Ik ben nooit een fan geweest, en zal ook nooit worden van deze schrijver Dimitri Verhulst. Dit zal zeker te maken hebben met zijn beschrijvingen over de rauwe menselijke relaties binnen familiale context. Die zijn zo herkenbaar vanuit mijn professioneel werken dat ik niet veel zin heb om ook in mijn vrije uren deze sfeer terug op te snuiven. De verdienste van deze schrijver is wel dat hij het zo vettig beschrijft dat het allemaal zeer grappig wordt. 'De laatste liefde van mijn moeder', is het verhaal van de gespannen driehoeksverhouding tussen de arbeidster Martine Withof, haar zoon Jimmy, een kind uit een vorig huwelijk, en haar nieuwe liefde Wannes Impens, een arbeider bij Volkswagen.
Verhulst verrast de lezer pas écht met het slothoofdstuk, waarin een hoogbejaarde Jimmy zich voorbereidt op de lang verwachte confrontatie met zijn stiefbroer, een ontmoeting die net niet wordt beschreven.
"Rote Rosen, rote rosen, sind die ewigen Boten der Liebe..."
"Aber, leider, aber leider, ist auch nichts so vergänglich wie sie" Feddy Breck (p93-94)
Een boek voor de liefhebbers, niet echt voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten