Alleen zijn ... niet mijn favoriet bezigheid.
De laatste jaren merk ik dat ik niet meer de sociale kameleon ben van weleer. Ik ben graag thuis, met zijn tweeën of met vrienden. Nu zit ik alleen thuis, voor lange tijd. Het vraagt wat van me. Ik moet enorm veel moeite doen om hier niet ongelukkig van te worden. Toch komt ook wel het besef dat ik niet moet overdrijven. Hoeveel mensen zijn er niet alleen. Zijn we niet altijd alleen in dit leven, op deze aarde ?
Ik ben enorm gecharmeerd door mijn vrienden. Blijkbaar kennen ze me goed en weten ze dat ik een extra opkikker nodig heb. Telefoons, sms'en en onverwachte bezoeken ... het overvalt me, maar het voelt ongelooflijk hartverwarmend aan. Langs alle kanten krijg ik uitnodigingen om te komen eten, een koffie te drinken in de stad of gewoon te pintelieren. Ik laat het me overkomen en neem elke uitnodiging aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten