.

Een vakantie zoals ik het me voorstelde