"show me a sane man and I will cure him for you" Carl Jung

'Liefde bij wijze van spreken' Yves Petry

Enorm uitgekeken naar deze nieuwe van Petry. Zijn voorgaande waren absolute top, bij deze heb ik mijn twijfels. Ik wil het boek onderverdelen in drie.
Het eerste deel leest als een page-turner. Het bekrompen gezinsverhaal dat plots eindigt met een dodelijk ongeval is fantastisch. In het tweede deel is er meer plaats voor de vreemde relatie tussen broer en zus en het hoofdpersonage Alex, de homoseksuele schrijver. Hier herken ik de vreemde wereld van Yves Petry met zijn vreemde personages. De sfeer die hij weet op te bouwen is geweldig.
Maar in het laatste deel gaat Petry de literaire toer op en mis ik de vaart van het boek. Petry kan goed schrijven, in dit laatste deel wil hij dit precies bewijzen. Spijtig want ik bleef wat steken in de laatste pagina's. Ik had helemaal geen zin meer in kristien of Jasper. Het einde had anders gekund. Verder een puik boek !

Sophia Loren by Steve Pyke (1999)

Marokko

Bijna elke vrijdagvoormiddag doe ik de telefoonpermanentie met H. mijn Marokkaanse collega. We doen dit al een aantal jaren en dat schept een band. Hoe langer hoe meer praten we over ons zelf en onze gevoelens. Ondanks een cultuurverschil en een andere geaardheid kunnen we elkaar vinden. H. is meer dan een gewone collega geworden. We maken samen veel fratsen, maar kunnen best wel diep gaan in het delen van gevoelens. Da's fijn en verrijkend. Hopelijk blijven we nog een tijd deze telefoonpermanentie doen.

Zon, zee en rust

Ik heb een enorme nood aan vakantie... vooral zon, zee en rust. De flauwe Belgische lentezon is nog niet straf genoeg. Plannen maken dus. Dit voorjaar wil ik zeker nog eens naar een Grieks eiland. Gisteren niet veel, of toch zeker onrustig geslapen. Het heeft gans de dag in mijn systeem gezeten. Ik voelde me flauw en zwak. Vanavond op tijd in bed en morgen weer nieuwe sterke man.

The Body

Twee maal per week trainen onder toezicht van m'n Personal Trainer, wekelijks anderhalf uur intensieve Yoga, regelmatig gaan zwemmen, elke dag op de fiets m'n huisbezoeken doen...
Het vraagt niet alleen veel energie, maar ook een enorme organisatie om dit alles rond te krijgen en te plannen. Maar vooral : Het voelt goed aan.

Natuurlijk doe ik dit niet enkel om gezond te blijven, functioneren in een strak lichaam voelt fijn aan. En jawel, uiterlijk is voor mij belangrijk. Ik heb dit zeker niet 'van-huize-uit' meegekregen. Eigenlijk was het vroeger net omgekeerd, het was niet belangrijk hoe je eruit zag, wat je aan had, zolang je maar hard werkte. Ik heb me altijd verzet tegen die gedachte. Een bepaald schoonheidsideaal nastreven is niet verkeerd en valt best wel te combineren met een strakke loopbaan.

Mijn ouders zijn nooit fier geweest op zichzelf, ze hebben nooit veel aandacht geschonken aan hun uiterlijk of kleding. Ik wel ! Reeds als puber was mijn uiterlijk heel belangrijk. Meerdermalen heb ik woorden gehad met mijn moeder omdat ik soms thuis kwam met een groen kapsel of rode broek. De spiegel is altijd een goede vriend van me geweest.

Uiteindelijk heb ik dit 'trots-gevoel' meegenomen. Fier zijn op jezelf, daar is niets mis mee. Het geeft je een bepaalde uitstraling en kracht waar ik in geloof.

Mijn man wordt gek van al die knappe, blote basten hier op mijn SPOTblog. Spijtig genoeg beleeft hij deze beelden als een vorm van concurrentie of tekort, maar dat zou hij helemaal niet hoeven te hebben. Het is toch fijn om naar mooie dingen te kijken, kunst, natuur, kleuren en ook mensen. Ook al zal ik op mijn leeftijd niet meer dat strakke lijf hebben, toch ben ik tevreden met wat ik nu heb en zeker ook met dat van mijn man.

Marcel Duchamp, Rotorelief (1935)

Floral textile pattern by Sunny Gu, ALFREDA winter 2015

Jean Philip en Karel

De laatste maanden is het snel aan het gaan. Er is zoveel aan het gebeuren, alles zit blijkbaar in een bepaalde stroomversnelling. Ik laat het gebeuren, het voelt goed aan. Ik voel een enorme gedrevenheid om dit aan te pakken en er nu ook écht voor te gaan.

Heeft dit met mijn leeftijd te maken ? Waarschijnlijk wel, het is zo'n gevoel dat ik het NU moet doen, NU moet aanpakken.
Vierentwintig uur is plots te weinig geworden. Dagen en weken vliegen voorbij en ik wil nog zo veel doen.
 
Maar al te goed is er het besef dat er keuzes moeten gemaakt worden. De laatste jaren heb ik een professionele weg gevonden die me helemaal ligt. Ik wil niet meedoen met die 'pensioen-angst'.  Zoals het nu vooruit gaat, zo wil ik wel blijven werken, met de focus op datgene waar ik voor wil gaan. Werken is dan geen ballast maar geeft energie.

Vanmorgen lag ik lekker lui in bed te genieten van het moment. Koffie in bed met de krant erbij... er is niets beter ! Maar ik lag ook te mijmeren. Ik merk dat ik binnen mijn gedrevenheid ook een aantal mensen mis. Jean Philip en Karel zijn bijzondere vrienden voor me. Ze kennen elkaar nauwelijks, maar mij kennen ze ruim twintig jaar. Ik weet dat ze me écht kennen en weet dat ik bij hen, mag zijn wie ik ben. Ben met hen op vakantie geweest, we hebben samen (veel) wijn gedronken en plezier gemaakt en hebben samen eenzelfde film- en boek smaak. Ik weet dat ze één van mijn SPOTblog volgers zijn en dat voelt warm en betrokken aan. Maar de laatste weken/maanden zie ik hen niet meer. De berichten die we elkaar sturen zijn niet meer voldoende om dat gemis op te vangen. Misschien laat ik dit gemis bewust gebeuren.  Vandaar uit, schieten we ofwel terug in actie ofwel net niet en laten we los. Met échte vrienden moet dat kunnen.

Op dit moment kom ik nieuwe mensen tegen, versterk ik andere vriendschappen of komen goede vrienden uit het verleden terug opdagen. Dat is fijn. Zo gaat dat met vriendschappen.